Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

31/3/12

Επικληση

Ξορκίζω το κακό, οριζω το θέλω,
καίγοντας σφραγίδες και χαρτί.
Επικαλούμαι τον Άνεμο,
τον γεννημένο από στήθη αρχαίων Θεών,
μεγαλύτερων από τον Θεό των Παθών
γιατί Εκείνοι γεννήσαν το Πάθος
που τους κατάστρεψε...
Επικαλούμαι την θεά της Θάλασσας,
τον Λαμπρό Ήλιο, την Σελήνη
και τα Άστρα όλα.
Επικαλούμαι της γης το μαύρο σκοτάδι
τις Ρίζες που γίνανε χώμα
και το χώμα που έγινε Ρίζες.
Μιλώ με γεννιές που υπήρξανε
και γεννιές που θα έλθουν..
Ξορκίζω στο όνομα της Αγάπης,
επικαλούμαι στο όνομα της Αγάπης,
-δεν ελπίζω- πιστεύω, είμαι σίγουρος
στο όνομα της Αγάπης.

Ατιτλο


Κι αν κυματίζει στα στήθη η ελπίδα
είναι τα μάτια ναυαγός μέσα στο φως...
Καίνε τα βλέφαρα στ' ονείρου την λεπίδα
αιμοραγεί αστέρια ο ουρανός..

Κι είναι τα σύννεφα γάζα ματωμένη
να βαστήξουνε παλεύουν τον παλμό,
καθώς στη βαθυκόκκινη τη Δύση
τ' αστέρια μου μετράει ο καημός.

24/3/12

Δάκρυ

Δάκρυ σκοτεινό… γεύση ταξιδιού που πέρασε
κι ένα φιλί που έγινε γλάρος
να κεντάει στα σύννεφα το φως με τις φτερούγες του.
Ποιος τον κοιτά πια τον ουρανό να δει το μήνυμα…
που και το φως της άμμου σκέπασε,
το σκοτάδι των ματιών του… ;

Κι όταν εκείνη απομακρύνθηκε αργά από κοντά του
μόνο εκείνο το δάκρυ φαινόταν στο ημίφως…
ένα δάκρυ κόκκινο που κυλούσε στο αχνό του πρόσωπο
κόκκινο σαν το αίμα που έσταζε από την καρδιά του
κόκκινο σαν τα μαλλιά της που ανέμιζαν στον άνεμο
όπως αυτή ξεμάκραινε…

Και καθώς δε μπόρεσε να ακολουθήσει το άνεμο
που την έσπρωχνε μακριά του
έγινε δροσιά που σκέπασε τα πατήματα της νύχτας...
Με μάτια κλειστά, σφραγισμένο στόμα, χωρίς ν' ακούει,
χάθηκε ακολουθώντας τη νύχτα μέσα του…
Το πρόσωπό του αχνό… θαμπό στο πρώτο της αυγής φως
στου ήλιου τις αιχμηρές αχτίδες… σκόρπισε....

Και κείνο το δάκρυ… ροδοπέταλο
που το πήρε ο άνεμος απαλά
και το ‘μπλεξε στα κόκκινα μαλλιά της
να τη φυλάει σαν φυλαχτό
όταν αυτή κοιμάται…

Κι έτσι συνέχισε όμορφη όπως πάντα… Υπέροχη...
το ταξίδι της στη Ζωή...

---------------------------------
Νάντια Κωνστάντου
Νικόλας Παπανικολόπουλος

19/3/12

ατιτλο

Μακάρι νά μουνα πουλί
στο θρυματισμένο βλέμμα σου
να αναζητήσω ουρανό..
Στο φως που κρύφτηκε
στα κρύσταλλα των άστρων...
Άρωτρο είναι η ψυχή.
Ορίζουν τ΄αυλάκια της την καρδιά...

Και τι είναι ο ουρανός;
Αγάπης μήτρα τον γέννησε.
Τι να φανερώσουν τα άστρα
από της ομορφιάς σου την όψη;
Αχ, να κοπώ, να σωπάσω....
Κρύσταλλο να γίνω, νιφάδα...
Στο έλα της μέρας να σωθώ...

13/3/12

ατιτλο

Λιώνουν τα κορμιά όπως οι ψυχές..
Λιώνουν οι ψυχές σα τα κεριά...
στη φλόγα που ποτέ δε σβήνει..
Έρωτας λέγεται θαρρώ...
μα ίσως, να είναι μόνο
το κόκκινο κρασί που μας ποτίζει
στις φλέβες κυλώντας...
Στις όχθες του πουθενά,
του ποτέ και του πάντα..
Κάτω από την λάμψη των αστεριών.

Μα ίσως πάλι δεν είναι αστέρια..
Δάκρυα είναι..
Ίσως δεν είναι δάκρυα...
Ιδρώτας.
Ίσως πάλι ευχή να είναι..
χάρτινο καραβι που παρέσυρε η βροχή
στ' ανοιχτά..

11/3/12

ατιτλο

Θόρυβος ήμουν...ήσουν σιωπή..
Μπλέξαμε πνοές, στήθη...
Ψυχές...
μελωδία φτιάξαμε..
Κυρτώνοντας όμορφα
τις χρυσές του ήλιου ακτίνες
στα κορμιά μας..
Τόξα φτιάχνοντας..
Και τ' ασήμι του φεγγαριού
κάναμε βέλος
στολίδι στα μαλλιά..
την ματιά.. την καρδιά!...

6/3/12

Καλημέρα.. καληνύχτα..

