Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

21/9/09

άτιτλο

Τα μάτια της τρύπες μαύρες.. περπατούσε μπροστά χωρίς να βλέπει που πατάει.. χωρίς την αίσθηση του αίματος να κυλά μέσα της.. Θα μπορούσε να είχε σωριαστεί εκεί.. στην άκρη του κόσμου της... μπρος τα όχι που είπε, και τα ναι, που πεθάναν μέσα της.. Μα σαν άνεμος η ψυχή της την οδηγούσε πιο πέρα.. πιο μακρυά.. στην ερημιά που το μέλλον της έταζε ... Στη βοή της ησυχίας που κάνουν οι σκέψεις όταν αδιέξοδα, σαν άνθρωπος σκυφτός, αδιάφορος, κάνουν κύκλους πολλούς, περνώντας ξανά και ξανά πίσω από τα ίδια κλειστά παράθυρα...
Μαύρα πηγάδια τα μάτια της... κι ήθελε να πέσει μέσα να πνιγεί.. να μη την αφήσει να φύγει. Ποια δύναμη παράξενη, στη φωνή της, στο αντίο που δε του είπε, του αφαίρεσε όλη τη δύναμη της θέλησης, να ακούσει τη προσταγή της καρδιάς του;Τα χείλη του αγγίξανε δυο πέτρινα χείλη.. η πνοή της σύννεφο ξέπνοο... όχι.. πριν την αφήσει να φύγει, εκείνη ήταν ήδη μακρυά πολύ.. Κι εκείνος έμεινε να κοιτάζει το φάντασμά της, τη σιλουέτα της να καίγεται σα χαρτί στο δειλινό και να σβήνει, βυθισμένος σε μνήμες που πια δεν του ανήκανε.. Όπως δεν του άνηκε και το μέλλον...

Συναντηθήκανε άθελα, σε κείνο το τοπίο ερημιάς.. δεν κοιταχτήκανε... προσπέρασαν ο ένας τον άλλον, ακολουθώντας, σαν σε κύκλο, τα ίχνη από τα βήματα που άφηνε ο άλλος ερχόμενος από την αντίθετη κατεύθυνση... συναντηθήκανε και προσπέρασαν βουβά κι οι δυο.. όπως βουβά αφήσανε να προσπεράσει η ζωή...