χάρτινα καραβάκια..

Τις πιο μεγάλες νύχτες, έφτιαξα κάστρα
της αγάπης μας φωλιά, κλέβοντας άστρα.
Μα το κύμα στον πρωινό τον άνεμο
τα σχέδιά μου σκόρπισε στην άμμο.

Για ένα δάκρυ που ποτέ δε κύλησε
κι απόμεινε φωτιά μες τη καρδιά μου,
η θάλασσα που αγαπώ με μίσησε
και με φουρτούνα πνίγει τα όνειρά μου..

Τώρα και σένα η θάλασσα σου μίλησε
με το φεγγάρι σου είπε, πάντα λείπω,
και συ αγάπη μου τη πίστεψες
και μ΄άφησες μονάχο να ελπίζω..

Με πόσα καράβια σού΄στειλα μηνύματα,
τσαλακωμένα τα επέστρεφε η αυγή..
Χάρτινα μοιάζαν χωρίς πίστη μες τα κύματα,
δεν αρκούσε για να φτάσουν η ευχή.

Τώρα στον ήλιο στεγνώνω τις ελπίδες μου
γυρεύοντας ξανά να ταξιδέψουν.
Ο ουρανός πύρωσε στον πόνο μου,
μάγμα αγάπης τα ντύνω, να αντέξουν.