Ένα "σ΄αγαπώ"..

Στα άστρα κοιτάχθηκες, σε λίμνη μέσα
το είδωλό σου όταν έσκυψες να δεις.
Του ουρανού σου γνώρισες την μπέσα
κι από αυτό, δεν ξέφυγε κανείς.

Κι αν τ΄όνομά σου μ΄άκουσες να λέω
την ώρα που κοιτούσες την ψυχή,
το ξέρεις πως ήτανε τυχαίο.
Εσύ κρατούσες πάντα το κλειδί.

Όσα τα άστρα τ΄ουρανού, και οι ελπίδες.
Όσα τα θέλω της ψυχής και τα μπορώ.
Γεννήθηκες λες τυχαία, όμως είδες,
πως πίσω απ΄όλα ήταν ένα "σ΄αγαπώ! ".


Εμπνευσμένο από το ποίημα της Γεωργίας Νεφέλης " Εγώ χίλια κομμάτια"

Λευκό σεντόνι..

Λευκό σεντόνι έστρωσες φτηνού ξενοδοχείου,
στα όνειρά σου μια φορά, μετά να το πετάξεις.
Μα το λευκό το έβαψα σταγόνες της αγάπης,
με το αλάτι της ζωής, τ΄άρωμα της θαλάσσης.

Λευκό σεντόνι ήτανε μα τώρα ζωγραφιά σου,
το στολίσανε πουλιά τραγούδια στ΄αγγιγμά σου.
Στην άκρη του κοιμήθηκε ήρεμη η σελήνη,
κι ο ήλιος την στόλισε, δάκρυα π΄άστρα ντύνει.



Εμπνευσμένο από το "άσπρο σεντόνι" της Λαμπηδόνας.

κόκκινα πέταλα

Παπαρούνες κόκκινες οι πόθοι
έχουν τα μάτια μου κυκλώσει
Το κορμί μου ηλιόχαρο λιβάδι
στον άνεμό σου τό΄ χω παραδώσει.

Τώρα τα πέταλα γυρισμό δεν έχουν
του έρωτα τον σκοπό χορεύουν
Άμα με δεις στα μάτια θα μεθύσεις
την ταραχή που έφερες θα ζήσεις.

Κι όταν σαν άνεμος πάλι φύγεις
καρδιά μου την μιλιά μου σου χαρίζω
Τα κόκκινα πέταλα μου στόλισμα σου
στα όνειρά σου πάλι να γυρίζω.

άτιτλο

Διάφανο το δέρμα, νύχτα μοιάζει. Μα σαν ανάμεσα από τα πόδια σου περνώ αέρας,το θρόισμα του φορέματός σου μ΄αγκαλιάζει. Σα χάδι, που τώρα πια δεν είμαι εγώ... φωλιά μου θα το κάνω.... φωλιά να κοιμίσω και να τρικυμίσω όλα τα ανώνυμα όνειρά μου... Στις πτυχές κρυμμένα, στα πόδια σου ν΄ανεμίζουν αντί εμένα.. Όμορφα σαν πυγολαμπίδα που σβήνει στο φως το φως της, στο ρίξιμο του ενδύματος θα σβηστώ.. έτσι κι αλλιώς, ξεχασμένος από καιρό, στο δάσος τούτο, της ψυχής, το μαγικό..

Θρόισμα

Το μυστικό που γέννησε
πάθος σκοτεινό
μια χέρσα γη,
Εσύ.

Μες το μαντήλι
φυλώ
χαμομηλιού ανθό
και της ελιάς
το δετό ασήμι.

Στη θάλασσα θα το βρέξω,
στα πορφυρά όνειρα
που ανασαίνουν
τα χείλη σου,
να το χαρίσω.

Στο θρόισμα της ψυχής,
σαν πέσει η νύχτα,
αντί για λόγον άλλο.

άτιτλο

"Για κατηγορώ θα σου φέρω μόνο ένα κοχύλι"...

Ποιώ Ελένη "τα μάρμαρα μου μίλησαν" ...

