Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

24/7/15

Στιγμές


Έγειρε το κεφάλι σα φτερούγα πτηνού στον άνεμο… τόσο αυθόρμητα, τόσο αβίαστα, αφήνοντας τη δύναμη τ' άνεμου της μοίρας να ορίσει απόλυτα τη ψυχή της.. για λίγο μόνο... ελάχιστα δευτερόλεπτα χωρίς τρόμο, φόβο, αγωνία, προσμονή, ελπίδα. Μία στιγμή λευκή, με όλα τα επιπρόσθετα να καταργούνται μες το άχραντο φως της. Έγειρε το κεφάλι κι ένιωθε πως επέπλεε στον άνεμο, τον αρχαίο άνεμο που είναι μαζί μάνα, πατέρας αδελφός, εραστής, σύντροφος και φίλος, κι ωστόσο τίποτε απ' όλα αυτά… που στη πνοή του δεν είσαι άλλο από τον εαυτό σου αγέννητος κι αθώος, και μέσα από την αθωότητά του, παντοδύναμος κι όμορφος· γιατί τίποτα δεν του λείπει, τίποτα δεν ζητά. Όμως όλη αυτή η ευτυχία δεν βάσταξε παραπάνω απ' τα λίγα αυτά δευτερόλεπτα... Ύστερα ο άνεμος συμπτύχτηκε σ' ένα μαύρο ωκεανό, που συνέθλιψε το λευκό φως, το σκόρπισε σε μύριες μικρές αντανακλάσεις στο μέγεθος μύτης βελόνας στα σωθικά του… και τη σκέπασε.
Βλέμματα αγνώστων – αδιάφορα, αρπαχτικά, ύποπτα… ύποπτα για μια απάτη ή αγάπη μεγάλη.. Βλέμματα αγαπημένων και γνωστών που παραγνωριστήκανε και χάσανε τη δύναμη κείνη που τρέλαινε τις πυξίδες υποτάσσοντάς τες στη μαγνητική έλξη της καρδιάς. Όλα τακτοποιημένα, κι όλα σε λάθος θέση, κι έτσι ενώ γνωστά – άγνωστα.
Θα μπορούσε να γκρεμίσει το σπίτι, να τα παρατήσει όλα και να φύγει λεύτερη ίσως, μα λεύτερη για πόσο; Μέχρι να της τελειώσουν τα χρήματα, να φθαρούν τα ρούχα και τα παπούτσια της, να αρχίσει να κρυώνει ή να αρρωστήσει ακόμα; Ελεύθερη για μια βραδιά, μια μέρα, μία εβδομάδα.. Μα στο τέλος της νύχτας, της μέρας, της εβδομάδας, θα ήταν υποχρεωμένη να παραδεχτεί την άγνοιά της, την μοναξιά, τα δεσμά της. Και καθώς θα έχει διασαλεύσει το σύμπαν της θα είναι δυο φορές πιο μόνη, πιο προδομένη, πιο τρομαγμένη εντός της φυλακής της. Φυλακή που χτίστηκε με τις πιο αθώες κι ωραίες προθέσεις. Προθέσεις που στη πορεία γίνανε ωραία παράθυρα, ωραίες κουρτίνες ασορτί με το σαλόνι, ωραία ρούχα, ωραίο πατάκι στην πόρτα, που αν είχε φωνή θα φώναζε: «σας παρακαλώ, μπείτε με τα πόδια γυμνά… κάποιος να με αγγίξει στη μοναξιά μου...».