Απολογία

Όλο μικραίνω τον κύκλο μου, ένα νησί που διαρκώς γκρεμίζεται, μέχρις ότου οι φτέρνες να μην έχουνε να πατήσουνε πουθενά, και τα δάχτυλα να μετεωρίζονται ανάμεσα στο πουθενά και το πτερύγιο ενός καρχαρία. ‘Ένα νησί από άμμο, κάθε κύμα με αφήνει λιγότερο. Γυμνός από «εγώ» και άμυνες, στωικά, απολαμβάνω το νησί που χάνεται, τον τρόπο που το πολύ περιορίζεται στο ελάχιστο αναγκαίο. Μα καθώς ως γλάροι οι επιθυμίες απομακρύνονται κάτω από το γεγονός πως το νησί όλο μικραίνει, ακόμα και το αναγκαίο γίνεται τόσο μικρό, που ίσως στο τέλος, με την ελαφρότητα μιας λάμψης που χωρά στην κορυφή ενός τόσου δα κύματος, η ανάγκη μου να είναι τόσο ελαφριά που να μπορεί να ίπταται χωρίς φτερά, μόνο από το ίδιο της το βάρος.

Ατιτλο

Τα θολά ποτάμια, οι πράσινες από βρύα λίμνες
και τα μάτια σου.
Στις όχθες τους δάση ονείρων.
Τα άγρια ζώα του έρωτα διψασμένα
σκύβουν να πιούν.
Ματώσανε τα βάτα τα χείλη σου,
οσμίζεται ο πόθος τα κρυμμένα ρόδα.
Στο λιοπύρι της γύμνια σου ετοιμάζει βωμό.

Μην κλείσεις τα μάτια, κι ας φοβάσαι.
Πέρα κι έξω απ’ αυτά, μόνο η έρημος.

Ατιτλο

Μπερδεύτηκαν οι λέξεις κι οι προθέσεις,
άλλη να λες, άλλη ν’ ακούς, και άλλο να σημαίνει.
Τα πρόσωπα τα χέρια τα πόδια ακόμη
μπερδεύτηκαν κι αυτά με της ψυχής τ’ αγέρι.

Γίνανε βήματα, έρωτας, χορός
επιθυμία απελπισία πανικός.

Φορτώσανε τα σύννεφα τους καταρράκτες στα φτερά
πάνω από θάλασσες ερήμους και ανθρώπους
στα μαύρα κουβαλάνε σωθικά
τα λείψανα από τους αγέννητους τους τόπους.