Μοίρα...

Τα σύνορα του κόσμου αναζήτησα
και στων χειλιών τις όχθες σου κατοίκησα.
Μια θάλασσα απέραντη, μου τάζεις,
μα τσόφλι καρυδιού, ψυχή μου βάζεις.

“Τα σύνορα που ζήτησα και ζήτησες
στ’ αλώνι του ο χρόνος τα συγύρισε,
ο άνεμος στα δάχτυλα τα ύψωσε
και στων ψυχών τα άστρα, φύσηξε.

Η μοίρα σου, από την μοίρα τους περνά
και η δική τους στη δική σου σταματά.
Ποτέ τα σύνορά σου δεν θα αγγίξεις
αν τον κόσμο δεν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις.”

Κι έτσι, με λόγια στα πόδια μου, βρεγμένα
και μάτια που κοιτούν τα περασμένα
με τρόμο την ψυχή μου ακουμπώ
στο δέντρο της ζωής μου το γυρτό.

Μάταια προσπαθώ να καταλάβω
το μέλλον που μ’ ακολουθεί σα σκλάβο,
σκιά ζητιάνου, με βλέμμα που ελπίζει
από τα ψίχουλα του είναι μου να ζήσει.

Σε σώμα ένα, ναυαγός που αγναντεύει
το σώμα που η παλίρροια θα φέρει.
Χιλιάδες γύρω μου κύματα οι πνιγμένοι
καθρέφτης σε κάθε αγάπη προδομένη.

Στο σώμα σου το σώμα μου ερμήνευσα
στα μάτια σου όλα τα άστρα γύρισα...
Κι αν η νύχτα, να σ’ επιστρέψει δεν προλάβει,
θα γίνω δάκρυ, στα μάτια σου να λάμπει.

Κι αν..

Κι αν έχανα τη μιλιά μου...
Κι αν τα χέρια μου καιγόντουσαν
ξερόκλαδα που ξάπλωσε πάνω τους η σελήνη...
Αν τα μάτια μου σώπαιναν
και μαύρα τριαντάφυλλα φέρναν στη ψυχή...

Φωνή μου θα έκανα τα σύννεφα,
μιλιά τη βροχή,
της καρδιάς μου ν΄ακούς τον χτύπο
που ξέρει λέξη μόνο μία: "Σ΄αγαπώ!"
Στο κορμί σου να κυλώ,
τα μαλλιά, τα χείλη το στήθος...
Στης σελήνης το φως
πλοίο που ταξιδεύει στην ανάσα σου,
συντρίμι στα κύματα του παλμού σου,
όνειρο βυθισμένο σε θάλασσα αγάπης.

Σα τους τυφλούς, χνάρια θα μαζεύω
τριγυρνόντας ανάμεσα στ΄άστρα των πόθων,
πλανήτες καινούριους θ΄ανακαλύπτω
στα μέρη που δε φτάνει των ανθρώπων το φως
και ψιθυριστά θ΄ακουμπώ τ΄ονομά τους
πάνω στα χείλη σου..

Νύχτα βροχερή θα γίνω
ν΄αφουγραστώ κάθε σου επιθυμία,
αγιόκλιμα ευωδιαστό
στο πιο βαθύ σου "θέλω", να ριζώσω.

παντιέρα

Με δύο λόγια συμφοράς
και άλλα δυο παρηγοριάς
βλασφήμησες,
και την ζωή σου μες τα μάτια
την αντίκρισες.

Σου χαμογέλασε γλυκά
μα συ κοιτούσες μακριά
κι έτσι σε μίσησε
με αλυσίδες τη ψυχή σου
την ετύλιξε.

Και μ΄ ένα φόβο σιωπής
μια νύχτα πού΄σουν μοναχός
δραπέτευσες
και της ζωή σου το σωρό
επέστρεψες.

Τώρα θρηνούν και τραγουδάς
μες τα σκοτάδια της χαράς
που βρίσκεσαι
νύχτες σ΄ακούω που γελάς
και ονειρεύεσαι.

Με ένα στα άστρα σου χορό
μία στροφή πλάι στο γκρεμό,
σε αναζήτησα
στα ίχνη απ΄ τίς νότες σου
ξεψύχησα.