Στάθηκα ώρα πολύ στη φράση τούτη.. άργησε η σκέψη να ελιχθεί, να βρει τον δρόμο. Την θάλασσα νόμιζα άκουγα. Με όλη της την απεραντοσύνη, κάλεσμα θαρρούσα στην αρχή, παιάνες και ταξίδια.. χάρτες πάθος, δρόμοι άλλοι. Μα ύστερα η βοή ακουγότανε πιο καθαρά, τα κύματα φανερώσανε τους ψιθύρους. Και τελικά ήταν μόνο ένας. Ένας επαναλαμβανόμενος ψίθυρος, σκορπισμένος και ξεθωριασμένος, από τον άνεμο και το παιχνίδι του με το νερό. Μα τον άκουσα, και τα πόδια μου γίνανε άμμος οστράκου, η ψυχή ίσα πρόλαβε να φτερουγίσει, και σβήστηκε. Η φωνή ήταν ενός μόνο ναύτη που υπηρέτησε στα βασιλικά μου καράβια, την ώρα που το σκοτάδι να σκεπάσει πάλευε την πνοή του. Ήταν μόνο ένα "αγαπώ"... Από όλη την θάλασσα, τα τόσα ταξίδια και τα τόσα ναυάγια, το ύστατο τούτο "σε αγαπώ", που έμεινε μετέωρο... Το όστρακο άντεξε, μα γω ράγισα. Γιατί ποτέ, πουθενά, δεν άκουσα τόσο καθαρά την αίσθηση αυτή της λέξης.
Η θάλασσα, ας λένε ό,τι θέλουν. Αρμύρισε από τα δάκρυα.. και μόνο.

Νικόλαος Παπανικολόπουλος

άτιτλο

Το κάλεσμα άκουσα
κι από τα βάθη της γης αναστήθηκα
κι έγινα ζωή, έγινα Άνθρωπος.
Στον αστράγαλό σου χρυσόδετος λόγος.
Αναρριχιτής πόθων κι επιθυμιών,
ταξιδευτής σε λευκά τοπία σάρκας.
Κι ερημίτης στη κοίτη του παραδείσου σου.

σε τόπο αγαπημένο..

Γεννήθηκε σε κόσμο ξένο, άγνωστο.
Στην αρχή του φερόντουσαν με προσοχή,
μα γρήγορα βαρεθήκανε και τον παρατήσανε.
Σαν νεοσσό που βρήκανε παιδιά
κι αφού καλά καλά παίξανε μαζί του,
τον προσπεράσανε βαριεστημένα.
Ίσως και να ήταν νεοσσός,
ίσως και να είχε φτερούγες λευκές
γιατί στα όνειρά του έβλεπε όλο να πετάει,
γύρω από κείνη, στα φτερά την τύλιγε
και η ευτυχία απόλυτη, το αίμα γινότανε φως.
Στα όνειρά του. Μα το όνειρο την αυγή,
που ξύπναγε στο γεμάτο σκόρπια πούπουλα
κρεβάτι, μόνος, με πόνο άλλαζε.
Μια μέρα φύσηξε άνεμος,
κι από το ανοιχτό παράθυρο
είδε σα σπασμένα κλωνάρια
τα φτερά του να κόβονται, σαν ξερόκλαδα,
και να καταλήγουν βάρκες λευκές στη θάλασσα.
Τις είδε να βουλιάζουν.
Πλέον δεν είχε χέρια μήτε όνειρα.
Αμίλητος ένα πρωινό, άλλο,
όταν όλα δείχνανε πως τα ναυάγια είχανε σβηστεί μέσα του,
κίνησε κι έφθασε ξυπόλητος στη θάλασσα μπρος.
Το δάχτυλα των ποδιών,
σχεδόν βουλιάξανε στη βρεγμένη άμμο.
Μέρες, μήνες, χρόνια,
έμεινε εκεί να αγναντεύει τα χαμένα όνειρά του.
Μέχρι που η θάλασσα τον ερωτεύτηκε,
σκαρφάλωσε στον λαιμό, τα μαλλιά,
τον αγκάλιασε και τον φίλησε.
Δυο λευκές φτερούγες μοιάζαν τα κύματα
καθώς τον θάβανε σε τόπο αγαπημένο..

