Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

21/4/12

ατιτλο

Άσπρο σεντόνι τα όνειρα, ανεμίζανε τόσο δυνατά! Το κουρέλιασε ο άνεμος.. Και δεν είναι πια το σεντόνι εκείνο που θα διάλεγες τα τυλίξεις τα δικά σου όνειρα.. Στο τέλος της απελισίας μου δε θυμίζανε όνειρα.. Ξεγελάει τα μάτια, μπλεγμένος σωρός κορδέλες ασύμετρες, άσκημες... βρώμικες. Τι φταις κι εσύ, που να φανταστείς πως αυτό το μπερδεμένο κουβάρι κάποτε ανέμιζε παλευκο... Βωμός του Έρωτα, της Ελπίδας, της Πίστης. Έτσι κι αλιώς από τα τρία, μόνο η σωρός ενός μεγάλου έρωτα απέμεινε.. κι η Αγάπη. Πόσο αόρατη μοιάζει η αγάπη όταν αντί να φορά λαμπερά ενδύματα, ντύνεται με τα ξέφτια νεκρών ονείρων.. Όταν η απόγνωση γίνει το πιο δικό της σώμα.. ..έτσι καθώς μοιάζει ζητιάνα, κι ας μη ζητά παρά να δώσει.. και να δοθεί.

Ατιτλο

Κυλάει άστρα στις φλέβες..
Πως ήθελα να σκορπίσω τον ουρανό
στο σεντόνι...
Να κοιμηθώ στα όνειρά μου
ανάμεσα...
Να μην ξυπνήσω ποτέ
ξανά..

Στα όνειρά μου
ο χρόνος κυλάει
όπως ένα πλωτό ποτάμι.
Ήρεμα κι αργά..
Και κυλάει από τη θάλασσα
προς τις κρυφές πηγές.
Στα όνειρά μου βαδίζω
στα ίχνη ενός παιδιού,
όσο τ' ακολουθώ μικραίνω.
Γίνομαι τόσο παιδί
που ακόμα δεν έχω μάθει
το Άλφα και το Βήτα
το "Θέλω" και τ' Ωμέγα.
Σα χαζό παιδί
που αγνοεί τους νόμους της φυσικής,
βαδίζω ανοίγοντας δρόμους
μέσα από το ταβάνι,
ανάμεσα στ' άστρα...

Κάπου ψηλά, αν κοιτάξετε τις νύχτες
αγνοώντας τη ψεύτικη ηδονή της θλίψης,
θα με δείτε με μια χούφτα φως
στη θέση της καρδιάς μου,
να γελάω..
Κάπου τόσο ψηλά, που θά με βρείτε
στο αίμα σας.. Αν αγνοήσετε
την ψεύτικη ηθική της "αλήθειας".

14/4/12

Ατιτλο


Ρίζες των άστρων προεκτάσεις
και στα κλαδιά σύμπαν ολάκερο βαστάς.
Σπάζουν κομμάτια οι ψυχές που φτερουγίζουν
πιο δυνατά από όσο η ρίζα τους βαθιά.

Στάζουν φως τα κορμιά πάνω στο χώμα,
μα είναι χωμάτινη της ελπίδας η καρδιά.
Θάλασσα ολόκληρη, ποτάμια την οργώνουν
προσευχή η αγάπη στο αίμα τους κυλά.

Ανάσα χτύπος και φιλί και χάδι
τ'ανέμου την αγκαλιά να ευωδιάζει,
Γι αγγέλους γλυκιά είναι μουσική
τ' άνθος που την ρίζα ξαποστάζει..

Κι είναι ο Θεός το όμορφο τραγούδι
η βροχή, ο ποταμός, ο Ωκεανός,
τ άστρα και τα ολόγιομα τα μάτια
ο βράχος η ρίζα κι ο ανθός.

7/4/12

Ατιτλο

Δάκρυσε η νύχτα στην ομορφιά σου
θάμπωσαν, τρεμουλιάσαν τ άστρα από επιθυμία
κι εγιναν πεφταστέρια
στην αγκαλια σου να βρεθούν
Φωτίσανε τα μαλιά, τα χείλη, τα μάτια σου..
...μυρισε ο τόπος γιασεμι...
Μέθυσα να σ ανασαίνω!
Χάθηκα στην αγκαλιά σου
βρέφος,παιδί και άντρας,
όμοια όπως αν είχα ναυαγήσει
σ εξωτική θάλασσα,
κι ολόγυρα γοργόνες κι ασημένιοι πόθοι
να γράφουν στα κύματα
κάτω από ένα τεράστιο φεγγάρι
"Σ αγαπώ!"

Ν. Π. & Ν. Κ.

3/4/12

ατιτλο

Σφραγίζουν οι ψυχές
όπως τα χείλη,
γεφύρι από κερύθρα
υψώνουν
μέλισες δυνατές
ακατάπαυστες του έρωτα
εργάτριες,
πάνω από ποταμούς
αγάπης...
Κυλά, φεγγοβολά
γλυκός ο πόθος
μες τις φλέβες..
Και κατεβαίνουν άγγελοι
το αιώνιο να ξεδιψάσουνε
από τα στήθη και την πνοή,
εκείνων
που γίνανε Ένα
κι Αγάπη!