Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

29/11/12

ατιτλο

Ραγίζει ο χρόνος στο δάκρυ που διηγείται την ιστορία σου... Ποιος ήλιος πιο δυνατός να υπάρξει από εκείνον που κατοικεί στη σιωπή σου;Στο βλέμμα σου; Ξέπνοο το φεγγάρι αναμένει τη στιγμή που το φως της ελπίδας θα κοινωνήσει το κορμί σου με το κορμί του. Κι η ψυχή θα κατοικήσει λεύτερη στις φτερούγες των πουλιών, που πετώντας, θα δώσουν στον ήλιο χρώμα από τον ήλιο της Αγάπης σου, και λόγο να ανατείλει..

28/11/12

καλημέρα

Παίρνω τις αποφάσεις μου σχεδόν κοιμισμένος.. Μισός νεκρός.. Μισή θέληση δική μου, μισή του ανέμου. Κι όταν μου λένε πως είμαι όπου φυσάει ο άνεμος, ξέρω πως είναι μισή αλήθεια.. Η άλλη μισή, είναι, πως όπου κι αν πετά η καρδιά μου, σε όσα κομμάτια κι αν σκορπιστεί, είναι δική σου.. 
Καλημέρα! Με ένα χαμόγελο αίνιγμα.. όπως αίνιγμα είναι κάθε μέρα όσο συνηθισμένη κι αν μοιάζει.. Όπως αίνιγμα είναι η σιωπή. Κι η ρουτίνα μας... όταν αφήνουμε να συμβαίνει... ή.. όταν δεν αφήνουμε να μη συμβαίνει... Καλημέρα!!!! με ένα χαμόγελο, φτιαγμένο από λευκά σύννεφα... Κι έναν ήλιο επαίτη και προσταγή μαζί, ζωής..

26/11/12

Στις σιωπές των λεπτοδεικτών

Στη σπλήνα σου μια μαχαιριά...
κι άλλη μια στα ουράνια.
Κάπως έτσι γεννιούνται οι έρωτες.
Κι έτσι ξεψυχούνε.
Απομεινάρια άστρων γέμισε η γη
και σκοτεινών πόθων..
Έβαψε ο πόνος κι η πεθυμιά τη θάλασσα
σ'όλες τις αποχρώσεις της ψυχής.
Γραμμένες στην άμμο οι λέξεις
και στο κύμα και στον άνεμο...
Τις πήρε ο καιρός στην αγκαλιά του,
ξεχαστήκανε στις ενδιάμεσες στάσεις
των λεπτοδεικτών.
Ακόμα περιμένει η Αλεπού τον πρίγκηπα
στο σιτοχώραφο και στον κήπο των ρόδων.
Οι λέξεις σβηστήκανε, μα το αίμα θυμάται.
Και παρότι η άμμος ορφάνεψε από χνάρια,
η θάλασσα από τα μάτια
κι ο άνεμος από τ' άρωμα και την ηχώ,
επιμένει άταχτα να χοροπηδά
μπερδεύοντας καρδιά και νοήματα.
Τρελαίνονται οι διαδρομές,
στη γη πατάς, στ' άστρα βαδίζεις..
Ματώνουν οι κοφτερές αιχμές τις πατούσες.
Μα περισσότερο, πληγώνουνε οι νεκροί ήλιοι.
Σου μοιάζουν. Τους μοιάζεις...
Συμπυκνώνουν στην ανείπωτη ιστορία  τους
τη ζωή σου. Μα ύστερα ξυπνάς.
οι λεπτοδείκτες ακούγονται ξανά..
Απομένει ο πόνος στη σπλήνα.
Κι ακόμα μια μέρα... χωρίς γιατί.

Το ελάχιστο το μέγιστο ισούται

Σωπάσανε οι γαλαρίες
και οι γαλέρες πάψανε να υπάρχουν.
"Θε μου" λέω, "αλλάζουνε οι καιροί"..
Κι όπως στέγνωνε η βροχή
τα κοκαλά μου στεγνώνανε στο φως.
"Θε μου", είπα ξανά και χαμήλωσα τα μάτια
"μη στεγνώσεις μέσα μου την πικρή αθανασία"
Κι ήταν ο σπόρος της αγάπης σου λευκός
το μόνο που έμεινε στο τόσο φως...
Κι όταν απόμεινα και πάλι μοναχός
έμεινε της πικρής αγάπης ο σπόρος
μες το σκοτάδι φως...
Μία τελεία μόνο, κι ούτε.. μ'αρκετή,
τον κόσμο όλο να φτιάξει από την αρχή.
Κι έμεινα στο αιώνιο, μετέωρος,
μια σταγόνα προσμένοντας βροχής
ένα φωνήεν, μία πνοή, μια κίνηση δική σου
για να ραγίσει το σκοτάδι της προσμονής..
Κι όνειρο ν΄ανθίσει η μορφή σου...

