Αποχαιρετιστήριο

Η Ήρα με τα θλιμμένα μάτια τα υγρά,

που ο χρόνος σκέπασε με άσπρο πέπλο,
την πάντα παιδική της την καρδούλα
που σώπασε για να μην πονά.

Θαμμένη είναι σε ψηλή ραχούλα
ν’ αγναντεύει από κει τους ουρανούς,
την θάλασσα όπου αγαπούσε την αλμύρα
στα άσπρα βότσαλα και τους παφλασμούς.

Ποιος ξέρει αν ποτέ της μας γυρεύει,
ή αν λεύτερη παίζει χαρωπά.
Αν τα ματάκια της μπορούν να δουν ακόμα
ή αν το χώμα τα κράτησε κλειστά.

Αν μάταιος ο τάφος  στη ραχούλα
κι η Ήρα μας δεν είναι πια εδώ.

Θυμάμαι τις λευκές της τούφες,
να σκεπάζουν τα μάτια τα θολά,
την άσβεστη την δίψα της για χάδια,
την πάντα τρυφερή της αγκαλιά!

Κάποτε για ένα κουνελάκι
αρνιότανε και βόλτα για να βγει,
κι ένα μικρούλη γατάκι
το θήλασε σα μάνα του κι αυτή.

«Μη Ήρα ανέβεις στο κρεβάτι..
η θέση σου είναι στο χαλί..»
Αθόρυβα ανέβαινε τα βράδια
στα πόδια μας να κουλουριαστεί.

Αν γνώριζα πόσο μικρή η ζωή της
σπάνια  θα της έλεγα το μη.
Με τα παιδιά μεγάλωσε κι εκείνη
μα έμεινε το πιο μικρό παιδί.

Αντίο Ήρα μας.. (5 μήνες χωρίς την Ήρα)

γεφύρια

_Να με θυμάσαι…

_Δεν ξεχνιούνται οι άνθρωποι που συναντήθηκαν.
_Όμως φεύγεις… γιατί;
_Γιατί φοβάμαι τον χρόνο. Προτιμώ να είμαι μισός και να γνωρίζω πως κάποτε σε συνάντησα, κι είσαι το άλλο μου μισό, παρά κάποτε, ίσως, να ζήσω την απομυθοποίηση.
_Είσαι ηλίθιος και δειλός. Κι εγωιστής Μα δε με αγαπάς, δε με νοιάζεσαι καθόλου; Πως τολμάς, πως, αν εμείς είμαστε ο ένας το μισό του άλλου;
_Μη το κάνεις πιο δύσκολο απ’ ότι είναι … μη το χαλάς.
_Στο διάολο!
_Το πιστεύεις;
_....με πονάς…
_Αυτός είναι καλός πόνος. Τον αθόρυβο, ύπουλο πόνο να φοβάσαι. Εκείνον τρέμε. Γι αυτό φεύγω… για μας. Θα είσαι η δύναμη στη ζωή μου να ονειρεύομαι.. να ελπίζω….
_.. όμως σκοτώνεις την ελπίδα…
_Όχι την ελπίδα καλή μου… την σιωπή που φέρνει ο χρόνος. Αυτήν αρνούμαι.

  Δεν έμαθε ξανά νέα του.  Δεν σήκωνε ποτέ το τηλέφωνο, κι έπαψε να τον καλεί. Και όταν κάποια Χριστούγεννα  αμήχανα ξανασχημάτισε το νούμερο του, διαπίστωσε πως έχει καταργηθεί.
 Προχώρησε τη ζωή της σίγουρη πως χρειαζότανε  κάτι καλύτερο, κάτι πιο αληθινό που να αντέχει να αναμετρηθεί με τον χρόνο. Ποτέ της δεν έμαθε πως ο λόγος που ο Κώστας την χώρισε, ήταν για να μη τον δει να σβήνει, καθώς του είχε διαγνωσθεί κακοήθης όγκος .

Από αγάπη έφυγε, από αγάπη τον μίσησε. Γιατί η αγάπη δεν ξέρει μόνο να φτιάχνει γεφύρια, αλλά όταν κρίνει πως αυτό είναι καλύτερο για τον άλλον, ξέρει και να γκρεμίζει.