Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

25/1/13

Στη σιωπή...

Στη σιωπή...
Στη σιωπή και το τέρμα...
Η ζωή...
Η ζωή βάζει θέμα...

Μια καρδιά, που αγάπη ζητάει...
την ζωή..
Την ζωή την βαστάει...
Μια καρδιά, που αγάπη ζητάει...
την ζωή..
Την ζωή την βαστάει...

Στο μυαλό...
Στο μυαλό και το ψέμα...
Η καρδιά...
Η καρδιά βάζει θέμα..

Στην ψυχή δυο φτερά τόσο αστεία,
και της τάζει...
ουρανό και αστέρια..
Στο κορμί, τάζει κόκκινα ρόδα
με αγκάθια τυλίγει τα δώρα.

Και αφήνει μονάχα τον πόθο
το πυκνό φυλωμά του στον κόρφο.

21/1/13

Τίποτα πιο δικό μου

Όλα κυλούν κι όλα φεύγουν.
Κι ο καθένας βαστάει τις δικές του στιγμές..
Τον δικό του παράδεισο και την δική του κόλαση.
Κυρίως τη δική του μοναξιά!
Ω, ναι! .. Ποτέ δεν μου χαρίστηκε κάτι πιο δικό μου,
ένα δώρο μεγαλύτερο από την απόσταση απ' όσα αγάπησα..
Σαν μια γλυκιά κουβέρτα με τυλίγει και με ζεσταίνει
και σαν ανθός με καλεί να τον φτάσω να τον μυρίσω..
Τίποτα πιο δικό μου, απ'ότι ποτέ δεν είχα και τ΄αγάπησα..
Τίποτα πιο δικό μου από την μοναξιά..

12/1/13

Μόνο αγάπη

Δε σου μιλώ γιατί δε θέλω να πικράνω
το μέλι σου με την σκιά της θλίψης.
Δε σου μιλώ, δε θέλω να γνωρίζεις...
Πως στο ρόδο της χαράς που μου χάρισες,
κοιμάται το τρομερό κεντρί του θανάτου.
Κι έτσι όταν είμαι θλιμένος, δε σου μιλώ..

Μ'αθόρυβα φτερά σου στέλνω την αγάπη μου,
στα χείλη να σου αφήσει φιλί!.. σα κλέφτης!
Να σε σκεπάσει ολόκληρη, μη μου κρυώνεις...
και πριν έρθει το πρωί, σα κλέφτης να φύγει.
Με ένα αστέρι στα μαλλιά σου η σκέψη μου,
κι ένα χάρτινο πλοίο, ταξιδεύω όλη νύχτα.
Τόσο ευτυχισμένος! ας πεθαίνω πάλι το πρωί!

Ο παράδεισος είναι ένα νησί που λέγεται αγάπη.
κι ολόγυρα κύμματα φωτιάς, κόλαση, ο έρωτας..
Κι αν σιωπώ τις αδύναμες στιγμές μου,η αγάπη,
έχει τον τρόπο της να εξαγνίζει τον θάνατο.
Έτσι που γυμνή να φτάνει κοντά σου, μόνο ψυχή,
και ποτέ κορμί... μόνο αγάπη... μόνο αγάπη...

11/1/13

Περιδαίρεο

Κι όταν ακόμα
κοπούνε τα σχοινιά
και η ευθεία γίνει
μετέωρη τεθλασμένη
παιχνίδι τ 'ανέμου,
κι ο ακροβάτης κραυγή,
πάνω στα χείλη,
αλατόνερο η σκέψη σου
με ένα "αχ" θα συγκρατεί
δεμένο τον κόσμο στην ζωή.
Κι εκεί, καταμεσίς του χάους
κάτω από τις φτερούγες
των αρπακτικών του σκότους,
θα λάμπει κατάστηθα ήλιος
στερνή αγκαλιά της αγάπης
η μορφή σου...