"Μου ανήκεις" σου είπα... σκοτείνιασαν τα μάτια σου σε αυτή την σκέψη.. τα χείλη σου ρόδο μισάνοιχτο.. Δε μίλησες.. ήταν σα να έλεγες μόνο με τη πνοή σου.. " σου ανήκω" .. έδεσα τα χέρια σου στο κορμί μου... Ανάσανα τη ψυχή σου... μέθυσα από κοιλάδες σκοτεινές, σκοτεινότερες ακόμα κι από τα μάτια σου.. Ανέβηκα εκεί που οι ψηλότερες κορυφές των βουνών δε φτάνουνε, κρατώντας  εσένα ανάμεσα στα δυνατά φτερά μου.. για να  γκρεμιστούμε μαζί ως τον πιο σιωπηλό βυθό. Και λίγο πριν ξεψυχήσεις να σε ακούσω να μου λες: " αγάπα με" .. Πέταξες μαζί μου.. γκρεμίστηκες, ψυχή μου από τον παράδεισο ως την κόλαση της μοναξιάς... Εκεί που οι φλόγες τρέφονται ακατάπαυστα από τις σάρκες, όπως τα κύματα, αέναά, κατασπαράζουν τον μοναχικό βράχο... Όλα τα δέχτηκες.. όλα.. Αμίλητη.. Και γω, σεβόμενος την αξιοπρέπειά σου, δε τόλμησα να ρωτήσω " μ' αγαπάς;" ... Το πρωί, έγειρα πάνω σου, σ' ανάσανα... απαλά άφησα στο μάγουλό σου ένα τελευταίο φιλί.. Κι έφυγα.. Προτού με γνωρίσεις.. στο φως της μέρας. "Φεύγω" σου ψιθύρισα, "προτού χάσεις ότι κράτησες από μένα" ...
Στο δωμάτιο που περάσαμε τη νύχτα, υπήρχε μονάχα μία έξοδος. Μία πόρτα.. ο καθρέφτης σου... πέρασα λοιπόν από την άλλη.. και περίμενα, στωικά να με κοιτάξεις το πρωί στα μάτια.. Ίσως για να δραπετεύσω ακόμα μια φορά, ακόμα πιο μακριά από εσένα.. ακόμα μακρύτερα από εμένα.. Στο ψέμα, πως η ζωή συνεχίζεται κι ύστερα από κάθε αντίο. "Μου ανήκεις" σου είπα... κι όμως.. έφυγα μισός...  Μισός άνθρωπος, μισός άγγελος, μισό εσύ...
Γι’ αυτό σου λέω.. κάθε που θ’ ακούς "καληνύχτα" ν' απλώνεις τα χέρια λέγοντάς μου.. "καλημέρα!"

5/3/12

Ατιτλο

Αφέθηκα στη σιωπή σου..

κι έγινα αόρατος κι εγώ.

Νομίζεις πως σε άφησα

κάπου στα μισά του δρόμου..

Μόνη να βαδίσεις...

"καλύτερα έτσι", σκέφτηκες..

"Βλέπω καθαρότερα την αλήθεια..

σ' αυτό τον κόσμο μόνοι ερχόμαστε,

μόνοι πορευόμαστε..

Εμείς και τα ονειρά μας"...

Πως να μιλήσω,

που η ντροπή μου έφαγε τη γλώσσα;

Πως να σου μιλήσω όταν για άλλη

σου μιλώ..

Σωπαίνω.. κι είναι καλύτερα έτσι...

Ίσως είναι αλήθεια..

Πως σε αυτόν τον κόσμο μόνοι ερχόμαστε..

Μόνοι πορευόμαστε...

Ατιτλο

Δεν άλλαξα...

Δεν κοιμήθηκε η φωτιά...

Ντυμένη στάχτη, σωπαίνει.

Ο άνεμος,

χωρίς να τη προσέξει περνά..

Είναι καλύτερα έτσι..

Το γνώριζες.

Τώρα το γνωρίζω κι εγώ..

Πρέπει μ' αγάπη να κοιτάμε

τον κόσμο..

Μ' αγάπη να βαδίζουμε,

δίχως τα βηματά μας

να σκλαβώνουν ό,τι αγαπάμε.

Πως αλλιώς

θα κοιμόμαστε τις νύχτες,

χωρίς τα όνειρα

να ντύνονται φαντάσματα;

4/3/12

Ατιτλο

Κάθε σου δάκρυ μια πύλη είναι
στον κόσμο των ονείρων.
Ένα πλεούμενο γεμάτο στιγμές,
παρασυρμένο στο ποτάμι του χρόνου.
Κραυγές γεμάτες παράπονο, που σωπαίνουν..
Υγρή φωτιά από το ηφαίστειο της ψυχής σου..

Μια νύχτα, ένα νησί θα γεννηθεί
καταμεσίς του πουθενά..
Γεννημένο από πύρινα δάκρυα,
στιγμές που χάθηκαν,
παράπονα κι όνειρα...
θα σε καλέσει να πας,
ταζοντάς σου τον παράδεισσο..

Θα ακολουθήσω τη σκιά σου
ως εκεί που σβήνει.. στο φως...
Ήρεμα θα κοιμηθώ στα πόδια σου
κουνώντας την ουρά
παριστάνοντας τη συνειδησή σου..
Παρηγορώντας σε για τη φυλακή
που έκλεισες τον παράδεισο..
Μη με κοιτάς σα κτήμα που σ΄ ανήκει...
Η θελησή σου με βαστά...
πάντα μισή.. ανάπηρη να Υπάρξω.
Όχι γιατί δε θέλησα.. Μα γιατί αγάπησα.
Εσένα...