Λευκή φλόγα

Την ευτυχία που κρύβεται
στην ανθισμένη λύπη,
σαν ονειρεύεται
εκείνο που της λείπει,
να μαρτυρώ δεν πρέπει.

Δένω στου Φεγγαριού
το άρμα, την ψυχή μου,
στις σκοτεινές νύχτες
να φλέγεται,
όνειρο στ΄ όνειρο μέσα.

Κι ας είναι η φλόγα η λευκή
όλη η ζωή μου.

Βιολί

Δάκρυσε ο ήλιος.. και γίναν τα καυτά δακρυά του αγκάθια, βάτα, που πάνω τους κάλεσε ο Θεός την Αγάπη, ξυπόλητη να περπατήσει, για να δοκιμάσει την πίστη της. Κι η αγάπη, ξεσχίζοντας τις πατούσες της, βάδισε πάνω στα κοφτερά αγκάθια.. Έγινε το αίμα της λουλούδια, ρόδα κόκκινα. Χωρίς ένα βαχ, ένα βογγητό, ένα παράπονο. Βάδισε τη μοίρα που της έταξε ο θεός... Κι ο Θεός μαλάκωσε, κοίταξε τα κόκκινα ρόδα, τον κόκκινο ήλιο που έδυε.. στο σούρουπο, φώναξε τη νύχτα να σκεπάσει τα πόδια της Αγάπης με τα μαλλιά της, και να πάρει στην αγκαλιά το βουβό πόνο της.. και γέμισε της νύχτας ο κόρφος άστρα.. Βουβά αχ, παράπονα ανείπωτα..

Έκοψε τότε ο θεός αχτίδες από τον ήλιο και τη σελήνη.. έσκαψε το ξύλινο κουφάρι ενός δέντρου.. Την αλήθεια έκανε δοξάρι.. Τό έδωσε στον Άνθρωπο.. "Σύ" του είπε, "θα γίνεις η φωνή της Αγάπης. Τα βογγητά της ν΄ακουστούν, να τη λυτρώσεις από τον Θάνατο του πόνου της.. Γι ανταμοιβή, θα σου χαρίσω την ομορφιά που κρύβει ο πόνος της. Το χρυσάφι και το ασήμι της πίστης της, τον θησαυρό των Αθανάτων, στην καρδιά σου. Θα είσαι Θεός, σαν αγαπάς και αγαπιέσαι".

ατιτλο

Ήρθε η νύχτα, σε σκέπασε με τα λεπτά της δάχτυλα και σου ψιθύρισε: "Είσαι Άλλος". Και τ΄άστρα λάμψανε αλλιώς, σα μάτια ερωτευμένου ανθρώπου, όταν ανακαλύπτει τη μοναξιά του στην επιθυμία του.Κλείσαν κι ανοίξαν τα βλέφαρα.. κι έμειναν τα μάτια να κοιτούν στο παράξενο φως, την πόρτα, τα παράθυρα, τους τοίχους. " Είμαι άλλος!;" Αναρωτήθηκες καταμεσίς της νύχτας, καβάλα στο όνειρο, λαμπρός και θαμπωμένος. Ακίνητο το ποτάμι της ζωής σου, λίμνες φορτωμένες ασήμια τα μάτια σου... Υγρά.. να ρωτάνε κι αυτά όπως η σιωπή σου.. "Είμαι;"
"Δεν έχουμε χρόνο", φώναξε σκουντώντας σε ένα μικρό αδύναμο ανθρωπάκι.. Θαρρώ παιδί.. "Η πόρτα θα κλείσει πριν ακόμα ανοίξει", είπε, και σε τράβηξε από το χέρι ως την κλειστή πόρτα. "Άνοιξέ την!" σε παρότρυνε. "Θα βρεις τους νεκρούς σου, εσένα, και την καρδιά πού΄χεις χάσει"... Έφθασες το χέρι στο πόμολο, τ΄άγγιξες, και περίμενες... Το τραγούδι ενός κότσυφα, έλυσε την θελησή σου... έμεινε το χέρι ακίνητο. Τα μάτια ονειρευόντουσαν ασταμάτητα την αλήθεια πίσω από την πόρτα.
Όταν συνήλθες το παιδί είχε χαθεί.. Υσηχία απόλυτη. Ο κότσιφας ακόμα ακουγότανε, μόνο αυτός. Μα η πόρτα ήτανε αμπαρωμένη.. και το χέρι γλύστρησε από το πόμολο.. Χέρι ενός μεσήλικα γέρου... "Κάπως έτσι", σκέφτηκες, "τα χάδια κι η αγάπη που δεν τόλμησα.. σαν αυτή την πόρτα.."

