Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

19/11/16

σκέψεις..



Άνθρωποι θεατές.. που κοιτούν την ζωή των άλλων από το παράθυρο, τη μελετάνε, σχολιάζουν σκέφτονται.. ή απλώς κοιτάνε... Όμοια όπως αφηρημένα θα κοιτάγανε τους δείκτες ενός ρολογιού, ή να ανεβαίνει ο καπνός ενός τσιγάρου. Όπως θα κοιτούσανε μια ηλιόλουστη ή βροχερή μέρα μέσα από το παράθυρό τους.
«Γιατί να μην είμαι εκεί;», θα σκεφτούνε κάποια στιγμή.. «ευτυχώς που δεν είμαι» κάποιαν άλλη. Χωρίς το διαχωριστικό τζάμι, σπάνια ή ποτέ δε θα κοιτούσανε τον άλλο τόσο βαθιά και τόση ώρα στα μάτια, το κορμί, τις κινήσεις.. Γιατί θα νιώθανε γυμνοί εμπρός στο βλέμμα του άλλου, γυμνοί απέναντι στις επιθυμίες τους, και τις αποτυχίες για όσα δεν τόλμησαν.
«Οι άνθρωποι είναι πτηνά σε χρυσό κλουβί». « Άγγελοι» ή «δαίμονες» θα πει κάποιος άλλος. «Η ζωή είναι ποτάμι» , «βροχή», «βυθός», «Ουρανός» ή «άστρο»... «Ένα λουλούδι!» θα πει μια γυναίκα σαράντα ετών ερωτευμένη ακόμα μια φορά, νιώθοντας τα στοιχειά της φύσης να διαποτίζουν το άρωμά της, θέλοντας να έλξει τον εραστή όπως μια πεταλούδα, απόλυτα βέβαιη,  πως από το χέρι που τόσο πόθησε θα κοπεί και θα μαραζώσει.
Ένας γέρος κοιτά, με καμάρι τα παιδιά που με τη λαχτάρα και την υπερβολή τους, κάνουν έξω φρενών τα δικά του παιδιά, όπως κι εκείνα κάνανε έξω φρενών κάποτε αυτόν. «Ο κόσμος ανήκει στα παιδιά», σκέφτεται.. και λυπάται.. λυπάται τόσο πολύ για όλα τα παλαιά του λάθη, για όσα έχασε κι έκανε τα παιδιά του να χάσουν. Για τον κόσμο που παράδωσε στα παιδιά..
   «Έλα να παίξουμε», λέει ένα παιδί σε ένα άλλο... Χωρίς σκέψη ή φιλοσοφική διάθεση, αρχίζουν απλώς να παίζουνε.. Όλος ο κόσμος των μεγάλων χτίζεται άξαφνα και με τόση ευκολία από την αρχή.  Κάποια στιγμή, το ένα παιδί λέει πως δίψασε... το άλλο το κοιτά και ρωτά με σοβαρότητα: «στ' αλήθεια ή στα ψέματα;» ..

15/11/16

σκέψεις..