Φύση νεκρή..

Φύση νεκρή μία καρδιά παρατημένη
λίμνη όπου χρυσόψαρο πια δε ζει,
άνεμος στην έρημο να τριγυρνάει,
ζωή που η ζωή την άφησε λειψή..
Δίχως τα μάτια, δίχως τα χείλη,
χωρίς ένα χάδι να σκιρτεί..
Μία καρδιά που οι χτύποι της είναι λίθοι
που σε πηγάδι ο χρόνος τους πετεί..

Φύση νεκρή, σάρκα διψασμένη,
δάκρυ δάκρυ μακριά πετάει η ψυχή.
Από όλους και από όλα ξεχασμένη
σε δυο στήθη ανάπηρα έχει κρυφτεί..
Μέχρι να σβήσει το φως.. και η τρέλα.
Από ραγισμένη φλέβα ο πόνος να χυθεί..

ομόκεντρος κύκλος

Κυματίζω σημαία στο πεδίο των μαχών,
τα όμορφα μαλλιά σου μες τη μνήμη..
Μες το σώμα σου καίει όσο έχω ανάγκη φως
το μάγουλό σου από την φλόγα του ροδίζει.

Καμία ανάσα δική σου δε θ΄αφήσω,
στην αγκαλιά μου τον παλμό θα σβήσω...
Νεκρή, χωρίς πνοή, με την ψυχή δική μου
να χαρίζω και να σου παίρνω την ζωή μου.

Κι έπειτα, κάστρο άλλο θα σε ντύσω
στων ματιών τις πιο ψηλές τις πολεμίστρες,
κάθε που επέζησε στρατιώτη να συντρίψω
με που φαρμάκωσε ο πόθος βέλη τις ελπίδες.

Κι όταν ντυθώ ζωή μου την ζωή σου
στρατιά καμιά δε θα βρεθεί να μας νικήσει,
με το φιλί κι ασπίδα τη πνοή σου,
στον ουρανό η αγάπη αυτή θα κατοικίσει.

αστεγος Θεός

Θεός δεν ήμουν
μα μες τα μάτια σου
και τούτο το μπορώ.
Κομμάτια οι ναοί
μες την καρδιά σου.
Και γω άστεγος
με σένα ουρανό.

Θέλω..

Μέσα στο σκοτεινό μυαλό σου
να γίνω θέλω ανατολή τα βλέφαρα ν΄ανοίξεις,
αίμα κόκκινο να βάψω τ΄ άσπρο σάβανό σου
μία ακόμη φορά από το θάνατο να γυρίσεις.

Ένα παράθυρο το στόμα σου σαν κλέφτης να τρυπώσω
και με φιδιού τη χάρη, τον δαίμονά σου να εξοντώσω.
Που χρόνια μέρες νύχτες στην έρημο σε έσυρε δεμένη
και την ψυχή σου έθαψε σε όαση από όλους ξεχασμένη.

Μα πάλι, μπορεί δύναμη τόση να μην έχω
στην κορυφή μιας πυραμίδας τον ουρανό να στερεώσω.
Στο πιο βαθύ λαγούμι της ψυχής σιωπή να μαζευτώ
πλάι στη θλίψη σου νεκρός για να ξαπλώσω.

Ερωτας

Ξημέρωμα Σαββάτου
φωνή ερωτική
με είχες αγαπήσει
εκείνο το πρωί.

Μου λες καφέ σου φτιάχνω
με ζάχαρη πολύ
στα χείλη σου την φέρνω
στο πρώτο το φιλί.

Ξημέρωμα Σαββάτου
τσιγάρο να σε πιω
στην τελευταία ανάσα
μαζί σου να σβηστώ.

Νικόλαος Παπανικολόπουλος


Ξημέρωμα Σαββάτου
πνιγμένο στη σιωπή
σαν ψίθυρος θανάτου
που ψάχνει να με βρει

σαν όνειρο που θέλει
αλήθεια να γενεί
σαν κύμα που οδεύει
προς την καταστροφή...