.. να πετάξω..

Θέλω να πετάξω ψηλά..
πάνω από σένα και μένα..
την βαρύτητα του έρωτα
και την παράκρουση της πίστης
στο αδύνατο.
Θέλω να πετάξω...
αφήνοντας άδειο το κέλυφος
της ελπίδας..
Κενό το σώμα..
Να γκρεμιστούν οι ναοί
που οι Θεοί κατοικήσαν...

Θέλω να πετάξω ψηλά,
χωρίς φωτιά ασίγαστη
να γεννά άστρα.
Να σχίσω το χρόνο,
το πόνο...
Χωρίς δρόμο επιστροφής
ή έγνοια...
Θέλω να πετάξω...
Απλά να πετάξω....
Ψηλά...

Φτερό (Νικόλας Παπανικολόπουλος & Δάφνη Παπαστεργίου)

Θυμάσαι;...σου είχα πει κάποτε,με τα φτερά σου ψήλωσέ με...άνοιξε τις φτερούγες σου και σήκωσέ με....εκεί που ο νους ψηλώνει και η ψυχή θεριεύει στα στήθια...δείξε μου ουρανούς....

Θυμάμαι... ήταν η ώρα που ο ουρανός άγγιζε τη γη.. Όλος ο κόσμος, στηριζότανε σε μια πιρουέτα σου.. Στριφογύριζε... Βροχή αστεριών έπεφτε από τα μαλλιά σου στο στήθος μου... Η μουσική έπαιζε.... μα η καρδιά μου είχε σταματήσει.. Πως να μη θυμαμαι;; Κείνη την ώρα, γεννιόμουν στα μάτια σου... !

Τις αυταπάτες μου τις έκαψα...κι απ' τη στάχτη τους γεννήθηκε η φωτιά σου...κόκκινο...τούτο το χρώμα διάλεξα, αυτό μου ταιριάζει...έβαψα όμορφα τα χείλη κι άνοιξα το παράθυρο ολάκερο τον κόσμο να τον βάψω...και το φεγγάρι ζήλεψε,ξεδιάντροπα προκλητικό,έκλεψε το χρώμα που φύτεψες στην καρδιά μου...

Πόσο φτωχό ήτανε το δύστηχο φεγγάρι, μπρος στο κόκκινο των χειλιών σου... Πόσο σκοτεινό στη ταραχή μπρος που το βλέμμα σου έφερε... καιγόντουσταν τα δαχτυλά μου...στο λευκό μετάξι της σάρκας σου... Βιάστηκε να κλέψει το κόκκινο ένδυμα πριν πέσει.. να τυλιχτεί μέσα του ζηλεύοντας το φιλί... Σκοτείνιασαν τα άστρα εκείνη την ώρα.. Κι ήσουν ολόκληρη μια φλόγα... στην παλάμη μου μέσα...

Του έρωτα φτερά αγγελικά,πόθος ασίγαστος ,της φαντασίας φτερουγίσματα σε δίνες πορφυρές,ακροβασία συνειδητή και αναπόφευκτη, κάνε για πάντα μου να αιωρούμαι επίκινδυνα λυτρωτικά.. δεν είναι η ζωή κάτω απ' τον ήλιο ένα όνειρο..