Τα μεγάλα εμβληματικά κτίρια, τα σπουδαία μνημεία, ματώνουνε την ψυχή. Δεν αντέχει να τα κοιτά για πολύ. Όλη αυτή η υπεροψία απέναντι στο θάνατο και την μοίρα, η επιβολή του σήμερα στο αύριο, η ανάγκη να νιώσει πιο σπουδαίος ο άνθρωπος, από όσο σπουδαίο μπορεί να τον κάνει η φθαρτή του ύλη και το πνεύμα του, όταν διαποτίζονται από αγάπη. Αγάπη θα πει μοίρασμα, συμμετοχή κι υποστήριξη, θα πει δίνομαι και μέσα από το δόσιμό μου, γίνομαι μία καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Το μόνο μνημείο που θα έπρεπε να αναλώνει χρόνο για να δημιουργήσει ο άνθρωπος, είναι ο άνθρωπος. Ο χαρακτήρας, οι σχέσεις του, η ζωή. Τι να τα κάνει τα μεγάλα στάδια, όταν τα παιδιά δεν μπορούνε να παίξουνε στις γειτονιές; Τα μεγάλα στάδια είναι για να πλουτίζουνε οι πλούσιοι, και να εκτονώνεται η μάζα. Μαζοποίηση είναι, επίδειξη δύναμης κι επιβολή. Κανένα μνημείο δεν θα είναι ποτέ τόσο σπουδαίο όσο ο κάθε άνθρωπος, τόσο μοναδικό κι ανεπανάληπτο… κι ωστόσο λανθασμένα τα μνημεία κι ο συμβολισμός τους, πιο σημαντικά θεωρούνται από τις ζωές των ανθρώπων.. Δεν είναι καλύτερο από το να έχεις ένα Μέγαρο μουσικής, να έχεις καθηγητές να διδάσκουνε μουσική στα σχολεία; Να χτίζεις ανθρώπους αντί μνημειώδη έργα; Αν μπορείς να τα κάνεις και τα δυο, καλώς τα κάνεις.. Αν όμως το δεύτερο συμβαίνει σε βάρος του πρώτου που είναι και το αληθινά σημαντικό, τότε, κακώς συμβαίνει και θα πρέπει να επανεξεταστούνε η δομή της κοινωνίας και οι προτεραιότητές της.
Γίναμε εξαρτήματα κι ανταλλακτικά μιας εποχής αυθαιρεσίας, γίναμε εμπόρευμα και αριθμοί. Ο δυτικός πολιτισμός, όπως τον ονειρεύονται, τον προβάλλουνε και τον υπηρετούνε τα κέντρα εξουσίας, δεν αφορά τον πολιτισμό, αλλά την οικονομία, και μάλιστα την τσέπη των λίγων. Εμπόρευμα οι αρρώστιες, οι τροφές, τα φυτοφάρμακα, τα φάρμακα.. εμπόρευμα οι τίτλοι, οι θέσεις, το δικαίωμα στην εργασία.. Οι ευρωβουλευτές μας, με εντελώς αδιαφανή τρόπο αποφασίζουνε συνάπτοντας διατλαντικές εμπορικές συμφωνίες στις οποίες απαγορεύεται η δημοσιοποίηση οποιαδήποτε πληροφορίας σχετικά με αυτές. Συμφωνίες που καταστούν τις εταιρείες ισχυρότερες από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις των λαών, και τους επιτρέπει να βάζουνε το δικό τους κέρδος πάνω από την υγεία και το καλό των ανθρώπων. Αυτό που αυτοί ονομάζουνε δυτικό πολιτισμό, δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτισμό. Η ορθή λέξη είναι «απληστία». Ο «δυτικός πολιτισμός» τους πνευματικά και ψυχικά νοσεί, κι είναι επικίνδυνα αυτοκαταστροφικός, σαν ένα φίδι που καταπίνει την ουρά του..
Είναι τόσο εύκολο οι άνεμοι της απογοήτευσης και της απελπισίας να κάνουνε τους ανθρώπους να ξεχάσουνε πόσο σπουδαία είναι η στιγμή και οι ίδιοι, στην προσπάθειά τους να κρατηθούνε από κάπου για να μη παρασυρθούνε – να ξεχάσουνε ή να πολεμήσουνε - που συχνά ξεχνάνε τον ίδιο τους τον εαυτό, στερώντας του τις στιγμές που τόσο έχει ανάγκη για να αποκτήσει υπόσταση η ζωή. Αυτή θα έπρεπε να είναι πάντα η πρώτη προτεραιότητα: να ονειρευόμαστε, να αγαπάμε, να δημιουργούμε, να γινόμαστε όλο και πιο ανθρώπινοι… Να ζούμε! .. Και να δίνουμε τους αγώνες μας, όταν και όπου χρειάζεται, με το φως αυτό στην ψυχή μας.

σκέψεις



"Αν μπορούσανε κάποια στιγμή, να μιλήσουνε τα βόδια μεταξύ τους, την ίδια στιγμή θα κλείνανε όλα τα σφαγεία" είχε γράψει ο Μπρεχτ...
Όμοια, αν μπορούσε να νιώσει ο ένας άνθρωπος τον άλλον, να τον κατανοήσει όχι σαν κάποιον άλλο μα σαν προέκταση του ίδιου του εαυτού του, ως κομμάτι από την σάρκα του και το πνεύμα του, την ίδια στιγμή θα καταργούσαμε τον θάνατο. Δεν μιλώ για τον φυσικό θάνατο που συμβαίνει, με τον ίδιο τρόπο που τα φύλλα κιτρινίζουνε και πέφτουνε, τροφή στα άνθη της επερχόμενης Άνοιξης, αλλά για τους πολλούς "μικρούς" θανάτους που συμβαίνουνε καθημερινά, συχνά καταργώντας ακόμα και την ισχύ του φόβου του μεγάλου θανάτου.
Κάποτε η αλήθεια ήτανε μία μόνο, απέραντη ως ουρανός, ένας καθρέφτης που μέσα της μπορούσε ο καθένας να δει όλη την εικόνα και ομορφιά του κόσμου. Μα κάποτε ο καθρέφτης αυτός έσπασε, και βροχή τα κομμάτια του σκορπίσανε. Κι από τότε, μάταια, όποιος βρίσκει ένα κομμάτι του νομίζει πως βρήκε την αλήθεια, την εικόνα εκείνου του όμορφου σπουδαίου κόσμου. Μα όσο υπάρχουνε ραγισμένες καρδιές, όσο περισσότερες ραγίζουν, σε τόσα περισσότερα κομμάτια ο καθρέφτης θα ραγίζει και θα σπάει: αυτή είναι η κατάρα του. Κανένα από τα κομμάτια μόνο του δεν μπορεί να πλησιάσει την αλήθεια..
Μα ίσως πάλι, πλανεμένα μιλώ. Ποιος ξέρει, αν μέσα στην νομοτέλεια του ενός, του μόνου, που ορίζει το σύννεφο και το φεγγάρι του, όχι την αρχή μα οπωσδήποτε το τέλος, αν η εικόνα του κόσμου, είναι ολοκληρωμένη και όμορφη, την ύστατη εκείνη στιγμή

4/11/16

αλάτι


Γυμνά πατήματα στην άμμο,
υγρά χνάρια από χρυσό.
Ξεμπλέκει έγνοιες το αεράκι στα μαλλιά
στα κύματά τους  λάβαρα ναυαγισμένα.
Αλάτι είναι πάνω στην πληγή
το δέρμα σου σ΄ αυτούς που δεν αγγίζουν.