Πόσες ζωές, πόσες πνοές, πόσα σκοτάδια..
Πόσους Θεούς προσμενοντάς σε θα γνωρίσω...
Δεν έχει κόλαση γ' αγάπη τόση ο ουρανός,
μόνο η ψυχή.. πριν με την ψυχή σου, σμίξω.
Κι ας είσαι εσύ το φως κι εγώ η σκιά σου...
Εσύ το άνθος κι εγώ τ' αεράκι που το κοινωνεί..
Θάλασσα συ και γω όστρακο σπασμένο στο βυθό σου,
ή ένα καράβι τσακισμένο στην ακτή..
Το ελάχιστο το μέγιστο ισούται
μπροστά στο αιώνιο και την απόλυτη σιωπή.

18/11/12

ρόδι κόκκινο

Γύρω από το σώμα σου γυρνώ, φεγγάρι..
Λειψός την μια, ολοσκότεινος,Πανσέληνος την άλλη..
Που ζήλεψε στη γήινη καρδιά σου το λουλούδι
και το νερό που ξεδιψά των πόθων σου τα χείλη.

Και συ τινάζεις των μαλλιών σου τ΄άστρα
στους ουρανούς που οι λέξεις δε χωρούνε...
Γιατί μικρές, δε το μπορούν τόσο ψηλά να φτάσουν,
τις πολεμίστρες του φωτός, τα όνειρα στα κάστρα..

Κι αν είν΄τα βλέφαρα κλειστά, κι εγώ στέκω απέξω,
χάδι γλυστρά η έγνοια μου πάνω στα μαλλιά σου
κι είναι στο μαξιλάρι, δίπλα σου ξαπλωμένη
μικρό παιδί η αγάπη μου, μ'ορθάνοιχτα τα μάτια.

Πυρπολεί η πνοή σου την έρημο με Άνοιξης χρώματα
κι η ψυχή μου πεταλούδα με ανοιγμένα φτερά,
ζωγραφίζει στο ποτάμι του χρόνου, το αιώνιο
τ' όνομά σου γράφοντας εν χορώ, στη καρδιά...

Ράγίζει η ζωή, ρόδι κόκκινο, την σιωπή μου βάφει,
τραγούδι την κάνει, τ'ανέμου φιλί..
Κι όπως σβήνουν τα άστρα κι ο ήλιος ψηλώνει,
αντέχω ακόμη μιας μέρας , τη προσμονή..

Αποκληρώνω

Αποκληρώνω τη ζωή.
Θα τα αφήσω όλα στο Θάνατο...
αυτός ποτέ δε με ταλαιπώρησε τόσο,
Κι όσες φορές με γύρεψε,
με γύρεψε ολοκληρωτικά..
Η αγκαλιά του
δε θα με προδώσει ποτέ..

Μα όπως απέναντι
στον κάθε αφοσιωμένο εραστή,
γνωρίζοντας πως ,
σταθερότερα από τη σιωπή
βρίσκεται πάντα εκεί...
καθυστερώ ν'αφεθώ στη χαρά του
δοκιμάζοντας
την αντοχή στις πληγές μου..

15/11/12

Κρυφή αγάπη

Όπως πετάνε τα πουλιά κι εγώ θα φτερουγίσω
στα σύννεφα θά χω φωλιά, να μην σε αντικρύσω.
Να μη δεις τα μάτια μου διαβάσεις την καρδιά μου,
και να θαρρείς πως πέταξα, πως άλλαξε η ματιά μου.

Λεύτερη πέτα και εσύ, στα φωτεινά σου άστρα...
Τον ήλιο βάλε στην ψυχή, φεγγάρι στα μαλλιά σου.
Να στολιστεί η θάλασσα, κι ο ουράνος αγάπη
όποιον θωρεί η καρδούλα σου στα όνειρά σου, νά'ρθει.

Και γω, τραγούδι θα κεντώ χρυσή βροχή θα φέρνω
στα βήματά σου μάλαμα κι ασήμι θα σου στρώνω...
Σύννεφο για να κοιμηθείς κι άνθη για να ξυπνήσεις,
και συ, άγγελος να λογίζεσαι, πως σ΄ έχει αγαπήσει..