Τα άγνωστα μονοπάτια.. αυτά είναι τα μέρη μας.. Τόποι πρωτόγνωροι όπως κάθε ανάσα σου.. Ποτάμια που κυλάνε στις φλέβες σου και μου ανήκουν... γιατί η καρδιά σου είναι η δική μου καρδιά.. Αν σταματήσει, θα πεθάνω... Αν πονέσει πονώ... κι όταν, είναι ευτυχισμένη, οι χτύποι της είναι ο ορισμός της μουσικής.. Στην όχθη του Θανάτου, ξεδιψάει ο Έρωτας από τον ακόρεστο πόθο της Αγάπης.. Πέρα από τα ανθρώπινα είναι εκείνο που ζητώ. Μεγαλύτερο κι από τους δυο μας... Μόνος δε φτάνω ως εκεί.. Χωρίς εσένα δε μπορώ να πετάξω τόσο ψηλά.. Γύρε πάνω μου... Όλη... Ο ουρανός απόψε άνοιξε... Πύλη έγινε το αιώνιο... στην ευτυχία μας.. που με ποτίζει η καρδιά σου... Κι όλα  όσα χωράει η ύπαρξη, πλανήτες φωτεινοί, και φεγγάρια που σβήσαν.. Όλα.. σου ανήκουν!

θα περπατήσουμε απόψε στις γειτονιές των Αγγέλων.. Θα σε κάνω κούνια στην ημισέληνο.. την ουρά ενός κομήτη θα δέσω στα μαλλιά σου... Ήλιοι καινοί, τα στήθη σου..

Αρσενικός ο έρωτας κι η αγάπη θηλυκή. Ποταμός και λιμνοθάλασσα. Τόξο σου εγώ,βέλος εσύ. Σμίξιμο φλογερό,υποταγμένη και δυνατή κι ετοιμοπόλεμη, αιχμαλωσία ηθελημένη ,σαν άγαλμα της Αργούς στην πρύμνη σου,κι ο άνεμος τις φιλντισένιες κορδέλες να ξεγελά με ψυθύρους ερωτικούς ψιθύρους.....

Πες μου, πως γίνεται να βλέπεις όνειρα μέσα στο όνειρο αυτό που ζούμε; Με ταξιδεύεις από τη  φωτιά στη θάλασσα.. κι από τα άστρα στη γη σου.. Τη γη μας... Ποια θέληση, όσο κι αν τεντώνει η χορδή, μπορεί να με στείλει μακριά σου, πέρα από την επιθυμία ξανά να σε συναντήσω; Φέρνοντας στα μάτια σου τα πιο όμορφα που δεν έχουν ειδωμένα... μικρά αγάλματα σκαλισμένα από τον άνεμο το κύμα, και τη φωτιά; Λουλούδια που υπήρξανε γιατί υπάρχεις, μόνο να ζήσουν των ματιών σου το θαύμα.. Πες μου... πόσο να φύγω μακριά σου, όταν η ψυχή μου, κι η καρδιά μου, είναι Εδώ; Δεμένη την έχεις τη θάλασσα στις διαθέσεις σου.. Καράβι σου νά μαι.. και συ η πρύμνη που δε φτάνω ποτέ.. Κι όμως, μ ανήκεις..

'Αλογα αφηνιασμένα οι αισθήσεις...μάρτυρες οι ώρες στα ανθρώπινα τα πάθη...κατάσαρκα φορώ τους στεναγμούς του έρωτά σου,χωρίς αιδώ ταξίδεψέ με κι οι κυματισμοί της θάλασσάς σου ας ζαλίσουν τα όνειρά μου....βωμός ο έρωτας κι εγώ θυσία στην καρδιά σου..........

Στην καρδιά μου.. στην καρδιά σου.. το ίδιο είναι. Αλυχτούνε απόψε οι λύκοι.. Δονούνται τα κτίρια και γέρνουνε..η κόκκινη αδύναμη φλόγα της Σελήνης σκιά γίνεται στα σκονισμένα δρομάκια της πόλης. Ξέρεις, εκεί κρύβονται οι πιο μεγάλες ανεκπλήρωτες αγάπες.. Όχι στις λεωφόρους... Μια ζωγραφιά στο νερό απόψε ο κόσμος, κι αλλάζει... μ ένα σου άγγιγμα... Στην αγκαλιά σου, σάρκα μου, αίμα μου, πνοή μου.. όλα αποκτούνε νόημα.. Η αυτοχειρία των ποιητών.. οι προσευχές των νεκρών... τα μωρά που γεννιούνται.. Κοντά σου, έχει νόημα ο πόνος κι ο κόσμος... Αγάπα με... μη γκρεμιστεί... Να μη χαθεί η ελπίδα, Φως μου.. Κι ο χρόνος... μη σβήσει, χωρίς το παρόν.. Χωρίς εσένα.. Και την Αγάπη σου! Λάτρεψέ με... Κανε με Θεό... κι όλο τον κόσμο στον χαρίζω...!