Μ΄ένα χορό ερωτικό
δίχως κανόνες και σκοπό,
για πάντα σμίξαμε
πέρ΄από πρέπει κι ενοχές,
ας μας μισήσανε.

Δως μου φιλί ανατολής
νέο του έρωτα κορμί,
αλλού να ζήσουμε
με της αγάπης τον καρπό
στου παραδείσου τον καιρό
να μεθύσουμε.

Δώς μου ότι ήσουνα εσύ,
να με φορέσεις σα κορμί
σα φως να σβήσουμε
κι όλο τον κόσμο αγκαλιά
με μια παντιέρα από φιλιά
να γυρίσουμε.

Οδυσσέας

Ένα στόλο θα στολίσω νά ρθω να σε βρω
στων ματιών σου το λιμάνι ν΄αποκοιμηθώ.
Χρυσαφένια τα μαλλιά σου στην ανατολή
με καλούν στα ονειρά σου νά μαστε μαζί.

Ένας χρόνος, μια ημέρα, αιώνας ή στιγμή
Οδυσσέας μες τον Άδη, και Ιθάκη εσύ.
Δεν αντέχω μακρυά σου νά μαι ζωντανός,
πάρε με στην αγκαλιά σου σα μικρός Θεός.

Διπλωμένα τα καράβια και με καρτερούν,
τα στολίζω με στιχάκια για να μη χαθούν.
Βάζω κόκκινη καρδούλα στα λευκά πανιά
στο κατάρτι τους δεμένη χάντρα θαλασσιά.

Να τα δεις, μη προσπεράσεις, από μακρυά
να πετούν πάνω απ΄τις δίνες όπως τα πουλιά.
Στου βυθού τις τόσες πίκρες, μη βουλιάξουνε
των φιλιών σου τα αστέρια, χάρτη νά΄ χουνε!

Ένα στόλο θα στολίσω νά΄ρθω να σε βρω,
και στο τόπο της καρδιάς σου πεύκο να γινώ.
Να αγναντεύουμε παρέα πως περνά η ζωή
και της θάλασσας το κύμα, να μας βρει μαζί.

Φιλί..

Μες το μυαλό μου χαμένη αντιλόπη,
σχίζεις του νου μνήμες θλιβερές,
το ένστικτό σου το δάσος λευτερώνει
και δραπετεύουν δακρυσμένες ενοχές.

Σκίζω σεντόνι, την ζωή για να τυλίξω
το λευκό στο κόκκινο του "ζω"...
Κάθε μου μέρα στη νύχτα τη χαρίζω,
με όνειρα το φεγγάρι μου μεθώ.

Κι είναι οι πόνοι από ζωές αιώνων
που φαρμακώνουν στο ποτήρι το κρασί,
γελάν τ΄αστέρια, και γω παρόν δηλώνω
μες το μεθύσι να σβήσω την αυγή.

Τα χείλη δως μου αγάπη να κεράσω
από αγκάθι ρόδου τη πληγή.
Με σύννεφα, τον πόνο να σφουγκίσω
αίμα σταγόνα, απ΄τό κέρασμα μη βγει.

Το τραγούδι της βροχής

Μου μαρτύρησε η βροχή ένα τραγούδι και ανοίξανε τα στήθια οι ουρανοί, στης τρέλας χάθηκα το πιο βαθύ λαγούμι ανήμερη η λύπη, μη με βρει. Του κόσμου, λέει η βροχή, είναι το κλάμα το γέλιο κι η ελπίδα ενός παιδιού που δίψασε στην έρημο για τ΄άστρα και το τραγούδι, που σώπασε, πουλιού. Είν΄το φιλί ερωτευμένου, που ταξιδεύει τα χείλη ώσπου νά΄βρει τα σωστά, χάδι που παράπονο το παρασέρνει και του ωκεανού γίνεται θηλιά. Νανούρισμα, ήταν λέει, των αγγέλων λίκνισμα κούνιας, μα τώρα πυρκαγιά δάκρυα από ένα όνειρο χαμένο αίμα, από κάποια π΄αγάπησε καρδιά.