tag:blogger.com,1999:blog-82458175844611291092024-02-12T16:35:55.132+02:00ΑΝΕΜΟΣΚΟΡΠΙΣΜΑΤΑΝικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.comBlogger758125tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-598182533837343632023-12-21T13:19:00.004+02:002023-12-21T17:45:22.857+02:00ΣκέψειςΕίναι καιρός που η σιωπή με βασανίζει σαν ποίημα. Μεταμορφώνει όλες τις λέξεις που άκουσα και που ίσως, κάτω από άλλες συνθήκες να ήθελα να πω. Όμως δεν βρίσκω νόημα πλέον στις λέξεις. Η σιωπή στην εποχή μας, είναι πιο τίμια για όποιον οι πράξεις του είναι ελάχιστες μπροστά στο ανθρώπινο καθήκον. Τίμια παραδοχή της ντροπής του να είσαι μέλος σε μια αποτυχημένη κοινωνία, που η δομή κι ο πιο Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-15362966504540727632023-06-17T13:31:00.003+03:002023-06-17T13:31:25.274+03:00σκέψεις...Η αρχική έμπνευση ωστόσο μοιάζει με ήλιο. Ένα αστέρι που στο φως του μεγαλώνουνε αστέρια άλλα. Κανείς δεν ξέρει πόσο μακριά το φως του φτάνει, κι αν είναι ποτέ δυνατό το ταξίδι του φωτός να σταματήσει. Ο Πλάτωνας έλεγε πως όλα προϋπάρχουν. Να είναι ίσως στο φως που μας περιβάλλει ο μίτος από το οποίο ξεκινά το ταξίδι προς την κάθε μνήμη που ξεχάστηκε; Γιατί ακόμα και στο σκοτάδι, κάθε μας σκέψη,Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-74651450417039724232023-06-04T10:56:00.003+03:002023-06-04T10:56:53.515+03:00Σκέψεις"προσ-εύχομαι" σημαίνει ευχή σημαίνει και παράκληση.
Η αλλαγή είναι μεν πάντα εσωτερική, και προέρχεται από την πίστη, αλλά από την πίστη στον εαυτό μας. Όταν δημιουργείται η ψυχολογική ανάγκη να πιστεύουμε πως κάποιος άλλος μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε, να αλλάξουμε, να υπομένουμε ή να τολμήσουμε, αυτό μπορεί να έχει αποτέλεσμα στις πράξεις μας, αλλά όχι απαραίτητα ως αποτέλεσμα συνειδητής Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-90813439551328691402023-03-06T22:21:00.003+02:002023-03-06T22:21:23.090+02:00ΣκέψειςΗ φθορά είναι που κάνει πολύτιμη τη ζωή... όλα όσα μας σκάβουν. Σταγόνες της βροχής που γίνονται ρυάκια, σταγόνες φωτός που γίνονται ποτάμια, θάλασσες σκοτεινές φτιαγμένες από τις πιο μύχιες σκέψεις μας... Τίποτα πιο πολύτιμο από ένα ουρανό τσακισμένο, που η αγάπη τον κάνει μοίρασμα.Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-47555292743874549722022-12-27T17:52:00.003+02:002022-12-27T22:01:08.213+02:00απουσία«Κάνε με να ταξιδέψω!» του είπε.
«Αν το ταξίδι δεν έχει ακόμα αρχίσει,
τότε δεν υπάρχει ελπίδα» της είπε.
Κι άνοιξε την πόρτα.
Τα κρύσταλλα του χρόνου
κουδούνισαν απαλά μέσα στα μάτια της.
Έλπιζε πως ο χρόνος θα πάγωνε την πόρτα.
Ξαφνιάστηκε καθώς την άκουσε να κλείνει.
Εκείνος έλειπε. Μάλλον κι εκείνη:
δεν τον είδε να φεύγει.
Αυτό έγινε μια δεκαετία πριν,
ίσως και κάτι παραπάνω.
Τότε ήταν ακόμη Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-13391143546474640872022-11-18T12:51:00.007+02:002022-11-18T13:27:07.997+02:00Φως και σκιάΟ κύκλος είναι ένα όμορφο σχήμα. Απ’ όπου κι αν τον πιάσεις είναι αρχή και τέλος μαζί… και πορεία. Αν σπάσει ο κύκλος, το αιώνιο, η ζωή, ο χρόνος όπως τον έχουμε συνηθίσει θα χυθεί εκτροχιασμένος στο άγνωστο. Γιατί χωρίς το σχήμα το πνεύμα ασώματο μένει, και οι λέξεις, η ιστορία, όσα η ανθρώπινη αντίληψη έχει σε τάξη βάλει μέσα στην αταξία θα χαθεί.