Άκου....!Ήχοι στο πάτωμα...ξυπόλητα φτερά...άσε με να κουρνιάσω στην αγκαλιά σου...κι ας είναι η φωτιά σου να με κάψει...ταξίδεψέ με....δική σου κάνε με ξανά...με δυό φτερά του έρωτα τα κάστρα τα πορθήσαμε...παραδώσου....

.. Τα κάστρα πέφτουνε, δε χαρίζονται... Κι είναι χαρά μου, ξανά να πολεμήσουμε... ώσπου η αυγή στον άναρθρο ήχο σου, να ξυπνήσει...και κουρασμένη, από τις πολλές μάχες μας, ειρηνικά και πάλι, να ξαπλώσει.. χαδι δροσερό, στα αναμένα μαγουλά σου.. Αυτόν τον πόλεμο, τον αγαπάει η Ζωή... Το ταξιμό της νιώσε στη μοίρα μας.. που μας ενώνει..

Ασπίδα τα φτερά σου...προστάτης της ψυχής μου,τύλιξε στις φλόγες τα όνειρά μου...ως το πρωί...καρδιά μου θα 'μαι πλάι σου...φως και σκιά σου....

Νικόλας Παπανικολόπουλος κ Δάφνη Παπαστεργίου ( συν + γραφή 2 )

Ατιτλο

Ήταν ο χρόνος δύσκολος πολύ
Θύελες σαρώσανε την πίστη.
Μαύρα φτερά η ελπίδα φόρεσε,
σα πεταλούδα πετούσε η ψυχή
γυρεύοντας στα μάτια σου γαλήνη.

Ανοίγαν τα φτερά κι ύστερα κλείναν.
Μίκραινε ο κόσμος στην καρδιά μου.
Μαύρισε από τα λάθη ο ουρανός,
σμήνη πουλιά την πεταλούδα μου μαδήσαν.

Άπληστη η νύχτα γι΄άστρα μοναχής ψυχής
τρυφερά μέσα στον πόθο της τα πνίγει.
Αφήνει μόνο σϊωπή να βρει η Αυγή
από τους χάρτες των ονείρων, πού΄χουν γίνει.

Δεν ξέρω τι απογίναν τόσα άστρα
κι αν κάποτε, ίσως, τα ξανασυναντήσω.
Εμένα μού΄μεινε μονάχα η σιωπή
και λευκή Αυγή. Χωρίς σημάδι να γυρίσω.

Σ΄ένα κοχύλι, χάραξα τ΄ονομά σου
και τό΄κρυψα. Σ΄ασάλευτο βυθό.
Σκόρπισα στην άμμο την καρδιά μου
κι άφησα τον άνεμο, σύμβουλο κι οδηγό.

Κι ωστόσο τρέμω, νύχτες με αστέρια
να κοιτώ ψηλά στον ουρανό.

ατιτλο

Με σιωπή πιο βαθιά από την αλήθεια
ανθίζει όταν σε συλογούμαι η μορφή σου.
Εικόνισμα που το φοράω στην καρδιά
τ΄αδιάφορα σκοτάδια μου να καίει.

Γυμνή κουρνιάζει πάνω μου η μοναξιά
της σιωπής το μέλι στα χείλη μου ζητώντας.
Έχει την τρέλλα στεφάνι στα μαλλιά
στ΄ακροδάχτυλα τον πόνο παγωμένο.

Είναι στο βλέμμα της το κάλεσμα ωραίο
το χαμογελό της γλυκιά θλίψη με κερνά,
πως μου θυμίζει η πνοή της τ΄αρωμά σου
κι η αγκαλιά της την άδεια μου αγκαλιά.

