Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

26/9/12

άιτλο

Από του τάφου τ΄άσπρο φως, σαν έχει σεληνόφως,
σεντόνι πήρα σιωπής τις λέξεις να σκεπάσω,
και πόθων που σβηστήκανε, τον πόνο να χαράξω
εκεί όπου το σούρουπο δειλά σφυγμό τολμάει.

Με μαύρο δάκρυ η νυχτιά, στον κόκκινο καρπό σου,
το αγαπημένο της παιδί, στη μέρα εγκαταλείπει.
Και κείνη το σεβάστηκε το μαύρο της το δάκρυ,
κι ανέγγιχτη τρεις φορές, στη νύχτα σε γυρίζει.

Την τρίτη και φαρμακερή, στο στόμα σου αράχνη
που έχτισε μ΄υπομονή ιστό από ασήμι
στα δόντια σου συνθλίβεται, τις λέξεις λευτερώνει,
και σπαρταρώντας μυστικά της νύχτας φανερώνει.

Και γίνανε τα μάτια σου της μοναξιάς στολίδι,
άστρα την νύχτα γέμισαν και σένα με μολύβι.
Μα πριν στρερέψει η αναπνόή, αναπνοή θα δώσω,
στου Προμηθέα τα δέσμα να σε διπλοκλειδώσω.


24/9/12

άτιτλο

Τόσες πολλές ελπίδες, τόσα χαμόγελα.. τόσα φτερά , ορθάνοιχτα για να πετάξουνε.. χωρίς να κάνουνε μια πτήση ολόκληρη. Ολοκαίνουργια φτερά...
_Και τι θα τα κάνεις τόσα φτερά;
_Ακόμα δεν κατάλαβες... έτσι;... Δεν είναι τα φτερά.. είναι οι ψυχές.. η ψυχή μου... Που ονειρεύεται πτήσεις με ξένα φτερά. Δεν είναι φτερά αυτά που μαζεύω... Δεν είναι οι πεταλούδες το ζητούμενο. είναι η ίδια η ψυχή μου... Βλέπεις, όλος ο πλούτος γύρω μου δε θα είχε καμία σημασία, χωρίς την ισχύ που μου δίνουνε αυτά τα φτερά... που μου ανήκουν...

Τον κοίταξε στα μάτια.. και δεν είδε τίποτα... σκέφτηκε μόνο πως, ακόμα κι οι χαρές του, νεκρές φτάνουν στα χέρια του... Τον κοίταξε με λύπη κι αποστροφή.. Δεν είπε τίποτα άλλο... Τον άφησε να κρεμάει με προσοχή τις πεταλούδες στον τοίχο... έκλεισε την πόρτα πίσω του. Και βγήκε στο φως....

21/9/12

Είμαι η βροχή

Είμαι η βροχή.
Κι είσαι ο άνεμος...
Το σώμα μου σύννεφο στις διαθέσεις σου..
Είμαι η βροχή..
κι είσαι το κιτρινισμένο φύλωμα του φθινοπώρου.
Ψάχνοντας ένα διψασμένο σου άγγιγμα
ταξιδεύω στ απόνερα...
Ο δρόμος με βγάζει όλο στ ανοιχτα
μιας άγριας θάλασσας,ναυαγισμένων Ωραίων "Θέλω".
Οι γλάροι σχίζουν την ψυχή μου,
σπαρταρά τ ονομά σου στο ράμφος τους..

Είμαι η βροχή. Και είμαι εσύ..
Στις σκοτεινές ανάπαυλες του πόνου,
όταν κοιμάμαι κι ονειρεύομαι
σε μια γούβα
παγίδα ανύποπτων περαστικών,
γίνομαι εικόνα σου..
Αντανακλώντας των ματιών σου
τα άστρα..

11/9/12

ατιτλο

Ακούσιες σχίζουν ενοχές το σεντόνι...
Δε φτάνει να μείνει η νύχτα μακριά,
το φεγγοβολισμά σου...
Συνθλίβονται οι ενοχές στα θέλω...

συνθλίβομαι στην απουσία..
"Σου".. "Μου"..
είναι καιρός που η αντωνυμία
έχασε τη σημασία της.

Φοβάμαι, πως αν δεν δραπετεύσω
από το σεντόνι,
θα με θάψουνε μαζί του ...
πνιγμένο από όνειρα...

5/9/12

Άτιτλο

Χαράζω τη σιωπή με άστρα...
φτιάχνοντας ποτάμια φωτός..
από την καρδιά μου ως την καρδιά σου..
Αυτός νομίζω είναι καλός λόγος,
να ξαναμάθουμε το αλφάβητο από την αρχή.

Το να βηματίζουμε ανάμεσα στ άστρα....

4/9/12

ατιτλο

Ρακένδυτος πέρασε ο Έρωτας από τις χαραμάδες της πόλης,
σφραγίζοντας με φως τα μάτια που φίλησε η μοναξιά..
Λίγος καπνός λίγη πνοή... τόσο μόνο βάσταξε..
Κι όμως το σώμα του βάρυνε αιώνες σιωπής...
"Ζωή"το αποκαλέσανε άγνωστοι περαστικοι,
θαυμάζοντας τα πυροτεχνήματα των στιγμών.
μα εσύ ήξερες.. κυλάρισε μέσα σου η μοναξιά...
Φαρμάκι που δε θα γιατρευτεί από δάκρυ.
Μια κραυγή μόνο.. κι αυτή μισή...
Η άλλη μισή κάηκε στη φωτιά που οδηγεί στην κόλαση.
Την κόλαση, να Αγαπάς μα να μην Είσαι....

.. Επειδή έχεις μισό σώμα, μισή καρδιά, ψυχή μισή...