Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

28/12/18

Χειμερινό ηλιοστάσιο


Μικρύνανε οι μέρες, ξεψυχάνε…
Αναστενάζουνε τα βράδια παγωμένα,
ιδρώνουνε για να ζεσταθούν,  αγκαλιασμένα..
Νιφάδες τ’ άστρα, ταξιδευτές, στέκονται για λίγο στο τζάμι
προτού γλιστρήσουν από τα υγρά τους μάτια στο σκοτάδι.
Στάζουν τα βλέφαρα φαρμάκι του ήλιου στο αίμα,
ποτάμια ονείρου ταξιδεύουνε ως τις άκρες των δαχτύλων,
που μπλεγμένα λυγίζουν, τεντώνονται, χάνουν τον έλεγχο.

Την αυγή ξυπόλητοι, πάνω στο άσπρο χιόνι
που άφησε πίσω της η πιο μακριά νύχτα του χρόνου,
θα ψάχνουνε απεγνωσμένα στις όχθες του ποταμού
να βρούνε μικρούς ημιπολύτιμους λίθους,
απόδειξη πως το ταξίδι αυτό έγινε στ’ αλήθεια.

10/12/18

Φοβάμαι

Φοβάμαι οτιδήποτε αρνείται το διαφορετικό, φοβάμαι την αυθεντία, τους τύπους, τα "εγώ" που βρίσκονται ψηλότερα απ’ τo "εμείς". Τους ανθρώπους που πιστεύουνε πως το χρήμα και η εξουσία κάνει τα πάντα, γιατί αυτοί είναι έτοιμοι να κάνουνε τα πάντα για χρήμα και εξουσία.. Φοβάμαι τη σιωπή που δεν έχει ρωγμές να ακουστεί κι εκείνους που λένε αυτό που θέλουν να πουν χωρίς ποτέ να ακούνε. Αλλά κι εκείνους που δεν λένε ποτέ αυτό που θέλουνε να πούνε - για να είναι αρεστοί, ή σωστότερα ειπωμένα, "διπλωμάτες". Φοβάμαι εκείνους που μετράνε τους ανθρώπους με την πρώτη ματιά, κοιτώντας εμφάνιση, ρούχα, σπίτι, δουλειά. Αυτούς που αγαπάνε τη δόξα και την υστεροφημία περισσότερο από τη στιγμούλα που ζει στο τώρα.. Φοβάμαι εκείνους που στέκονται στη γωνιά φοβισμένοι, έτοιμοι να δείξουνε νύχια και δόντια σε όποιον πλησιάσει.
Μα πιο πολύ από όλα, φοβάμαι το δαίμονα που λέγεται φόβος. Γιατί έχει τη δύναμη, αν του επιτρέψεις, να δηλητηριάσει τα πάντα δίχως να σκοτώσει τίποτα. Αυτή είναι η πιο φριχτή καταδίκη.

16/11/18

Κρεσέντο


Σήμερα είναι η επέτειος Α,
αύριο είναι η επέτειος Β.
Μάθετε να σκέφτεστε επετειακά,
βοηθάει στην οργάνωση της πληροφορίας,
στην κατάταξη εντός κι εκτός
και στην αρμονία του χρόνου.
Χρόνος για πόλεμο και χρόνος για ειρήνη.
Χρόνος να ματώνει η μνήμη και χρόνος κενός.
Προφυλάσσει από μεγάλων διαστάσεων σχέδια.
Σήμερα θα σε βρίσω και συ θα οργιστείς.
Σήμερα θα σε χτυπήσω, και συ θα γεμίσεις φόβο.
Σήμερα θα σου πω  παραμύθι στ' αυτί,  θα κλείσεις τα μάτια
και θ' αφεθείς στην οδό του ονείρου, χαμογελώντας.
Κι αύριο, αν θελήσω, θα σου πω μια ιστορία άλλη, ηρωική,
να πολεμήσεις οικειοθελώς στο όνομα της ανεξαρτησίας
και να πεθάνεις αν χρειαστεί, ευτυχισμένος,
με τιμή και δόξα για τα δικά μου χρήματα, πετρέλαιο, ευημερία.
Θα πεθάνεις φτωχός μα τιμημένος. Παραδειγματικά ηρωικά.
Κρατώ στα χέρια μου ένα κύμβαλο , στον κάθε του χτύπο ένα συναίσθημα
μι'  αντίδραση. Χορεύεις όπως χτυπώ έχοντας άγνοια της άγνοιάς σου.
Τίποτα πιο συστηματικό από την οργάνωση της πληροφορίας,
τίποτα πιο αρμονικό από το να πιστεύεις πως είσαι κύριος του εαυτού σου
και την ίδια στιγμή, να θάβεις τον εαυτό σου περισσότερες φορές απ' τούς νεκρούς.
Η οργάνωση της μνήμης είναι αγκάθι στο μάτι της ανθρωπότητας.
Αν γκρεμιζόντουσαν μια μέρα τα μνημεία μας όλα, οι τίτλοι στους τάφους,
αν καιγότανε η ιστορία στη λήθη, τότε ίσως και να έβλεπες αληθινά,
πως πίσω από κάθε τιμή, υπάρχει ένα μεγάλο τίμημα .