Αλλά αυτό είναι κάτι που έχει νόημα εντός του Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-64583105730496550342022-10-02T11:23:00.003+03:002022-10-02T11:23:31.507+03:00σκέψειςΣτη ζωή "τα πάντα ρει" . Το ολόκληρο είναι απλώς μια ιδέα, ιδεατή Ιθάκη. Η ροή, η αλλαγή, η ενέργεια, τα αντίθετα που συγκρούονται και η αρμονία που γεννιέται από την ροπή που η σύγκρουση δημιουργεί, είναι η ζωή. Μπορεί να ξεκινήσεις για κάπου, και να μη φτάσεις. Γιατί στην πορεία έκανες επιλογές άλλες, κι ο δρόμος σου άλλαξε. Κοντοστάθηκες για ένα λουλούδι. σε πλάνεψε ένα μονοπάτι άλλο, οι Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-27485771870381393202022-09-25T12:52:00.003+03:002022-09-25T12:52:31.012+03:00σκέψειςΟι πολιτικοί και η πολιτική, η πολιτική ως εξάρτημα του παγιωμένου συστήματος και η πολιτική ως κοινωνική ενσυναίσθηση τοποθέτηση και δράση του ατόμου μέσα στα μικρά αλλά και ευρύτερα σύνολα που ανήκει. Η εξουσία του ατόμου πάνω στο άτομο, η ατομική και συνολική ανοχή, τα όρια... Φαραωνικές αντιλήψεις που χωρίζουν κατατάσσουν και τοποθετούν τους ανθρώπους σε πυραμίδες ανάλογα με την χρησιμότητα Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-87736223523323775632022-09-21T18:54:00.012+03:002022-09-22T16:53:15.880+03:00Ο καθρέφτης«Μικρή μου Τριανταφυλλένια» της είπε. «Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι..».
Μα κείνη φοβόταν, το στήθος της έτρεμε σα ψάρι έξω απ’ το νερό.
Έσυρε το βλέμμα της από τον καθρέφτη στην κόχη του παραθύρου
πασχίζοντας από την μια να σταματήσουν τα μάτια να της μιλούν,
από την άλλη μια ύστατη πτήση, στο κενό, στο άγνωστο,
στο αόρατο απέραντο γαλάζιο.
Γιατί μόνο τα μάτια ήταν πια ίδια. Πιο θολά, πιο αδέξια, Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-71730332341019406302022-09-19T16:40:00.004+03:002022-09-19T17:21:39.300+03:00Σεπτέμβριος 22Ο χρόνος της μέρας συρρικνώθηκε σε τρεις, άντε τέσσερις ώρες. Έπειτα ο νους γκρεμίζεται, ο λήθαργος τον καταπίνει. Το σώμα μουδιάζει και μαζεύεται σαν κάμπια μέσα στο κουκούλι. Πόσο διαρκεί η αναμονή της Άνοιξης; Πόσο βαστά η νύχτα;
Προβολείς μεγάλοι, υπέρλαμπροι, φωτίζουν από άκρη σε άκρη την Ιχθυόσκαλα. Ωστόσο το μικρό παράθυρο και το αγιάζι, μαρτυρούν μυστικά την ώρα, όποτε κι αν οι Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-47173487731702502632022-08-29T13:45:00.005+03:002022-08-29T13:46:32.946+03:00ατιτλοΤόσο αφελείς οι άνθρωποι που πιστεύουν πως η κόλαση είναι κάπου αλλού.. Μόνο και μόνο, γιατί ακόμα κι εκεί, μπορούμε κι ονειρευόμαστε τον παράδεισο... τόσο που ενίοτε, υπνοβατούμε...Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-40405169405951919432022-06-23T11:32:00.003+03:002022-06-23T11:33:30.554+03:00ΧρόνοςΧρόνος: η πραγμάτωση του τώρα.
Συνάρτηση τυχαίου, επί σκοπό, διάθεσης κι ερμηνείας.
Τόπος συνάντησης και βάπτισμα υπόστασης
παρελθόντος και μέλλοντος.
Ο χρόνος ορίζεται λοιπόν ως στιγμιότυπο.
Ακίδα στην καρδιά του άπειρου,
αφού το άπειρο, το τώρα,
το εύρος του σύμπαντος
κι η καρδιά του συμβάντος
ταυτίζονται.
Ο χρόνος είναι αμετάβλητος.
Η ακίδα όμως,
είναι όνειρο που διαρκώς μεταβάλλεται.
Χωρίς Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-45521279824938350982022-06-04T19:27:00.007+03:002022-06-14T14:36:16.006+03:00άτιτλο"Τα φτερωτά να ερωτεύεσαι", είπε η πεταλούδα στο λουλούδι, ενώ αυτό απολάμβανε τον αιώνιο ήλιο, όπως αυτός άνθιζε στη στιγμή μέσα...
