άτιτλο

Πικρή, πικρή πικρή η ομορφιά,

όμοια μ’ ανθό μυγδαλιάς
όταν σου δείχνει το δρόμο
μα σε σταματά το είδωλο...
Και συ να σπάσεις δεν μπορείς
τον καθρέφτη,
χωρίς την εικόνα σου να κομματιάσεις..
Ότι έμαθες ότι γνώρισες,
φύλλα φθινοπωρινά, νιφάδες που λιώνουν..
Και πρέπει με τη βροχή, μονοπάτια χαράζοντας
την μορφή την άμορφη, να γνωρίσεις..
Γνωρίζοντας μόνο αυτό: Όλα γνωστά κι όλα άγνωστα..
Τίποτα δεν είναι αυτό που δείχνει..
Την γλώσσα των πλανητών μιλώντας,
του άχρονου κενού
όπου εκεί βρίσκουν καταφύγιο όλες οι υποψίες μας
κι όλες οι αισθήσεις,
ψηλαφίζεις το κενό μέσα σου..
ανακαλύπτοντας τη μυστική πύλη..
Που σαν ανοίξει, δε κλείνει ποτέ ξανά,
λευτερώνοντας μια για πάντα
το μυστικό της ζωής.....
καταστώντας την διάνοια άχρηστη...

Στα χείλη σου τότε, στο κορμί, σε ότι είσαι..
Θα γείρουν οι πλανήτες να κοιμηθούν ήσυχα..
Τα όνειρα ολόφωτα , αναμμένα, θα παίζουν
και θα ανακαλύπτουνε όνειρα...
Και το φως θα γεννά φως.. παραμένοντας Ένα...