Μέσα σε δρόμους φωτεινούς
χάνεις το φως σου
χάνεις τον έλεγχο
τρελαίνεις το μυαλό σου.
Τα δαχτυλά σου τα φτερά
μιας νυχτερίδας
που της ψυχής το μελάνι
την ταξιδεύει
δίχως ραντάρ και χωρίς ελπίδα
από πρόσωπα σε τοίχους αγριεμένη.
Είναι οι στίχοι σου βαριά καταιγίδα
και την πλημύρα το σώμα ανασαίνει.
Ένα σωσίβιο που χρόνια σε στενεύει
πετάς - κολυμπάς
μα τίποτα την αμαρτία δε ξεπλένει.
Κρυφά σε κοιτάζει η νύχτα μες την πόλη
σε δρόμους υπόγειους στημένο ραντεβού.
Θα σε γυρέψει όταν πια θα ξημερώνει
κι όταν ήδη θα φεύγεις για αλλού.
12 σχόλια:
καλησπερα εντυπωσιακη γραφη
Δωρίνα, σε ευχαριστώ για το πέρασμά σου.. Καλό βράδυ!
"Είναι οι στίχοι σου βαριά καταιγίδα"
Καταιγίδα, σαν εξιλέωση,
η σιωπή που επιβάλλεται πριν το ξέσπασμα της.
Οι στίχοι σου χαράζουν πορεία στην ψυχή μου!
Καλό βράδυ
Μας ταξίδεψες σε δρόμους φωτεινούς μια νύχτα με καταιγίδα..και μέχρι να έρθει το ξημέρωμα περιπλανιόμουν σε δρόμου υπόγειους.
:)
Για μια ακόμα φορά ότι και να πω λίγο.
Αναστασία, οι στίχοι χορδές είναι, μουσική φτιάχνουν, μα το κάθε σώμα, έχει το δικό του ηχόχρωμα. Κι εσύ, ακούς την δική σου καταιγίδα. Τα σύννεφα που η καρδούλα σου έχει μαζέψει. Δεν είναι δική μου η μαγεία, δεν είμαι εγώ αυτός που χαράζω πορεία. Η ψυχή σου είναι. Αυτή διαλέγει κι ακούει και νιώθει, με τον τρόπο που της ταιριάζει, ότι χρειάζεται. Αν η ψυχή σου έτοιμη δεν ήταν να αφουγκραστεί τη δική μου, την όποια ψυχή, δε θα ένιωθες έτσι.
Χαίρομαι που μέσα στην απεραντοσύνη του κόσμου, μπορούμε και συναντιόμαστε σαν σκέψη σαν συναίσθημα. Σε ευχαριστώ!
jacki, άστρο είσαι. Νομίζω θα κοιτάξω ψηλά, και θα σε δω... Τις ώρες που τα όνειρα βγαίνουν σεριάνι. Ψυχούλα όμορφη! Ακούς, πιο πολύ από όσο πρέπει, γιατί η ουράνια φύση σου υπερτερεί της ανθρώπινης, ή μάλλον, γιατί η ανθρώπινη φύση σε σένα είναι τόσο αμόλυντη, που μπορεί να κοιτά την ουσία. Νιώθεις, είσαι πλασμένη από το να νιώθεις, κι αυτό είναι χάρισμα και κατάρα μαζί. Πάντα ο παράδεισος κι η κόλαση, αγαπούσανε να κατοικούνε στον ίδιο τόπο. Κι αυτό είναι το υγιές, το ιδανικό. Η άλλη περίπτωση, είναι η απόλυτη μοναξιά, το φαίνεσθαι. Δυστηχώς, όποιος το παράδεισο δει, και την ασχήμια θα αναγνωρίζει πλέον . Τυφλός δεν είναι. Μα μόνο στο βάθος του πόνου, θεμελιώνονται οι ουρανοί της αληθινής ευτυχίας.
Δράττομαι της ευκαιρία της διαισθητικότητάς σου, του τρόπου που εισχωρείς στις αγωνίες των άλλων και τις κάνεις βίωμα, για να απαντήσω στην απάντησή σου στο σχόλιο που έκανα στη σελίδα σου. Αν οι άνθρωποι ήταν σαν εσένα, οι άγγελοι θα ξήλωναν τα φτερά τους να μοιάσουν στον άνθρωπο.