Evaggelia-p


Η νύχτα που μας βρήκε,
μας κοίμησε μαζί.
Ξημέρωμα Σαββάτου.
Στα μάτια σου Ανατολή.

Σου είπα "Καλημέρα"
Μου είπες "Σάγαπώ,
και τούτην την ημέρα
μαζί σου θα την δω..!"

Ξημέρωμα Σαββάτου.
Και αύριο Κυριακή.
Ακόμη κι αν νυχτώνει,
το πρωί θα είσαι εκεί..

..να μου πεις ξανά Καλημέρα..!

Ηλιαχτίδα


Μέσα στους στίχους να χαθώ
και πρωινό καφέ να πιω
μια καλημέρα να ανταλλάξω
πέρα από την πόλη και το φιάσκο.

Ζαφορα

Η νύχτα δίψασε

Η νύχτα δίψασε για σένα
τα μάτια σου τα ονειρεμένα
σκοτάδι ζήτησε να γίνει,
σεντόνι το κορμί σου να τυλίγει..

Η νύχτα σκόρπισε στους πέντε ανέμους
μαζί με όλους τους ερωτευμένους.
Τα λόγια της καρδιά σου να γυρέψει
άστρα στο λαιμό να τα φορέσει.

Η νύχτα που ήταν πάντα ξελογιάστρα
στων φιλιών σου φυλακίστηκε τα κάστρα
από τον ήλιο αρπάζει τη σελήνη
και στα μαλλιά σου μεθυσμένη τη στολίζει.

Η μικρή νεράιδα

Χάθηκε μες τη σελήνη
μία κόρη των λιμνών.
κι επιπλέει το ραβδί της
φως σε σκοτεινό νερό.

Ασημόσκονη η ψυχή της
αστεράκια του ουρανού,
άδειο γέρνει το κορμί της
ταξιδεύει για αλλού.

Κι απ΄τό φως το μαγεμένο
με μια θλίψη αγοριού,
γέρνει ο άνεμος σκυμμένος
και τα χείλη προσκυνεί..

Χάθηκε μα το φιλί της
στους ανέμους κατοικεί.
Τις πιο άγριες τις νύχτες
στην καρδιά σου θα κρυφτεί.

Τότε η μικρή νεράιδα
θα σου πει πως σ΄αγαπά,
και ποτέ δε θα πεθάνει
αν μοιράζεις τα φιλιά...

άστρο μικρό

Άστρο μικρό που κοίταξες
το άστρο το μεγάλο
κι έσβησες μες στο τόσο φως.
Τα χέρια που σε δείχνανε
τώρα θα σε ξεχάσουν.

Άστρο που στόλιζες γλυκά
τις σκοτεινές βραδιές μου.
Πήγες και έγινες κανείς
στην δόξα την μεγάλη.

Κι αν η καρδιά σου κομμάτια γίνει..

Κι αν η καρδιά σου κομμάτια γίνει,
αν στ΄άστρα σκορπίσει,
θα σκαρφαλώσω στον ουρανό
ένα ένα να τα μαζέψω..
Κι αν σκορπίσει στην γη
κι αέρας την σκορπίσει
στα πέντε πέρατα,
άνεμος θα γίνω, στους ανέμους
τα ίχνη θα ακολουθώ τα κόκκινα,
πάνω στις παπαρούνες
και τα ρόδα που λάτρεψες,
όλο το κόκκινο της καρδιάς να μαζέψω
πνοή μου να κάνω να μεθώ..
Κι αν στη θάλασσα πέσει μέσα,
και σε τόπους χωρίς φως
η αγάπη σου κατοικήσει,
θά΄ρθω σκοτάδι
κυνηγώντας σαν ψαράκια
τους παλμούς σου,
σε αποχή θα μαζέψω όλα
τα χρώματα της θάλασσας,
και θα τα αγκαλιάσω,
να καώ να εκραγώ
και στο στερέωμα πάλι
η άνοιξη την θέση της να πάρει.
Στα κόκκινα χείλη σου θα την φυλακίσω
με ένα μου φιλί,
κι ας είναι αυτό το τελευταίο μου!