Κι ένα λουλούδι
θα υμνεί αιώνια τ'ανεπίδοτο
χαράζοντας με δάκρυα
αστέρια στον ουρανό...
Σαν κοιτάς ψηλά να το νιώθεις,
για χάρη σου υπήρξε ο κόσμος.

Για ν' ανθίζει το γέλιο σου
και πλοία ερώτων
να ταξιδεύουν στη ματιά σου..
Για τα δυο σου μικρά στήθη,
να κουρνιάζει μέσα τους η αγάπη,
σαν παιδί να ονειρεύεται..
Η θάλασσα στη πνοή σου κυματίζει,
την συντρέχουν τα σύννεφα,
και κάποτε, ήρεμα σα χάδι
ή με ορμή θύελλας, σμίγουν,
ναυάγια προσευχών
και μαργαριτάρια των βυθών,
στον παλμό του λαιμού σου..
Περιδαίρεο που σαν ήλιος καίει
σαν το φιλάς, τη δυστηχία...

8/1/13

Φτερούγες

Δεμένη στα κελάρια του μυαλού, με ένα χάδι, που φέρνει προσωπα και λόγια, δικές μου στιγμές.. εικόνες ρωγμές… Βαριά απόψε η νύχτα στο μυστικό μας... σηκώθηκε ανεμος ζεστός επάνω στ' αγκαλιασμένα μας κορμιά, μεθά τ'αρωμά του τις πληγές μας…

Φτερούγες ορθωμένες, προστατευτικές... σε ένα κλεμένο όνειρο μιας νυχτιάς….λες και γυρευω ένα σώμα να κατοικήσω για να μπορέσω να απελευθερωθώ για να ζήσω μια ζωή παραμυθένια … μα για λίγο ο νους ξυπνά και μαζι με αυτόν και εγω… σκιρτά τρομαγμένος.... τον αγκαλιάζω, ξανακοιμάται.... με μάτια ανοιχτά ξαγρυπνώ...

Το όνειρο περιμένω να πάρει μορφή, σάρκα!...η αγκαλιά σου λιμανάκι ζεστό να γίνει για εμέ … να πάψουν να υπάρχουν σπίθες άγριας ζωής...

Γεννήθηκα σε ένα ρόδο από αίμα μαύρο... που ρίζωσε. Ποτίστηκα με θλίψη, τράφηκα από το φως που άντεξε κι έζησε μέσα στο δάκρυ σου. Βουβό δάκρυ.. σα τα μακρινά αστέρια... Ταξίδεψα τόσο πολύ για να σε φτάσω, ολόγυρά μου αιώνες σκοτάδι και δυστυχίας.. Μα τα υγρά σου μάτια μου σταθήκανε οδηγός... Με ένα φτερό διέσχισα το λεπτό σα τρίχα μονοπάτι μεταξύ ζωής και θανάτου.. Μα δε κοίταζα κάτω.. δε κοίταξα στιγμή αλλού, από εκείνη την ώρα, που φάροι τα μάτια σου κάλεσμα γίνανε.... Με ένα φτερό ταξίδεψα πεζός σίγουρος πως έχεις το ταίρι του..

Σίγουρος πως στο σμίξιμό μας, η αδύναμη σάρκα μπορεί να γίνει πιο δυνατή κι από το τάξιμο της μοίρας... Σαν ενωθούν τα δυο φτερά μας, οι καρδιές μας, και η ψυχή γίνει μία, τότε δύναμη θά 'ναι... και  η γη κι ο χρόνος να καταργήσουν δε θα μπορέσουν, το αιώνιο το γεννημένο σε αγκαλιά πλεγμένη από αγάπη... Κι η θάλασσα λίμνη μικρή, στων επιθυμιών μας την θάλασσα μπρος.. Κι ο Ουρανός με όλα του τα άστρα, θα κουρνιάζει, μόλις μία πνοή, στα στήθη μας... σε μια γωνία του όνειρού μας...