Ζωή (Νικόλας Παπανικολόπουλος κ Δάφνη Παπαστεργίου)

Σα το μολύβι που ταξιδεύει στο χαρτί...και τόπους άγνωστους στα μάτια φανερώνει....έτσι και της αγάπης σου η ματιά....

σαν πέφτει πάνω της το φως του φεγγαριού λούζεται η ψυχή μου απ'τα ασήμια της...

Χλωμό το προσωπό μου στο σκοτάδι.. ως να φανείς.. κερί που σβήνει από στιγμή σε στιγμή, λες, μ΄αντέχει...ως να φανείς... Της προσευχής μου κάλεσμα , εσύ.... στοιχιό μου.... Γκρεμίζονται στις σπίθες των βημάτων σου τα άστρα στην ποδιά σου... Μια αγκαλιά γεμάτη φως, το κάλεσμά σου, Όνειρό μου...

της αγάπης η θάλασσα στα μάτια σου βρυχάται κι ακτινοβολούν τα χρώματά της....την ουσία της στην απουσία σου μετρώ...δώρο για μένα θεόσταλτο...πόθοι κρυφοί και σκοτεινοί χορεύουν στην μελωδία της....ανάσες τρυφερές μες στ όνειρο

Γλυστρώ στις άκρες των βλεφάρων σου, αστράφτοντας... στων χειλιών σου την άκρη.. ταραχή που στα κυμματά σου γεννήθηκε...
Γλυστρώ από το άδειο κρεβάτι ως τα άστρα... Κάθε βράδυ... Κάθε που σωπαίνει το πλήθος...

κυνηγούσες πολυ πρωι...πουλιά και ήλιο γύρευες...κι αντι για προσευχή έπινες αγίασμα....οι άνθρωποι τελειώνουν έλεγες..και τα τσιγάρα....ξετύλιγες τις σιωπές σου στην αγκαλιά μου...και για χειμώνες και καλοκαίρια μου μιλούσες μ αυτές...

κι έμαθα να ζω στη σιωπή σου, όπως σκιά σου στο φως... Έμαθα τον τρόπο που μιλούν τα δαχτυλά σου συλαβίζοντας το "σ΄αγαπώ" .. έμαθα να σου μιλώ με τα χείλη χωρίς να προφέρω λέξη μία... αγγιζοντάς σε.. Στα μαλλιά σου, έκρυψα τα αρώματα από την Άνοιξη... στο στήθος σου, τα πιο εύγεστα φρούτα του καλοκαιριού.... Τη μελαγχολία του φθινοπώρου γνώρισα σ΄εκείνα που έβλεπες με κλειστά μάτια.. Τον βαρύ χειμώνα... στην απουσία σου....

γι αυτό σ' αγάπησα..για να μπορώ να ανασαίνω από τα χείλη σου υπάρχει λόγος ν ανασαίνω...υπάρχει έρωτας απέναντι από τον κάθε θάνατό μου να με ξαναγεννάει...

Να γεννιέμαι και να πεθαίνω.. ας πεθαίνω χίλιες ζωές, για μια στιγμή αιωνιότας μέσα σου... σταγόνα δικό σου αίμα.... χίλιες ζωές κι άλλες τόσες.. ας πεθαίνω...

αναρωτήθηκες γιατί η ζωή δεν βγάζει νόημα; δώστης το νόημα το δικό σου..απορείς γιατί η στιγμή περνά ανώνυμα; τ όνομα το δικό σου δώστης..

Στο κάτοπτρο κοίτα, στη λίμνη που γονατίζουν οι ψυχές πνοή να πάρουν... Υδρατμούς ονείρων να λουστούν.... και δάκρυα άστρων... Εκεί που οι άγγελοι παρακαλάνε, για λίγη θνητή αγάπη τα φτερά τους να κοπούν... και δες με.. δες σε... πόσο ωραία, πόσο ωραίος, είμαι όταν με κοιτάς. Είσαι η ζωή κι είμαι η ζωή σου... Ομίχλη ύπαρξης, μέχρι το ονομά σου να πεις στο στόμα μου... κι εγώ το δικό σου όνομα, πνοή μου, στο στόμα σου... Τίποτα δεν έχει νόημα, πέρα από όσα αγγίζεις... Αγάπη μου!

