άτιτλο

Πικρή, πικρή πικρή η ομορφιά,

όμοια μ’ ανθό μυγδαλιάς
όταν σου δείχνει το δρόμο
μα σε σταματά το είδωλο...
Και συ να σπάσεις δεν μπορείς
τον καθρέφτη,
χωρίς την εικόνα σου να κομματιάσεις..
Ότι έμαθες ότι γνώρισες,
φύλλα φθινοπωρινά, νιφάδες που λιώνουν..
Και πρέπει με τη βροχή, μονοπάτια χαράζοντας
την μορφή την άμορφη, να γνωρίσεις..
Γνωρίζοντας μόνο αυτό: Όλα γνωστά κι όλα άγνωστα..
Τίποτα δεν είναι αυτό που δείχνει..
Την γλώσσα των πλανητών μιλώντας,
του άχρονου κενού
όπου εκεί βρίσκουν καταφύγιο όλες οι υποψίες μας
κι όλες οι αισθήσεις,
ψηλαφίζεις το κενό μέσα σου..
ανακαλύπτοντας τη μυστική πύλη..
Που σαν ανοίξει, δε κλείνει ποτέ ξανά,
λευτερώνοντας μια για πάντα
το μυστικό της ζωής.....
καταστώντας την διάνοια άχρηστη...

Στα χείλη σου τότε, στο κορμί, σε ότι είσαι..
Θα γείρουν οι πλανήτες να κοιμηθούν ήσυχα..
Τα όνειρα ολόφωτα , αναμμένα, θα παίζουν
και θα ανακαλύπτουνε όνειρα...
Και το φως θα γεννά φως.. παραμένοντας Ένα...

Άτιτλο

Χαμένος κάπου μες τις μεταφράσεις,
αναζητώ όχι τη λύση, όχι ερμηνεία,
μα το χρόνο που διπλωμένος στα βιβλία
με ξεγελά πως δεν ζω εδώ...

Κι ίσως νά ναι ετούτη η αλήθεια,
το ψέμα να μας έγινε συνήθεια...
και προσπερνάμε ότι αληθινό
τάχα πως δεν έχουμε καιρό...

Ζηλεύει η ψυχή μου το λουλούδι
που ζει μια μέρα μόνο κι ύστερα δε ζει...
Χλευάζει η λογική την μία μέρα,
λες και ορίζουν τη ζωή οι αριθμοί..

Πόσο θαμπώνονται τα μάτια
στο κόκκινο σατέν που ανεμίζει
και κάπου στο ανεμισμά του μας θυμίζει
πνοή ανέμου, λεύτερη ζωή..

Κι είναι το κόκκινο σατέν σα το φαρμάκι
που ο Νέσσος χάρισε στη Δηιάνειρα
κι ο Ηρακλής μετά από θυσία
στο δυνατό του φόρεσε κορμί.

Ζω

Φοβάμαι.. με ένα θάνατο στην Ψυχή φοβάμαι...
Είναι μια ώρα χωρίς Θεό,
σύννεφα σκέψεις χωρίς βροχή..
Και σ' ένα από αυτά - άραγε ποιο,
να ζω να σε προσμένω...
Σύννεφα χωρίς βροχή,
στα μάτια τα δικά σου ν' ανασαίνω...

Πως την αλήθεια μου να βρω πρι να χαθώ
πως το σύννεφο που ζω πριν γκρεμιστώ,
πως το ποτάμι ζωντανός ν΄ακολουθήσω
και σε ποιας θάλασσας τον σιωπηλό βυθό
τα λόγια σου αναγνωρίζοντας θα ζήσω;;;

Δεν έχει κόσμο εδώ άλλον για μένα
από της καρδιάς σου το ουράνιο νησί,
του ονείρου σκέπη, η σκέψη σου και συ
μα η αυγή με βρίσκει στη σιωπή.
Κι όλο λαθεύουν οι δρόμοι του ονείρου
είσαι αδιέξοδο κι ελπίδα μου μαζί.

Θάνατος μοίρα, ζωή σαν πλημύρα,
κεράσι τα χείλη στα χείλη προσφορά,
μαραίνονται και πια δεν είναι ωραία...
Δική μου μοίρα. Δική σου η πλημύρα.
Στις πληγές μου το αλάτι σου σκορπώ.

Φλόγα δική μου, ζωή κι απειλή μου
με στάχτη τ΄ονομά σου σχηματίζω,
με το κορμί, με τη ψυχή σε ψιθυρίζω..
Καπνός, την υπαρξή μου δεν ορίζω,
και μες τα σύννεφα σύννεφο ζω...

... και δε ζω...