Τα κάρβουνα πυρπολούσαν τις μνήμες
και ο νους υπέφερε.
Στο τέλος χιλιάδες πτηνά σαν έκρηξη
ξεχύθηκαν από ότι πρώτα ήταν σώμα σου,
δραπέτες..
Ένα μόνο γύρισε,
βαστώντας στην άκρη του ράμφους του
λίγες σταγόνες αίματος, και λίγο ιστό...
Ξέψυχο έπεσε πάνω σου.
Σκηνή αλλοφροσύνης ότι ακολούθησε.
Γιατί την καρδιά σου
δεν μπορούσες πια να ακούσεις...
νεκρός ήταν ιστός στο ράμφος
της ψυχής...
μυρισω απαισιοδοξια στν ατμοσφαιρα...γτ τετοια συψη?τι εγινε??
ΑπάντησηΔιαγραφήνα σ φερω λιγο χρωμα να κολλησει ο ιστος??
:))In the sky είσαι πολύ καλή! Αυτό το χρώμα είναι κάτι σαν ιός; Φέρε! :))
ΑπάντησηΔιαγραφή...μα μέσα από τη στάχτη
ΑπάντησηΔιαγραφήαναγεννήθηκες...κι ότι ήταν
σκοτεινό..φωτεινό τωρα φαντάζει,
κι έγινε η ελπίδα σου πουλί
που 'ρθε να τραγουδίσει
και της ψυχής την Άνοιξη
να την καλησπερίσει!
:))
Ένας ΔΡΑΠΕΤΗΣ αφιεωρομένος Νικόλα μου σε Σένα από της Ψυχής τα Λόγια τα Γραμμένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην νύχτα ονειρεύτηκα
πως με το νου μου κλέφτηκα
κλείδωσα την καρδιά μου
στης φυλακής μου το κελί
κι έφυγα μαζί του.
Να δραπετεύσω θέλησα
απ' το χρόνο,
τον δρόμο δεν τον μέτρησα
ούτε λογάριασα τον κόπο.
Να φύγω μόνο ήθελα
απ' το παρόν,
ν'αφήσω πίσω μου
το παρελθόν.
Τις μνήμες μου να πάψω
εσένα να ξεχάσω
εμένανε να χάσω
σε μια μήτρα να φωλιάσω
να ξαναγεννηθώ
Σε άλλο κόσμο να βρεθώ
χωρίς πάθος. δίχως φόβο
μη σε χάσω.
Μη τρέχω τον πόνο
να προφτάσω μη σ' αγγίξει.
Λεύτερη, σειρήνα
ανάμεσα γη κι ουρανού
εγώ να τραγουδάω
τον νου μου να πλανέψω
να του τάξω
στην Ιθάκη να τον πάω.
Της ύπαρξής μου η πυξίδα
δείχνει την φυλακή μου
πίσω σε Σένα να γυρίσω.
Σε Σένανε που αγαπάω
http://ligery.pblogs.gr
Μαργαρίτα μου σε ευχαριστώ, είσαι άνεμος αισιοδοξίας παρήγορος! :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυγερή μου, δεν έχω λόγια να πω.. Ξέπνοο μ΄άφησε η τόση αγάπη σου! :)) Σε ευχαριστώ! :))
Νικολα
ΑπάντησηΔιαγραφήαμάν πια, αμάν. Τα ψόφησες όλα τα πτηνά, αμάν πιααααααααααα
ασε και κανενα για την Ανοιξη.
τσ τσ τσ
ποια σε στεναχώρησε τόσο; Ποια άκαρδη; Πες να στείλουμε την blogοαστυνομία να την συλλάβει. Να μάθει αυτή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ακούς την καρδιά σου κι όταν βουλιάζεις στης θλίψης τα παγωμένα νερά, στης νοσταλγίας την σιωπή, στου ανέφικτου την απεγνωσμένη ανάγκη..
ΑπάντησηΔιαγραφήσαν σφαίρα θλίψης...
