Φιλί..

Μες το μυαλό μου χαμένη αντιλόπη,
σχίζεις του νου μνήμες θλιβερές,
το ένστικτό σου το δάσος λευτερώνει
και δραπετεύουν δακρυσμένες ενοχές.

Σκίζω σεντόνι, την ζωή για να τυλίξω
το λευκό στο κόκκινο του "ζω"...
Κάθε μου μέρα στη νύχτα τη χαρίζω,
με όνειρα το φεγγάρι μου μεθώ.

Κι είναι οι πόνοι από ζωές αιώνων
που φαρμακώνουν στο ποτήρι το κρασί,
γελάν τ΄αστέρια, και γω παρόν δηλώνω
μες το μεθύσι να σβήσω την αυγή.

Τα χείλη δως μου αγάπη να κεράσω
από αγκάθι ρόδου τη πληγή.
Με σύννεφα, τον πόνο να σφουγκίσω
αίμα σταγόνα, απ΄τό κέρασμα μη βγει.