Θυσία

Ανάσα πρώτη της αυγής,
ξαστόχησαν τα μάτια και το χέρι,
άγγιγμα έγινε ζωής,
και νύχτα τρυφερή το μεσημέρι.

Μέσα στο φως κοιμόταν το σκοτάδι,
τόσο μόνο, μα τώρα δυο,
σκοτάδια ξετυλίγουνε τον Πόθο.
Και κείνος, τα μοιράζεται, μα μόνος παραμένει....

Κάπου στο βάθος, εκεί, που η ανατολή
στόλιζε το αστέρι,
τώρα η άβυσος καλεί, θυσία καινή,
νεράϊδα π΄ονειρεύεται, στον πόνο να καεί...

Δύση..

Ανάσες που γίνανε σκέψη
Σκέψη καπνός, που νέφη φτιάχνει.
Ένα ταξίδι σ΄αναμονή βροχής.
Κι ύστερα η σκέψη σταματάει.

Μετράς τη δίψα με δάκρυα π΄ο χρόνος
λαίμαργα πίνει, μα δε λέει να θυμηθεί.
Δραπέτης ειν΄ο νους, μα κι αστυνόμος,
κι έχει στα δύο η καρδούλα σου κοπεί.

Παίζουν οι λέξεις και ζητάς να παίξεις,
σου λένε ναι, και δαγκώνουνε γλυκά,
στάζουν φαρμάκι που δε μπορείς ν΄αντέξεις,
σαν μια γυναίκα που στα μάτια σε κοιτά.

Κι είναι σαν ήλιος που σύντομα θα δύσει,
σα χάδι π΄ακολουθεί η μοναξιά,
μια αγκαλιά π΄αδειάζει πριν την κλείσεις,
σα θάνατος, που δε στο μαρτυρά....

άτιτλο..

Πες μου
μια λέξη μόνο,
πες μου
για σένα λιώνω
και κράτα με σφιχτά
στην αγκαλιά.

Δως μου
το φως του κόσμου,
δως μου
το φως σου δώς μου
κοίτα με στα μάτια
σα φωτιά..

Έλα,
περνά η μέρα,
έλα,
περνά η νύχτα,
έλα
εδώ να μείνεις
στάχτη
να με σκορπίσεις
στα όνειρα..

Γύρε,
αγέρι γίνε,
μείνε,
αστέρι γίνε,
παραθυρό μου
στη μοναξιά.

Κι όλα
όσα περάσαν
κι όσα
δε μας προφτάσαν,
δάκρυ
βροχή να γίνουν,
τραγούδι
στ΄άστρα να σβήνουν
και μεις πουλιά.

Δως μου
το φως του κόσμου,
δως μου
μια αγκαλιά.
Γύρε
εδω πέρα μείνε,
έχω
για σένα φτιάξει
μες την καρδιά
φωλιά....

άτιτλο.

Νύχτα σκοτεινή, νύχτα υγρή.
Με γλώσσα διχαλωτή ανιχνεύει
η λογική την έξοδο,
μα τα μάτια κλειστά
έχουν κι όλας βαδίσει εκτός.

Ούτε απόψε θα συναντηθούνε.

Ορφανό το κορμί την καρδιά διχάζει.
"Σπάσε", της φωνάζει η αίσθησις :
"Ως ρόδι που μέσα του κρύβεται η αυγή".
"Μη σπάσεις", συγκρατεί η περίσκεψη:
"Περίμενε το χέρι που θα σε επιλέξει".

Ραϊζει το σκοτάδι, ραϊζει το φως...
Ρακένδυτος ο χρόνος μετρά τ΄αστέρια
- αυτά που πέφτουν: σα κομπολόι από κεχριμπάρι.
Χορεύουν οι ώρες με τα διάφανα πέπλα τους
τον χορό των χαμένων λυγμών.

Μια νέα ημέρα θ΄αρχίσει,
μα δεν τελείωσε, ποτέ, η παλιά.

άτιτλο

Ποτάμι είναι τα σκοτάδια,
που ταξιδεύουν γυρεύοντας το φως.
Τα μάτια μας ραγίσανε, τάχα,
γιατί τη θάλασσα βρήκε ο ποταμός;

Μηνύματα σου γράφω στα κοχύλια
μαργαριτάρια κρύβω με φιλιά,
αν τυλιχτείς στης μοναξιάς τα δίχτυα,
μη γελαστείς πως ζούμε μακρυά.

Κάθε αλήθεια στη καρδιά μας είναι άνθος
σε κήπο μυστικό, που για να δεις,
της αγάπης να εμπιστεύεσαι το πάθος,
ζωή μου, τη ζωή σου, για να ζεις...