ΑπάντησηΔιαγραφήσε φιλώ
Aλίκη .... δεν έχω τι να πω. Και συ μαζί μου τα βάζεις; :((
ΑπάντησηΔιαγραφήΆποψη, η Αλίκη! Δεν βλέπεις τι μου γράφει;; :))
Rain, ποια θλίψη βρίσκει τόπο να κατοικήσει δίχως καρδιά;Ποια νοσταλγία; Όσο για το ανέφικτο, θα δανειστώ ένα σύνθημα από τον Μάη του 68 :"Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο". :))
Φαίδρα μία σφαίρα λοιπόν!... :))
Και μετά... έρχεσαι στο δικό μου blog και μου κάνεις κυρήγματα για την Άνοιξη και την αισιοδοξία...!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή:))
:))
Παρόλα αυτά, υπέροχος όπως πάντα φίλε μου Νίκο. Πολύ δυνατό το σημερινό σου πόνημα και πολύ κοντά μου απόψε
Καλό ξημέρωμα φίλε μου
:)) Καλό βράδυ φίλε Λάκη! Είδες τελικά;; "Δάσκαλε που δίδασκες!"!! :))
ΑπάντησηΔιαγραφήγια άλλο μπήκα να γράψω
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά γελάω με τον φίλο σου
τον λάκη τον θλιμμένο
(τι καλό όνομα!)
γιατί και γω τα ίδια κάνω.
πάω σε μπλογκ και λέω, λέω , λέω
για χαρά και ομορφιά
και μετά έρχονται να με δουν και βρίσκουν τέτοια μαυρίλα...
αλλά αυτός είναι ο αγώνας μας
να βρούμε τα όμορφα
μέσα απ'ό,τι μας πατάει κάτω.
πολύχρωμη καλησπέρα
χχχχχ
υγ.δεν έχω κι αγωνία τώρα
γιατί διάβασες την 'αγανάκτηση' μου!!! μια χαρά στα μαύρα μου είμαι :)
Την καλησπέρα μου Νικόλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα πάντως κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει πως σε άλλα blogσπιτα διδάσκω αισιοδοξία και στο δικό μου μαύρη μαυρίλα έχει πλακώσει. Εγώ είμαι σταθερή, όσο το δυνατόν. στο μαύρο μου.
Αυτό το αποψινό σου μου ταιριάζει γάντι.
Να είσαι καλά.
Maya ποιος είπε ότι το μαύρο δεν είναι όμορφο χρώμα;:)) Αλλά προτιμώ, και θα την κρατήσω ως μαξιλάρι,την πολύχρωμη καλημέρα σου! :)) Σε ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝότα, χαίρομαι που σε βλέπω εδώ! :)) Να είσαι καλά! :)) Καλό ξημέρωμα να έχεις! :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω που ειμαι πλασμα του δασους,οπως λες...
ΑπάντησηΔιαγραφήηρθαν τα πουλια και μου ειπαν σημερα πως μπηκε η ανοιξη και πως περιμενουν απο σενα εναν τραγουδι για το μαλαμα και τ ασημι που σταζει το φεγγαρι τις ανοιξιατικες νυχτες...
Σε φιλω,θελω να εισαι καλα.
Φαραόνα, με τέτοιους φίλους, πως να μην είμαι καλά! Μου έδωσες λέξεις κλειδιά. Χμμμμ... Θα δω τι θα κάνω.... :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα!
με μια κόκκινη τουλίπα
ΑπάντησηΔιαγραφήποτισμένη μ' ένα τάμα
θα σου στάξω απόψε κλάμα
κι αύριο σαν δεις το φως
χαμογέλα :)
Νατάσα καλή μου, καληνύχτα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πτηνά αποδημούν,
ΑπάντησηΔιαγραφήδε δραπετεύουν..
Μακριά από μνήμες
καταφύγιο γυρεύουν.
Του νου σου ο χειμώνας
τις φτερούγες παγώνει.
Στο αίμα που στάζει
κάτι από αλήθεια φυτρώνει..
Τα πτηνά όλα φύγαν
και η Άνοιξη δε μύρισε
μα.. στου Θανάτου τα μέρη
έστω ένα όμως.. γύρισε..!
