σκέψεις

Οι πολιτικοί και η πολιτική, η πολιτική ως εξάρτημα του παγιωμένου συστήματος και η πολιτική ως κοινωνική ενσυναίσθηση τοποθέτηση και δράση του ατόμου μέσα στα μικρά αλλά και ευρύτερα σύνολα που ανήκει. Η εξουσία του ατόμου πάνω στο άτομο, η ατομική και συνολική ανοχή, τα όρια... Φαραωνικές αντιλήψεις που χωρίζουν κατατάσσουν και τοποθετούν τους ανθρώπους σε πυραμίδες ανάλογα με την χρησιμότητα και την δύναμη που κατέχουν, νόμοι που μεταλλάσσουν την βία που υπερασπίζεται την αδικία σε δίκαιο, κατακερματισμός της γενικής θέλησης για αλλαγή και αντίδραση σε μικρά ατομικά πεδία εκτόνωσης. Όλοι ακούγονται αλλά στο τέλος οι φωνές δεν είναι, παρά μικρές διασκορπισμένες σταγόνες ανίσχυρες να σχηματίσουν ποτάμι. Σαν ψάρια μέσα σε ενυδρεία. Το "σημαντικό" ενυδρείο είναι το δικό μας, κι όσο κι αν φέρνει ταραχή ο κρότος από το διπλανό ενυδρείο που έσπασε... ο φόβος και η ακινησία μπροστά στο μεγάλο θεριό γεννά σιωπή και αναμονή του επερχόμενου ως της μοίρας το γίγνεσθαι. Η ιστορία διδάσκει, αλλά η απληστία της εξουσίας, η εγωπάθεια, η δύναμη της πίστης που υπερέχει της λογικής, η κοινωνικοπάθεια όσων πιστεύουν στην υπεροχή και την κατωτερότητα, μεταφράζουν και ξαναγράφουν την ιστορία κατά το δοκούν. Το μόνο που μας απομένει στο σύντομο πέρασμά μας από τη ζωή, είναι, παραμένοντας ακέραιοι στην καθημερινότητα, τις επιλογές μας, να είμαστε το βότσαλο στη λίμνη της απάθειας. Κι ίσως, αν μαζευτούν βότσαλα πολλά ο κόσμος ν' αλλάξει.. όσο, για όσο, προς το καλύτερο.

Ο καθρέφτης

«Μικρή μου Τριανταφυλλένια» της είπε. «Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι..».
Μα κείνη φοβόταν, το στήθος της έτρεμε σα ψάρι έξω απ’ το νερό.
Έσυρε το βλέμμα της από τον καθρέφτη στην κόχη του παραθύρου
πασχίζοντας από την μια να σταματήσουν τα μάτια να της μιλούν,
από την άλλη μια ύστατη πτήση, στο κενό, στο άγνωστο,
στο αόρατο απέραντο γαλάζιο.
Γιατί μόνο τα μάτια ήταν πια ίδια. Πιο θολά, πιο αδέξια, μα ίδια.
Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε, το προσπάθησε πολύ,
να θυμηθεί αλλά και να μη θυμηθεί.
Το φτερωτό του έρωτα το μαχαίρι.
Τρυφερό σα πούπουλο, κι άκαμπτο σα διαμάντι.
Ωστόσο, η φωνή αντί να σωπάσει συνέχισε... «μικρή… τριανταφυλλένια…»
Άθελά της αφέθηκε στη χροιά τη βελούδινη, όχι πολύ,
μια δυο στιγμές… μεταμορφώθηκε σε κείνο το πλάσμα, άθελά της,
φλερτάροντας με το αιώνιο της στιγμής. Εκείνο το πλάσμα
που υποτίθεται κάποτε υπήρξε. Που ίσως υπήρξε.
Αλλά δεν έζησε.

Τα θολά της μάτια, τα αραιά άσπρα μαλλιά της,
το ραγισμένο από την προσπάθεια χέρι της…
Τίποτα δεν μαρτύρησε όσα είδε, όσα άκουσε, όσα αρνήθηκε…
Κι όσα τόσο πρόθυμα πέθανε για να βρει.
Το δωμάτιο ανέδυε την βαριά μυρωδιά των χρόνων,
κάτι από σέπια πεθαμένου ρόδου.

Ο ξυλόγλυπτος πολυκαιρισμένος καθρέφτης,
με το γεμάτο ρωγμές ασήμι του, κατέληξε σε παλαιοπωλείο.
Κι από κει κατέληξε σε ένα ρετρό καφέ – μπαρ.
Σε μια μιλόγκα, μια νεαρή χορεύτρια του ταγκό
φωτογράφισε την όμορφη κόκκινη φορεσιά της
μέσα από τον καθρέφτη. Μέσα από την πατίνα του,
το πρόσωπό της φάνηκε βγαλμένο από άλλη, μακρινή εποχή.
«Σε μερικά πράματα, ο χρόνος χαρίζει μια δεύτερη ζωή»
της ψιθύρισε τρυφερά στο αυτί γοητευμένος ο φίλος της.
Προτού τους παρασύρει και πάλι.. η μουσική.

Σεπτέμβριος 22

Ο χρόνος της μέρας συρρικνώθηκε σε τρεις, άντε τέσσερις ώρες. Έπειτα ο νους γκρεμίζεται, ο λήθαργος τον καταπίνει. Το σώμα μουδιάζει και μαζεύεται σαν κάμπια μέσα στο κουκούλι. Πόσο διαρκεί η αναμονή της Άνοιξης; Πόσο βαστά η νύχτα;
Προβολείς μεγάλοι, υπέρλαμπροι, φωτίζουν από άκρη σε άκρη την Ιχθυόσκαλα. Ωστόσο το μικρό παράθυρο και το αγιάζι, μαρτυρούν μυστικά την ώρα, όποτε κι αν οι συναλλαγές κοπάσουν. Η νύχτα δεν τελειώνει με τις συναλλαγές. Τα φτερά των γλάρων τσακίζονται πάνω της καθώς πετάνε λίγο πριν το πρώτο πρωινό φως. Κάποιες φορές φτάνει το μεσημέρι, κι ακόμα η νύχτα εδρεύει αιχμηρή στο θρόνο της. Δεν θυμάμαι πόσο καιρό έχω να δω όνειρο. Ο ύπνος , όταν μετά τόσο κάματο έρθει, είναι μικρά κομμάτια σπασμένα. Στα σύντομα διαστήματά του δεν προλαβαίνουν ν’ ανθίσουν όνειρα. Η πιο γλυκιά ώρα της μέρας, το απόγευμα, είναι ένα στρωμένο κρεβάτι. Χωρίς όμως ύπνο αληθινό. Η νύχτα είναι ο αφέντης σου, η ζωή σου της ανήκει. Και μόνο οι ψευδαισθήσεις της ζωής, ανήκουν στη μέρα. Και κάποια θραύσματα. Να θες τόσα να κάνεις, κι όλα να είναι… σ’ αναμονή.