Έτσι μίλησε καθώς φοβότανε την επανάσταση, ο ηγέτης των ηγετών
στους άθλιους που στεκόντουσαν μπροστά του με τη δάδα αναμμένη, έτοιμοι
να κάψουνε κι αυτόν και τα πετρέλαιά του, ν' απαλλαγούν από το φόρο του αίματος.
Ένα τέλειο κρεσέντο σε πλήρη ανάπτυξη. Κι ως συνήθως, η δάδα έπεσε,
οι άθλιοι αγκαλιάσανε ο ένας τον άλλον, μαζί και τον ηγέτη και τους ηγέτες.
Φάγανε, ήπιανε, δακρύσανε, χορέψανε, μέθυσαν από χαρά κι αποκοιμηθήκανε.
Η επόμενη μέρα τους βρήκε δέσμιους στην ίδια  συνήθη καθημερινότητα,
να μην είναι άλλο από αριθμούς, τυπωμένοι σε χαρτονομίσματα.
Κι αυτό στην καλή περίπτωση...  στη χειρότερη απλώς αριθμοί.

8/10/18

Ο κύκλος


Τα μάτια της  υψωθήκανε  στον ουρανό, διψασμένα για φως κι ορίζοντα..  Ένιωσε το απαλό γαλάζιο μαντήλι ν’ απορροφά τα δάκρυά της, ένιωσε λεύτερη και γαλήνια. Αμέτοχη στους  πόνους της σάρκας, ανέγγιχτη , αγνή κι αθώα. Ένα τρεχαντήρι σύννεφο έγινε η ψυχή της, που έσταξε στο καμβά…  Που όπως γρήγορα φάνηκε, έτσι σύντομα χάθηκε αφήνοντας άδειο το κορμί της, κενοτάφιο χωρίς όνομα. Κι ολόγυρα από τον  τάφο πρόσωπα, να μιλάνε, να γνέθουν, να κλαίνε κοιτώντας το κενό…  Ο θρήνος  ράγισε τη μεγάλη εικόνα, ο ορίζοντας καμπύλωσε στο σπάραγμα  των  δυο της παιδιών, μίκρυνε, κύκλος έγινε, ολόγυρα οι πενθούντες κι εκείνη στη μέση να ίπταται  πάνω απ’ το κενό της κορμί. Χωρίς πόδια, χέρια, κορμό ή πρόσωπο… μόνο μια υποψία φωτός, που μέσα από τα δάκρυα κανείς δεν μπόρεσε να δει. Μετά φύγανε όλοι κι απέμεινε μόνη, να φέγγει σαν  ένα καντήλι καταμεσής του πουθενά. Τόση ακινησία υπήρξε τότε, τόση σιωπή, που η αχνή φλόγα του καντηλιού έμοιαζε σκαλισμένο πέτρωμα, κι ολόγυρα αντανάκλαση καμία. «Παγιδεύτηκα», σκέφτηκε, «ακόμα μια φορά παγιδεύτηκα από αγάπη». Ο κύκλος γύρω της αδιαπέραστος, αδύνατο να βρει την άκρη να ξεδιπλώσει πάλι τον ορίζοντα. Αδύνατο να βρει μορφή, υπόσταση, έστω την πιο μικρή επιθυμία. «Είμαι μάνα, και μάνα θα πει θυσία!» Φύσηξε τότε τη μαρμάρινη φλόγα, κι η φλόγα έσβησε…  Έκπληκτη έφερε το χέρι στο στόμα, ανακαλύπτοντας πως έχει πάλι χείλη, πάλι χέρια, πάλι δάκρυα. Πάλι μάτια και γύρω της φως…. Κι ολόγυρά της μάτια αγαπημένων, πρόσωπα γνώριμα, να την κοιτάζουνε αλαφιασμένα, να την τραντάζουνε, να της μιλάνε μ’ αναφιλητά, με τρόμο αλλά κι ανακούφιση που βρισκότανε πάλι εκεί, μαζί τους! Τόσοι άνθρωποι δεμένοι πάνω της!
Έκλεισε ξανά τα μάτια, να μη βλέπουνε πόσο πονά… τη ντροπή της που αρνήθηκε τον ιερό της ρόλο…  Μα πιο πολύ κι από αυτό, τη ντροπή και τη θλίψη της για όσα για τον ρόλο αυτόν αρνήθηκε… ανίσχυρη όσο  ποτέ πριν, να δραπετεύσει ξανά από τον κύκλο.