Χειμερινό ηλιοστάσιο

Μικρύνανε οι μέρες, ξεψυχάνε…
Αναστενάζουνε τα βράδια παγωμένα,
ιδρώνουνε για να ζεσταθούν,  αγκαλιασμένα..
Νιφάδες τ’ άστρα, ταξιδευτές, στέκονται για λίγο στο τζάμι
προτού γλιστρήσουν από τα υγρά τους μάτια στο σκοτάδι.
Στάζουν τα βλέφαρα φαρμάκι του ήλιου στο αίμα,
ποτάμια ονείρου ταξιδεύουνε ως τις άκρες των δαχτύλων,
που μπλεγμένα λυγίζουν, τεντώνονται, χάνουν τον έλεγχο.

Την αυγή ξυπόλητοι, πάνω στο άσπρο χιόνι
που άφησε πίσω της η πιο μακριά νύχτα του χρόνου,
θα ψάχνουνε απεγνωσμένα στις όχθες του ποταμού
να βρούνε μικρούς ημιπολύτιμους λίθους,
απόδειξη πως το ταξίδι αυτό έγινε στ’ αλήθεια.

Φοβάμαι

Φοβάμαι οτιδήποτε αρνείται το διαφορετικό, φοβάμαι την αυθεντία, τους τύπους, τα "εγώ" που βρίσκονται ψηλότερα απ’ τo "εμείς". Τους ανθρώπους που πιστεύουνε πως το χρήμα και η εξουσία κάνει τα πάντα, γιατί αυτοί είναι έτοιμοι να κάνουνε τα πάντα για χρήμα και εξουσία.. Φοβάμαι τη σιωπή που δεν έχει ρωγμές να ακουστεί κι εκείνους που λένε αυτό που θέλουν να πουν χωρίς ποτέ να ακούνε. Αλλά κι εκείνους που δεν λένε ποτέ αυτό που θέλουνε να πούνε - για να είναι αρεστοί, ή σωστότερα ειπωμένα, "διπλωμάτες". Φοβάμαι εκείνους που μετράνε τους ανθρώπους με την πρώτη ματιά, κοιτώντας εμφάνιση, ρούχα, σπίτι, δουλειά. Αυτούς που αγαπάνε τη δόξα και την υστεροφημία περισσότερο από τη στιγμούλα που ζει στο τώρα.. Φοβάμαι εκείνους που στέκονται στη γωνιά φοβισμένοι, έτοιμοι να δείξουνε νύχια και δόντια σε όποιον πλησιάσει.
Μα πιο πολύ από όλα, φοβάμαι το δαίμονα που λέγεται φόβος. Γιατί έχει τη δύναμη, αν του επιτρέψεις, να δηλητηριάσει τα πάντα δίχως να σκοτώσει τίποτα. Αυτή είναι η πιο φριχτή καταδίκη.