Βαδίζω γνωρίζοντας πως είσαι η μοίρα πάνω από τις μοίρες.. Η ζωή που υπερέχει κάθε ζωής και δεν την αγγίζει φθορά... Γιατί εσύ είσαι η αγαπημένη μου και η αγάπη σου γέννησε εμένα.. Κι όταν σμίξουμε.. αυτό είναι το μόνο που θα μείνει... το μόνο, που από πάντοτε υπήρχε... αυτό και τίποτα άλλο... Όλα τα άλλα αιθάλη και σχήματα του φόβου, γιατί για το νου ακατάληπτη πάντα θα μείνει, η Αγάπη! Το όνομά σου.. Αγάπη.. το ονομά σου το δικό μου όνομα.. Κι άλλο όνομα, ποιος ήμουν , αν ήμουν ποτέ κάποιος.. αν είχε όνομα ο κόσμος πριν σμίξουμε.. δε γνωρίζω.

Νικόλας Παπανικολόπουλος & Βασιλική Παπαθανασίου

5/1/13

άτιτλο

Πως μ αρέσει κάποιες φορές να σβήνομαι μες τη μουσική.. Σα να παραμερίζουν οι τοίχοι κι η οροφή σκορπά ανάμεσα στα στολισμένα με άστρα, ή αστόλιστα νεφελώδη κι αχτένιστα, μαλλιά τ ουρανού.. Σε ένα μικρό κύμμα τους, όπου φυσά ο αιώνιος άνεμος, αυτός που πνέει και φυσά ανάμεσα και πέρα από τα μικρά ή μεγάλα νιαξίματά μας, ταξιδεύω... Χωρίς κορμί.... χωρίς όρια... Μόνο ψυχή... και συναίσθημα. Όπως ένα μικρό λουλούδι που γέρνει πάντα προς το φως, ταξιδεύει η ψυχή μου ανάμεσα στα άστρα.. Και ξέρω, πως πέρα από την μικρότητα του κάθε κόσμου, εκεί ανάμεσα στα άστρα, χωρίς να το θέλω, χωρίς να το θες, δίχως σωστό και λάθος, συναντιόμαστε. Κι είμαστε μόνο φως και χαρά... Κι η θλίψη μας εβένινο σεντόνι.. Για να γιορτάσει πάνω του η χαρά..

3/1/13

ατιτλο

Και ξαφνικά σηκώνεσαι από την καρέκλα σου, κι ανακαλύπτεις πως ο κόσμος άλλαξε.. Τα μονοπάτια σκεπαστήκανε από χόρτα, τα κτίρια φύγανε μακριά καβάλα στα σύννεφα.. Κι όσοι νόμιζες ό,τι γνώριζες δεν είναι άλλο από μερικές λέξεις.. Λέξεις που δεν απλώνουνε κανένα χέρι... Λέξεις που δε σε κοιτάνε στα μάτια...και γι' αυτό λένε τόσα πολλά.. ή τόσα λίγα... Άλλαξε κι η εποχή... άλλαξες και συ.. Και στέκεις και κοιτάς γύρω σου με τα έκπληκτα μάτια ενός αγνώστου. Κι η ψυχή σου πονά καθώς φτερωτή έφτασε κι έμεινε ξυπόλητη και με τα φτερά κομμένα και τσακισμένα... Κι ένα μικρό παιδί τότε κλαίει... ένα παιδί που το γέλιο του ήταν ο λόγος που γέμιζε χρώματα ο κόσμος... Πάνε και τα χρώματα, όπως το γέλιο... Κι όλος ο κόσμος μοιάζει το ίδιο αδιάφορος. Επειδή, έχασες εσένα...

Κρυφή αγάπη

Η αγάπη μοιάζει με λουλούδι μαραμένο
που το ποτίζουνε επτά νεκροί κηπουροί.
Νέοι όλοι τους, από έρωτα προδομένο
αφήσαν έξω από τον κήπο την ζωή.

Η αγάπη μοιάζει σάβανο αρωματισμένο
πάνω του γράψανε γράμματα ποιητές...
Χωρίς ένα χάδι, σώμα καταδικασμένο
να καίγεται σε παγωμένες πυρκαγιές.