κι αν είσαι του φεγγαριού τ άλλο μισό άσε με στα χείλη σου πανσέληνο χαμόγελο να συμπληρώσω...ανατολη σε γέννησε δύση να γίνεις της ζωής μου, της νύχτας όνειρό μου... σ αγαπώ...

Νικόλας Παπανικολόπουλος κ Δάφνη Παπαστεργίου (συν+γραφή)

Μέλι (Νικόλας Παπανικολόπουλος κ Miafora kienankairo)

Είμαι ένα μικρό λουλούδι, οι ρίζες μου κατοικούν στον άνεμο... σε κοιτώ με μάτια ορθάνοιχτα και σου φωνάζω: μυρισέ με..

...μυρωδιες ουρανιων τοξων στον αερα..κοιτα γεμισε ο ουρανος σου 8αλασσα.

είναι οι πεθυμιές πνιγμένων, πόθοι καταργημένοι από του θάνατου το ξυράφι... Κύμματα ολάκερα, αμέτρητο βάθος κι ορίζοντας ως του κόσμου το τέρμα... Όμως εσύ μη φοβηθείς.. μη
κοιτάξεις πέρα από όσα σου ανήκουνε.. εκείνα που αγάπησες δε μπορεί κανείς να στα πάρει..

περα απ΄τα συμπαντα η σιωπη μου ακουγεται...περα απο το απειρο η λατρεια μου για σενα..το Εσυ που κολυμπαει στο αιμα μου..το Εμεις μεσα απο την πρωτη Ανατολη γινεται φως φωτια χρωμα και με τυλιγει..

Είμαι ένα μικρό λουλούδι, όταν με κοιτάζεις.. κι όταν ονειρεύομαι πως με κοιτάζεις.. Ριζωμένο στην απελπισία που τρέφει ο έρωτας. Είσαι η φωτιά στα μάγουλά μου, κι η ζωή μέσα μου.. Ο θάνατός μου είσαι όταν λείπεις... μα επειδή θέλω να σε δω πάλι αντέχω... Αγαπησέ με, κραυγάζει η σιωπή μου... Η αιώνια θάλασσα των ψυχών, σωπαίνει στο πόνο της πνοής μου... στο όνομά σου... Κι η νύχτα ξεχνά να σβήσει τα άστρα της... στα μαλλιά.. στα βλέφαρά σου από κάτω... στη καρδιά μου..

8α8ελα να σκοτωνα την αποσταση. .-.αλη8εια ποιο δικαστηριο σε δικαζει για εναν τετοιο φονο?8α8ελα ποσο τρομακτικο ακουγεται να 8ες να 8ες να 8ες...- 8α8ελα να σκοτωνα την αποσταση να απλωσω τα χερια να αγγιξω πορο πορο το λατρεμενο σου προσωπο ... Να αποτυπω8ει στις παλαμες μου να παρω τη μορφη σου...να περασω τα ακροδαχτυλα μου σε κα8ε ενα πορο της μορφης σου...Να αγγιζομαι κ να ανασαινεις πανω μου ...

Να είσαι και να μην είσαι... πόσο παράξενο! Να ζεις και να μη ζεις... Τα ακροδαχτυλά μου πληγές ονείρων.. αιμοραγούν εσένα... αιμοραγούν εμένα... ζωγραφίζω από σένα και μένα καινούργια όνειρα, να δραπετεύω πρωτού σβηστώ μεσα στις φλεβες σου

ειμαι αιμα κ οξυγονο ..σε περιεχω..ειναι φορες που νιω8ω να φουσκωνεις μεσα μου να ξεχυλιζεις απο το Ειναι μου κ ειναι φορες που ο πονος με ξυπναει απο το ονειρο κ το ηλιοβασιλεμα τρυπαει το βλεμμα μου..8ανασιμα γερνει ο ηλιος στην απουσια σου...

Είναι φορές που γίνομαι λουλούδι.. κι άλλες που γίνομαι πτηνό.. ή μικρό χρυσόψαρο, στη σκιά ενός νούφαρου... μα είναι φορές, που φωτιά γίνομαι όλος, κι έπειτα σκοτάδι ως να σκέπασε τέφρα το φως.. και δεν είμαι τίποτα, όταν, δε νιώθω την αγάπη σου - καθόλου.