Καλημέρα!
"Μεσα σε δρομους φωτεινους χανεις το φως σου"
Οταν το φως ειναι τοσο εκτυφλωτικο...οταν τα ματια δεν ειναι ετοιμα να αντικρυσουν, οταν θαμπωνεσαι απο ψευτικες λαμψεις, οταν δεν θες να δεις καταματα την αληθεια...τοτε ναι, μεσα στο λαμπροτερο φως βρικεται το πιο απολυτο σκοταδι...
"Θα σε γυρεψει οταν πια θα ξημερωνει
κι οταν ηδη θα φευγεις για αλλου"
Οπως παντα...ολα κατοπιν εορτης...οταν ερχεσαι, βρισκεις μοναξια...κι οταν φευγεις, ολα σε γυρευουν...γιατι ολα στη ζωη ειναι θεμα timing...και πολλες φορες τα ομορφοτερα πραγματα χαλανε επειδη δεν εγιναν τη σωστη στιγμη...κριμα...
Την καλημερα μου Νικολα!
BUTTERFLY, καλημέρα. Δεν είναι θέμα στιγμής. Όταν ξημερώνει, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αλήθειες, καθημερινές αλήθειες. Η νύχτα, φωλιάζει στο νου και την καρδιά πιότερο τη μέρα από΄τι τη νύχτα.
Από την άλλη, τα φώτα φωνάζουν σχεδόν πάντα. Δε το νιώθεις; Κραυγές βγάζουν, για να κερδίσουν λίγη προσοχή. Κι ο νους, που την ήρεμη νύχτα τόσο λαχτάρησε κι ανάγκη έχει, να προσπαθεί άκρες νημάτων να αδράξει...
Σε ευχαριστώ που περνάς!
Για μενα η νυχτα κρυβει περισσοτερες αληθειες...στο φως της μερας, ολα μοιαζουν αλλιως...ξεχνιεμαι ισως...ακομα και οι φοβοι μου μικραινουν καπως...τις νυχτες ομως, ολα διογκωνονται, οι σκιες μεγαλωνουν απειλητικα, η αληθεια σε κοιταει καταματα μεσα στο σκοταδι κι ειναι η λαμψη στα ματια της τετοια, που κανει το φως της μερας να μοιαζει με πυγολαμπιδα...
Οχι, η νυχτα φανερωνει τις μεγαλυτερες αληθειες, τις βαθυτερες πληγες, τον δυνατο πονο, την αβασταχτη μοναξια...τις ατελειωτες σιωπες...
Εγω σε ευχαριστω για τη φιλοξενια!
Καλή μου butterfly, μη ζητάς ευχαριστώ για τη φιλοξενία, γιατί εγώ είμαι αυτός που ευγνώμον αρμόζει και νιώθω να είμαι, για τον χρόνο της ζωής σας που μου αφιερώνετε. Δίχως εσάς, δε θα υπήρχε ούτε η σελίδα, ούτε το φως, το απαλό φως που φέρνετε με την συμετοχή σας. Μου ομορφαίνεται την ζωή.
Όσο για την Νύχτα, ο καθένας μας έχει την δική του. Και την δική του μέρα, που δεν είναι για πάντα ίδια. Αλλάζει, ανάλογα με τη διάθεση και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα ερεθίσματα γύρω μας και την υπόσταση του χρόνου εντός μας.Ο καθένας μας είναι μοναδικός, και αυτό είναι από τα πιο σπουδαία δώρα της ζωής. Το πιο σπουδαίο, πάντα, η αγάπη.
Σε ευχαριστώ που επανήλθες!
ειναι οι στιχοι σου βαλσαμο στην ψυχη και στην καρδια του καθε αναγνωστη καλε μου....αγνη και ομορφη η ψυχη που γραφει και νιωθει οπως εσυ....την αγαπη μου παντα
Καλή μου Γεωργία, σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου! Η αγάπη σου το πιο όμορφο δώρο! Στα πόδια σου αποθέτω την δική μου.
Δημοσίευση σχολίου