Μα το λουλούδι δεν είχε φτερά άλλα από της φαντασίας του. Και τίποτα πιο φτερωτό, δεν ένιωθε να τραντάζει τα πέταλά του, πέρα από το φως που τα κάνανε τόσο όμορφα να τεντώνονται, το φως που το έκανε τόσο όμορφα να ανθίζει...
Η πεταλούδα έχοντας ζήσει ως κάμπια τη γηΝικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-33251601318332984722022-05-10T10:58:00.003+03:002022-05-21T14:57:10.019+03:00Στο πάτωμα.«Πάνω στο πάτωμα», του είπε.
Καλοκαίριασε.
Ο ήλιος έλιωσε τον φόβο.
Η αγάπη έγινε θάλασσα
που κυμάτιζε πότε απαλά
πότε άγρια,
ανάλογα τον τρόπο
που η καρδιά τους χτυπούσε.
Τα μπλεγμένα όνειρα μαλλιά της
το τέλειο μαξιλάρι.
Το κορμί της γη
σκεπασμένο αναρίθμητα άστρα
που πρωτανάσαιναν ή ξεψυχούσαν
παγιδευμένα στην δίνη της έκρηξης
που γέννησε την ύπαρξη.
Η μέρα προσπέρασε,
καθώς η μαύρη τρύπα τουΝικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-16468980242101642142022-05-02T19:09:00.003+03:002022-05-10T11:13:55.226+03:00ατιτλο (2012)Ποιος χρόνος..
ποιος τόπος...
ποιο φως και ποια καρδιά...
Και πως να τη γνωρίσω...
Πόσο καιρό, ταξιδεύουν τα άστρα
προτού συνθλιβούν
το ένα
πάνω στο άλλο.
Κι ύστερα φωτιά..
κι ύστερα σιωπή..
ένα ακόμη ταξίδι..Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-79587558322118212922022-02-06T15:18:00.004+02:002022-04-08T22:24:44.683+03:00σκέψειςΗ τέχνη, είτε εικαστική, είτε μουσική ή λόγος, προσφέρει πάντοτε αυτό το υπέροχο: Ποτέ δεν έχει μία μορφή και δεν ολοκληρώνεται, αλλά αλλάζει διαρκώς υπόσταση κι ερμηνεία, σε κάθε άνθρωπο που έρχεται σ' επαφή μαζί της, ακόμα και σε κάθε άγγιγμα του ίδιου ανθρώπου. Τέχνη, μαγεία, ή το σύμπαν που διαστέλλεται και την ίδια στιγμή, γεννά μαύρες τρύπες, θα μπορούσε να θεωρηθούνε συνώνυμα.
Η αισιοδοξίαΝικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-41078941564516815082022-02-06T12:36:00.005+02:002022-05-10T11:17:41.852+03:00ΣύννεφαΌταν φοβάμαι μανταλώνω το αύριο.. χωρίζω στα δυο, σα να ήτανε χτένι, με το χέρι μου τις έγνοιες… από κει τα σύννεφα της φωτιάς, από δω του νερού.. και πιο κει τα σύννεφα σκόνης, να περιφέρονται μόνα τους, αδέσποτα κι ενοχλητικά. Μαζεύομαι και γίνομαι ένα μικρό τόπι στα στενά ασυννέφιαστα μονοπάτια που πρόσκαιρα ανοίγονται προτού ο καπνός από τις έγνοιες σμίξει πάλι φωτιά, νερό, χώμα… Παράταιρη Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-3549667856780131462021-11-16T20:51:00.003+02:002021-11-16T20:51:32.496+02:00άτιτλοΑπαλά σκόρπισε ο άνεμος σε όλο το σπίτι, τις ένδοξες τούτες ημέρες και νύχτες, ιδίως τις νύχτες, που το κροτάλισμα του σαρακιού γινόταν πιο επίμονο. Αυτή η σκόνη όμως κάποτε υπήρξε έπιπλο, δάσος, και παλιά, σχεδόν χθες δηλαδή, ήταν ένας γαλαξίας που εκρήγνυται… «Πόση σκόνη» σκέφτηκε ο ιδιοκτήτης… Και για μια στιγμή διχάστηκε, αν έπρεπε να ξαπλώσει στο δάπεδο, να σκεπαστεί από αυτήν μέχρι η Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-48040947926164217282021-11-12T21:24:00.005+02:002021-11-12T21:34:54.508+02:00Το όνομά μου Αύγη…_Έπαθλο ήμουν. Άνθρωπος δεν υπήρξα: Μήτε παιδί, μήτε γυναίκα, μήτε μάνα πρόλαβα σωστά να γίνω. Την μοίρα μου ορίζανε πάντοτε οι άλλοι, οι ισχυροί… Μα, θα μου πείτε, αυτή δεν είναι η Μοίρα όλων