Ανάσα πρώτη της αυγής,
ξαστόχησαν τα μάτια και το χέρι,
άγγιγμα έγινε ζωής,
και νύχτα τρυφερή το μεσημέρι.
Μέσα στο φως κοιμόταν το σκοτάδι,
τόσο μόνο, μα τώρα δυο,
σκοτάδια ξετυλίγουνε τον Πόθο.
Και κείνος, τα μοιράζεται, μα μόνος παραμένει....
Κάπου στο βάθος, εκεί, που η ανατολή
στόλιζε το αστέρι,
τώρα η άβυσος καλεί, θυσία καινή,
νεράϊδα π΄ονειρεύεται, στον πόνο να καεί...
χμ...γιατί πονάει ο ποιητής?
ΑπάντησηΔιαγραφήXmm! :))) Έλα μου ντε! :)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Ανάσα μου! :))
Από τα καλύτερα σου κατ'εμέ, Νικόλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜονορούφι πήγε!
Μάνο, σε ευχαριστώ για την ενθάρυνσή σου! :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιας που έχεις μόνιμο οίστρο και έμπνευση, δεν μου δίνεις κι εμένα θέμα να αναπτύξω γιατί έχει κολλήσει ο εγκέφαλος?
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλα, σκέψου, σκέψου!
Είμαστε φτιαγμένοι να ζήσουμε μία ή πολλές ζωές...;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι το θέμα σου! :)) χεχε! :))) Φιλιά!
Ακόμα ένα πανέμορφο ποίημα...Σε ζηλεύω για την έμπνευσή σου...
ΑπάντησηΔιαγραφή(Εγώ στόκος...)
Καλό μήνα, και φιλιά...
Μοναξιά ε; Γιατί όμως η νεράιδα να καεί...; Όπως και να 'χει, ωραίο το ποιήμα, μου άρεσε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!
Καλό μήνα, Αρτάνη! :)) ... σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΆνεμε, μα τα όνειρα πυρπολούνε.. έτσι δεν είναι; :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα!
Και κείνος, τα μοιράζεται, μα μόνος παραμένει....
ΑπάντησηΔιαγραφήαλοιμονο ποιητη μου..!!
καληεβδομαδα να χεις!