Κι απ' τό κρυφό το "σ΄αγαπώ" ντυμένο τη σκιά σου,
να ζω στο φως που έσταξε το γέλιο κι η χαρά σου..
Σαν τα κεριά που όμορφες τις νύχτες μας τις κάνει,
τόσο, που ήλιος δε μπορεί  τις χάρες τους να πάρει..

Παράδεισος

Σε κοιτώ και χάνομαι..
Κύματα απέραντα ξεσπούν στο στήθος μου
και με αφήνουνε ψηλά στον ουρανό..
Στις πύλες στέκω ευλαβικά του Παραδείσου…
Ν’ ανοίξουν, να μπω , να σε γευτώ...
Κόκκινα, κερασένια χείλη…

τον σφυγμό μου ορίζουνε και τα «Θέλω»...

Βυθίστηκα στην αγκαλιά σου...
και ζήτησα να με κρατήσεις έτσι....
όσο πιο πολύ μπορείς....
Είπαν σ' αγαπώ τα μάτια μου....
Η καρδιά μου πουλί....
που πέταξε μακριά....
Ανασαίνω τον αέρα που αναπνέεις....
νιώθω....ότι νιώθεις....
νιώθω τα δευτερόλεπτα πριν γίνουν κι αυτά παρελθόν....
Αγάπα με...τώρα......
αγάπα με....σαν να ήμουν εδώ για πάντα....
Μη δώσεις καμιά υπόσχεση....
απλά αγάπα με....
φίλα με.....ξανά και ξανά....
φίλα με ατέλειωτα.....

Τις υγρές λέξεις στη βροχή του κορμιού σου γεύτηκα.
Με βήματα φωτιάς ακολούθησα κάθε σταγόνα της ψυχής σου
ως το τέλος της κάθε σου πνοής.. μαζί σου πέταξα...
Τις φτερωτές διαδρομές κάτω από τον ήλιο ακολούθησα
ζεσταίνοντας την καρδιά μου στην καρδιά σου..
Φωλιάζοντας μέσα σου την ψυχή μου, ψυχή μου...
Ήσουν πάντα εδώ.. Παντού σε γύρευα.. Κι ήμουν απών.
Ήσουν πάντα εγώ.. Με βρήκα όταν σε βρήκα, ζωή μου..
Κομματιάστηκαν τα καλούπια, λευτερωθήκαμε
φτερό μου, καρδιά μου, ουρανέ μου, στον Παράδεισο:
Μ' ολάκερη ψυχή να σ αγαπώ, και συ να δίνεσαι...

Νικόλας Παπανικολόπουλος & Μαρία Βελέρη

Περιμένοντας


Περιμένοντας κάνω σχέδια... όνειρα.. ζωγραφίζω στην άμμο..

Περιμένοντας σκορπώ ελπίδες στη θάλασσα να σε βρουν..

Κλείνω την ψυχή μου σε ένα μπουκάλι... περιμένοντας..

και στο χαρίζω....

Σε μια μοίρα που δεν ορίζω αφήνομαι... περιμένοντας..
Εσένα...

14/11/12

ατιτλο

Τρέμουν τα πουλιά στη σιωπή της.
τα φύλλα πέφτουν από την καρδιά.
κι ένα πολύχρωμο ρυάκι κυλά μακριά
πίσω αφήνοντας ασπρόμαυρο τοπίο.

Πασχίζει να βάλει τη ζωή του σε σειρά,
μα όλες οι σελίδες του λευκές και όλα λάθος.
Αφού οι πράξεις χωρίς εκείνην αδειανές
από το νόημα που η αγάπη δίνει..

Κι αν σε αγάπησα

Κι αν σε αγάπησα, κι αν σ' αγαπώ,
αφού απ' τήν καρδιά σου είμαι απέξω,
βουβό θα το βαστάξω τ' "αγαπώ" .

Θα θάψω τα καράβια μου στα όρη
να μη βραχούν από θαλασσινό νερό,
από τα μάτια σου να κρύψω πως πονώ.

Το σπίτι μου θα φτιάξω στο φεγγάρι
κρυφά στα όνειρά σου να κοιτώ.
Να σε σκεπάζει η αγάπη μου σα φως.

Κι όταν χειμώνα σε θυμάται η μοναξιά σου
στα πόδια σου άστρα θα μαδώ,
χίλιες ευχές και μία, την καρδιά μου.

Να το νιώθεις,  πάντα θα είμαι δω.

Άνεμος θα γίνω στα φτερά σου
και γέφυρα  ποτάμια σαν περνάς.
Το κύμα που σε πάει στα όνειρά σου
και λιμάνι σαν ξαποστάζουν τα πανιά.