περα απο το απειρο ... 8υμασαι? Υπερ-αν8ρωπινα μεσα σε ολες τις διαστασεις Εμεις.. πυγολαμιδα η ψυχη σου μεσα μου...σπερμα του συμπαντος η αγαπη μας και οι σιωπες μας παρουσια...

Σκοτάδι στη σκιά σου ας είμαι, να σ αγαπώ με τη σιωπή.. άμμος στο βυθό της θάλασσας που θα βρέξεις τα πόδια σου.. ή μόνο ένας ήχος, από το θρόισμα του του ενδυματός σου..

ωκεανε μου...φουρτουνασμενη 8αλασσα χυνομουν μεσα σου... γαληνιε ουρανε μου...γεμιζα με ιπποκαμπους τα καταλευκα συννεφα σου... κ το μαγικο 8αλασσοδεντρο μου που στα κλαδια του καμαρωναν εντελβαις κ ουρανια τοξα χαιδευε το απεραντο σου... μεταμορφωνοσουν σε μαγικο δασος .. εφτιαχνες ξεφωτα με 8εικες μουσικες ... Ανατολη του ειναι μου... να σου φερω δωρο στα ποδια σου τον κοσμο ολο...να πιω στιγμες σου να ξεδιψασω τον πο8ο της ψυχης...

Πως χώρεσαν όλα σε ένα δάκρυ... Το τόξο του ουρανού... το φως από το πρόσωπό σου, η χαρά κι η λύπη... εγώ κι εσύ... Σμίξιμο τελευταίο και παντοτινό.... πέρα από ζωή και θάνατο.. πέρα από τα δεσμά του χρόνου.. σμίξιμο αγάπης υπέρμαχης και παντοτινής.. Κι αν δεν με αγαπάς αρκετά πια.. αγαπώ και για τους δυο μας..

σε αγαπΑΩ φωναζες κ ολη η αλφαβητος εστηνε χορους μεσα στη λεξη σου... μα με αγαπας ακουω ακομη τις σιωπες σου...Υπερ-αν8ρωπινη λατρεια μου.. νιω8εις τα παντα μου κ σε εχω μεσα μου κ ζω μεσα σου κ δεν ξερω πια αν μου λειπεις μα ξερω πως αγκαλιαζω το απειρο στη σκεψη σου...Εαυτε μου...

Έγινα οι λέξεις σου..πίστεψα.. αφέθηκα... να ταξιδεύω και να είμαι.. στην αγάπη σου.

τα λογια σου οξυγονο στις αρτηριες μου, λαδι στη μηχανη της ζωης μου, ανασα στα πνευμονια μου, τα θελω μου γινονται μπορω μου, ετσι απλα επειδη σ΄αγαπάω!!!

Ότι θελήσεις γίνομαι... ότι ζητήσεις είμαι... αρκεί να είσαι δώ, να με πιστεύεις, να μ αγαπάς, και να το νιώθω.

Να σου χαρισω τον κοσμο ολο μεσα απο τη μητρα μου να φερω στα ποδια σου ολο το συμπαν μεσα απο την ψυχη μου...Ζω μονο επειδη με αγαπας!!

Νικόλας Παπανικολόπουλος κ Miafora kienankairo (συν+γραφή)

ατιτλο

Πέτρα η ματιά - φεγγάρι παγωμένο
ολισθαίνει - θάλασσα η καρδιά
βουλιάζεις μέσα μου - με παρασέρνεις

στο βυθό σου...

να πνιγώ στο στόμα σου,
να ταφώ στο κορμί σου,
το θρήνο να σκεπάσω

με τα μαλλιά σου...

Στο ξημέρωμα της αυγής,
να είμαι ένα ακόμα ξεχασμένο φιλί
στα χνάρια ξυπόλητων βημάτων

στην άμμο...

Και φυλακές μου, τα κύμματα...

Κι αν δε με δεις, θα με νιώσεις.
Όταν με γυμνές πατούσες
περπατήσεις στα ονειρά μου.