των ανθρώπων; Ε ναι λοιπόν, τούτη η μοίρα τους, όσο η δύναμη με σύμμαχο τον φόβο εξουσιάζει… Στην μοίρα αυτήν αντιτάχθηκα… Μόνο του πατέρα υπάκουσα την εντολή, κι αυτό όχι από φόβο μα από τρόμο… μην γίνω Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-43463371387006477262021-11-05T12:28:00.007+02:002021-11-05T12:49:58.152+02:00Στάλα αίμαΜια μικρή στάλα αίμα στο πάτωμα έχει δημιουργήσει με την πτώση της πάνω στη σκόνη ένα μικρό κρατήρα ενδιαφέροντος. Ακτινωτά και φθίνοντας όσο η απόσταση από το σημείο μηδέν μεγαλώνει, θραύσματά της λειτουργούν ως μαρτυρία της έντασης πρόσκρουσης, καταγράφοντας την σχεδόν αμέσως επόμενη στιγμή. Ωστόσο ο χρόνος συνεχίζοντας το ταξίδι του υποταγμένος στην εντροπία, έχει αποθέσει σκόνη νέα πάνω στον Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-67633315243058593812021-11-03T10:21:00.005+02:002022-05-10T11:14:39.521+03:00άτιτλοΑκόμα κι όταν λύεται
της θέλησης το "έλα",
Στα κύματα αν αφήνεται
συντρίμι η ψυχή,
τον Καρυωτάκη ρώτησε:
Δύσκολο να σβηστεί..Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-29567973373262282472021-10-13T11:00:00.003+03:002021-10-13T11:00:56.593+03:00ΕμμονικόςΟ ήρωας δεν ανοίγει την πόρτα, γιατί φοβάται πως αυτός που χτυπά είναι μια δύναμη ανώτερη από τον ίδιο, κι αν της ανοίξει τότε της παραχωρεί εξουσία και μέσα στον χώρο του. Η πόρτα όμως χτυπά και ξαναχτυπά, σταθερά, έντονα, σε ένα μονότονα επαναλαμβανόμενο ρυθμό. Ο ήρωας κλείνει τα αυτιά, βάζει βαμβάκι, αλλά ο χτύπος του τρυπά το μυαλό... Ωστόσο αυτός αρνείται να ανοίξει, ώσπου απελπίζεται. Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-53163378559531636352021-10-01T11:02:00.003+03:002021-10-01T11:19:28.168+03:00ΣκέψειςΕν αρχή είναι ο ήχος… ο ήχος που έχει τη δύναμη να ταξιδεύει τις μικρές μας ζωές πάνω από κάθε ρουτίνα, άγχος, φόβο. Ο ήχος που έχει τη δύναμη να γίνει δάκρυ, γέλιο τρελό, φτερούγες και χορός!
Ύστερα είναι η εικόνα…. Η εικόνα που σκορπά ο δυνατός άνεμος των συναισθημάτων για να την ανασυνθέσει με το πινέλο της ψυχής….
Τελευταίος μα όχι υποδεέστερος, είναι ο γραπτός λόγος. Που έρχεται να Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-19859153458312607452021-09-23T18:29:00.003+03:002021-09-23T19:00:55.030+03:00Φωτογραφίες.Η ζωή είναι μία σειρά από φωτογραφίες.
Κοιτάζω αμήχανα τις πιο παλιές,
με περιφρόνηση τις τελευταίες.
Μήπως έτσι δεν σπαταλάμε τη ζωή μας
τον περισσότερο καιρό;
Περιφρονώντας αυτό που είμαστε,
αυτό που μπορούμε,
και που αγαπάμε τόσο πολύ!
Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8245817584461129109.post-21257250570537161412021-09-15T13:34:00.008+03:002021-09-15T13:50:35.558+03:00Ο Φόνος«Το να περπατώ ανάμεσα στην τρέλα των ανθρώπων, να τροχίζομαι στα πιστεύω τους, να ποτίζομαι κι ενίοτε να μεθώ από τα πιο υγρά όνειρα της καρδιάς τους, και να πεθαίνω όχι μια αλλά πολλές φορές, ξεγλιστρώντας αθόρυβα, αόρατος σχεδόν από την κόχη των ματιών τους. Έτσι θέλω να ζω… ανακαλύπτοντας διαρκώς αυτόν που είμαι και δεν είμαι. Γιατί την ίδια στιγμή που με ανακαλύπτω, με χάνω. Αφού κάθε Νικόλας Παπανικολόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/12140638389970784812noreply@blogger.com0