Καλό σου βράδυ Νικόλα
καληνυχτα Νικο
ΑπάντησηΔιαγραφήΤετοια ωρα τετοια λογια..εχω κ ενα μπουκαλι κρασι διπλα που το τελειωνω οπου ναναι!!Αστειευομαι φυσικα(οχι για το μπουκαλι)!Η γραφη σου ειναι εξαιρετικη..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καληνυχτα μου :)
Εφερα το καναρίνι Κουράστηκε το δόλιο με τόσο τρέξιμο...Του έδωσα νεράκι
ΑπάντησηΔιαγραφήτου έδωσα και κανναβούρι...το άφησα να χώσει το κεφαλάκι του στα πούπουλα του και να κοιμηθεί..και έτσι κοιμισμένο στο φέρνω...σσσσσσ άστο να κοιμηθεί Και αύριο θα σε ξυπνήσει με το πιο όμορφο τραγούδι
Αρκεί να θέλεις να το ακούσεις :))
Καληνύχτα ασπρο μου φτερό!111
Νεκρος ιστος στο ραμφος της ψυχής..
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπεροχο..
Έστω ένα γύρισε... και πως θα μπορούσε να κάνει αλλιώς;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ Ηλιαχτίδα, είναι πολύτιμο το δώρο σου! :)) Καλημέρα! :))
Καλημέρα Νατάσα! :))
Naya...:)) :)) σε ευχαριστώ! Μια όμορφη μέρα να έχεις! :))
Μάνια πάντα βάλσαμο για την ψυχή μου! Σε ευχαριστώ! Καλημέρα! :))
Μαρία μου, χαίρομαι που σου άρεσε! :)) Καλημέρα! :))
Σαν η νύχτα με ψάχνει
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι με βρει αγκαλιά με άλλα μάτια..
μου θυμώνει συχνά και με σπάει σε χίλια κομμάτια..
πως εγώ ν΄αρνηθώ και να αφήσω τη νύχτα να κλαίει;
να πονά, να μου λέει μ΄αγαπά
να μου λέει ζηλεύει..
ανήμπορη εγώ
με κομμένα φτερά
γονατίζω
και το τέλος μου ζω
σε χαρτί δίχως χρώματα
πια ζωγραφίζω..
L.N.E
Σε κανέναν η μοίρα
ΑπάντησηΔιαγραφήχωρίς χρώμα να ζει
δεν αξίζει...
Τα φτερά σου πονέσαν
και κομμένα θαρρείς
ότι είναι,
την ψυχή σου φορέσαν
και ματώσαν.
Που ο φόβος στη γη
τα βαστά διπλωμένα.
Να πετάξουν ζητάν,
και δεν δίνουν δεκάρα
για εμένα..
Είναι η νύχτα αυτή
που εντός σου καλεί,
να γνωρίσει δραπέτης
ζητά
την ημέρα.
Πως μπορείς το παιδί της εσύ
ν΄αρνηθείς τον σκοπό της;
Κι είναι χαρά μου να δω
να πετάς,
στους ουρανούς να γυρνάς,
έκπτωτε συ
που συγχώρεση πήρες.
Ελένη, πως μπορεί κανείς να μαλώσει έναν άγγελο; :))Καλημέρα:))
ΑπάντησηΔιαγραφήοταν ολα ελευθερωνουν και σκανε σαν εκρηξη το μονο που ξαναγυρναει ειναι η ελπιδα..μην αφηνεις τις ελπιδες να ξεψυχανε..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλη σου μερα καλε μου
Νάντια μου, σε ευχαριστώ πολύ που με σκέφτεσαι! :)) Καλημέρα! :))
ΑπάντησηΔιαγραφήδίχως οσμή η δύστυχη
ΑπάντησηΔιαγραφήθα λυθεί
ή θα μεταπέσει σε σώμα ξένο
Νίκο
θα πω
υπέροχο αυτό που διάβασα.
καλό απόγευμα
Ένα από τα ωραιότερα σου!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μελαγχολία της μνήμης.
:-)
Δημήτρη μου, σε ευχαριστώ! :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΒάσια, σε ευχαριστώ που το ένιωσες! :))