Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

29/11/14

το κενό

«Χαρισμένο σε κείνους, που όπως εγώ, αγαπήσανε το κενό», έγραψε..
«το κενό είναι ο πιο βέβαιος τρόπος να συναντηθούν οι ψυχές χωρίς
να πληγώσει η μια την άλλην. Το κενό είναι ο μόνος τρόπος να δοθείς
χωρίς να φοβάσαι πως έκανες κάτι λιγότερο ή περισσότερο, από όσο αντέχεις..»

Και γράφοντας αυτές τις λέξεις, έκλεισε το παράθυρο σαν να ήταν απλώς ένα τετράδιο.
Χαμογέλασε. Δάκρυσε. Γέλασε σπαρακτικά δυνατά, σπαρακτικά αθόρυβα…
«Μαμά!.. μαμά τι έχεις, τι κοιτάς;» … «Τίποτα χαρά μου, τίποτα απολύτως»
Και κοιτώντας στα μάτια του παιδιού, οι βεβαιότητες της γίνανε καπνός,
ο πόνος μέλι…  και η μέρα άνοιξε μοναχή της ξανά το παράθυρο.
Το φως της μαρτύρησε πως δεν έχει δική της σκιά, πόσο διάφανη έγινε.
Έφερε τα χέρια μπροστά στο πρόσωπό της, και δεν είδε τίποτα. Τίποτα απολύτως.

Και κατάλαβε πως μπορεί ν’ αντικρύσει πλέον το φως,  χωρίς φόβο ν’ανθίσει
ο σπόρος της ψυχής, κι όσοι την αγαπούνε νιώσουν, ποια αληθινά  είναι.

25/11/14

ατιτλο


"Ακροάζεσαι τους νεκρούς σου;"  της είπε.

"Υπάρχει ένα πηγάδι εδώ, το πηγάδι των πεθαμένων στιγμών.
Από λάθος, έριξα μέσα του ευχή.. όπως καταλαβαίνεις,
μετά απ' αυτό κινδυνεύει να διασαλευτεί ο χρόνος κι η τάξη του.
Κάθε ευχή ανάμεσα σε πεθαμένες στιγμές είναι άκρως τοξική.
για κείνον που την έκανε, όσο και για εκείνους που αντάμωσε.
Δημιουργεί νεκροζώντανους,  και τότε, η καμπύλη του χρονοτόξου
διπλώνει τόσο, που η μια άκρη του αγγίζει την άλλη. Κι ίσως σπάσει.
Αν δεν πάρω πίσω την ευχή, ή έστω να βρω κάποιον να την κάψει,
δε γίνεται να λευτερωθώ από την σήψη του πηγαδιού.
Μιλώ με τους νεκρούς κι είμαι έτοιμη και κατάβαση να κάνω,
αρκεί να λευτερώσω και να λευτερωθώ, απ' τήν ευχή..."

"Ακροάζεσαι τους νεκρούς σου. Και βρίσκεις δικαιολογίες να το κάνεις.
Γιατί δεν είσαι έτοιμη να αποχωριστείς όσα γνώρισες με τ' όνομά τους,
οικεία βλέμματα κι αγαπημένα χέρια. Μιλάς στους νεκρούς σα να σ' ακούνε.
Όμως εκείνοι, δεν κατατρέχονται από τους δικούς μας φόβους κι ανάγκες,
δε χρειάζονται, όπως εσύ, όνομα για κείνους ή τους άλλους. Δεν ακούνε.
Άλλη απάντηση από την εικόνα τους μέσα σου άσκοπα την προσμένεις".

"Η λογική είναι σίδερο πιο βαρύ από τον χαμό", του είπε πικραμένη.
Και δίνοντας ώθηση στα λεπτά σα καλαμάκια πόδια της, πήδηξε στο κενό.

5/11/14

Γλυκό του κουταλιού

Την πίκρα στο στόμα π’ άφησε ο πρωινός καφές
την έρανες ροδόφυλλα και πάχνη από άχνη,
ένα γλυκό του κουταλιού να δέσει ο σεβντάς
την μοίρα με τα πιο άθλια κι ασίγαστα τα πάθη.

Μεσόκοπες σκέψεις και παλιές στίγματα στο δέρμα
μ’ άσπρο σεντόνι σκέπασες τα μάτια της ψυχής.
Από παιδί τις έτρεμες, αλύτρωτες ψυχές
που αδίκως βολοδέρνουνε διψώντας για στιγμές.

Τριπλά σταυροκοπήθηκες αρχίζοντας την μέρα
που πάλι εξημέρωσε, κι ήτανε Κυριακή,
χωρίς σκυλί μονάχη σου έγλυψες τις πληγές σου
κι όπως εχτές συνέχισες στην ίδια τη ζωή.

Κοιμάται το μαρτύριο θεριό που νανουρίζεις,
στα λόγια που αμαρτύρητα σβήσανε στη καρδιά.
Τα σύννεφα στα βλέφαρα βουλιάξανε στις κόχες
στις άκρες των δαχτύλων σου στεγνώνουν τα νερά.

Μα συ γελάς και σκέφτεσαι πως «πάντα κάτι χάνεις»
πως «και ο Κροίσος στάθηκε στα ύστατα φτωχός»,
το φως της μέρας χαίρεσαι μα και τη σιωπή σου
και πως «από το τίποτα, κι αυτό είναι καλό».