Σκέψεις

Ο αντικομφορμισμός ως στάση ζωής με σκοπό να καταγγείλει την υποκρισία, είναι ένα φαινόμενο που διαρκώς επανέρχεται συχνά μεταβαλλόμενο, καθώς υπάρχει η τάση το διαφορετικό να ενσωματώνεται μετά από κάποιο διάστημα στο σύστημα. Είναι θεωρώ ένα αντανακλαστικό φαινόμενο, που βασίζεται στο νόμο της φυσικής "δράση-αντίδραση". Αν δεχτούμε ότι ακούσια ή εκούσια, οι άλλοι με τις πράξεις τους, καθορίζουν εμάς, αυτό τι μας κάνει; Προσωπικά πιστεύω πως, οφείλουμε στον εαυτό μας να κοιτά την μεγάλη εικόνα από ψηλά, αποφεύγοντας να αντιδρά ως μια μηχανή, στην οποία μπορεί κάποιος ενεργοποιώντας την α ή β ή γ δράση πατώντας ένα κουμπί, να παράγει μέσω εμάς την α, β γ, αντίδραση, που μπορεί να είναι θυμός, αηδία, χαμόγελο, λύπη ή ότι άλλο... Ζούμε μέσα σε μια συνάρτηση καταστάσεων, κι έχουμε την τιμή ενός άγνωστου Χ με καθορισμένο πεδίο τιμών αν το δεχτούμε αυτό. Όμως είμαστε πολλά περισσότερα... Όταν ορίζουμε εσωτερικά, και χωρίς να επηρεαζόμαστε από το εφήμερο και τυχαίο, το γίγνεσθαί μας, παραμένοντας στο σπουδαίο και ουσιαστικό, μην επιτρέποντας στο καθημερινό άγχος, την κούραση, την τριβή της επιβίωσης, να μας κάνει κάτι πιο λίγο, από αυτό...

Η βροχή

Στον τοίχο του κρεμασμένα δέρματα ζώων π’ αγάπησε
τόσο πολύ, που θέλησε να κρατήσει για πάντα.
Συχνά αγγίζοντάς τα, παραδεχόταν μέσα στη θλίψη
μιας βραδινής βροχής το μάταιο της επιδίωξής του.
Το προτιμούσε ωστόσο από το να φυλά γράμματα,
εικόνα ψηφιοποιημένη, ή κάποιο ρούχο…
Τα δέρματα, προσεχτικά συντηρημένα
και τοποθετημένα όπως στην ψυχή του με τάξη
τον κάνουν να κοιμάται ήσυχα τα βράδια,
πλέοντας πάνω στην στοργική σιωπή των νεκρών.
Η αγάπη δεν χρειάζεται λέξεις, κι η σκιά της αρκεί.
Πάνω στον τοίχο του, παίζουν τρέχοντας σκιές αγαπημένων,

τα χέρια τους βαστούν ως υψωμένα κύματα τα όνειρά του.
Ταξίδι χωρίς κενές υποσχέσεις ή ψέματα, μόνο αλήθεια.

Απ’ όλες τις αλήθειες μόνη αδιαμφισβήτητη ο θάνατος.

Συχνά χαράζει όπως ο μουσικός τις νότες στο χαρτί, λέξεις τους.
Άηχες, θολές, ταραγμένες και γεμάτες χρώματα… ποτέ ασπρόμαυρες.
Λέξεις που ζωγραφίζουν εικόνες, όπως το πέταγμα ενός πτηνού,

ένα πολύ φωτεινό άστρο, ή άνθη μιας μυγδαλιάς, που πέφτουν…
Γιατί, κοιτώντας από απόσταση, μπορεί κάποιος να διακρίνει σωστότερα
ποιο υπήρξε σημαντικότερο στο πέρασμά του. Αλλά δεν έχουν φωνή.
Δεν έχουνε χέρια, πόδια, ανάσα…. Ούτε καν μάτια…
Όσα περιγράφουν είναι τα ελάχιστα από όσα ζήσανε, ούτε ευχή, ούτε κατάρα.
Κρατά τα ελάχιστα που ζήσαν εκείνοι, τα πολύτιμα, σαν χρυσόψαρο στην γυάλα,
γιατί οι σκιές ούτε πληγώνουν, ούτε απογοητεύουν….
Το δέρμα των ποδιών του λιώνει περπατώντας από τοίχο σε τοίχο,
γνωρίζει κατά βάθος, πως όλο αυτό σύντομα φτάνει στο τέλος του.
Σύντομα τα χέρια του θα είναι κύματα, και η βροχή αθόρυβη,
μια πολύχρωμη πινελιά στο ουράνιο τόξο.

Διαλογή

Ο τόπος σου δεν είναι τόπος σου.
Και η ζωή σου δεν είναι αθώα.
Χρεωμένος γεννιέσαι, χρεωμένος πεθαίνεις.
Η ζωή σου ανήκει μόνο αν σου ανήκουν οι ζωές των άλλων.
Και οι ζωές των άλλων σου ανήκουν μόνο
αν αυτοί είναι φτωχοί, εξαθλιωμένοι, ανυπεράσπιστοι
ενώ εσύ ψεύτης, αδίστακτος κι άπληστος
και γι’ αυτό βαστάς και το καρπούζι και το μαχαίρι.
Με μια φλούδα τότε μπορείς να εξαγοράσεις όσα χρειάζεσαι.
Εξουσία, νόμους, αλυσίδες και φύλακες.
Και τότε μπορείς να τους πεις με όλη σου την περιφρόνηση.
“Εσύ είσαι ένοικος, εγώ είμαι ιδιοκτήτης.
Η γη σου δεν σου ανήκει, γιατί έχει μέσα χρυσό.
Τα βουνά σου δεν σου ανήκουν, γιατί φυσάει πολύτιμος άνεμος.
Τα αρχαία σου και τα δάση σου, τα έχω αγοράσει,
οι παραλίες γύρω τους, όλα αυτά μου ανήκουν…
Κι εσύ ως ένοικος, ή πληρώνεις όλα όσα οφείλεις και σιωπάς,
κι ίσως αν είσαι τυχερός κερδίσεις μια φλούδα υπόσχεσης,
ή φωνάζω τους φύλακες κι αλυσοδεμένο σε σέρνουν εκτός.”

Ο τόπος σου δεν είναι είναι τόπος σου, είναι λημέρι ληστών.
Η ζωή σου δεν είναι ζωή σου, είναι μέρος της περιουσία τους
και μόνο ως τέτοια αποκτά μια κάποια σχετική αξία.
Η τιμή σου δεν είναι τιμή, είναι όνειδος, εχθρός της κανονικότητας.
Θυσιάσου στρατιώτη, θυσιάσου πολίτη, βίασε τα όνειρά σου.
Άλλωστε δεν έχεις επιλογή – η ζωή είναι το κτήμα τους.
Τους ανήκει το νερό, ο αέρας, η γη, ο ήλιος, η σκέψη σου…
Πρόσεχε τι σκέφτεσαι, και πολύ περισσότερο τι λες…
Η διαλογή έχει ξεκινήσει...

σκεψεις

Υπάρχει μια παγίδα από καθρέφτες, καθώς προχωράς βαθύτερα στον κόσμο που κάθε παραμύθι θέλει για τον εαυτό του. Καθρέφτες παραμορφωτικούς, που διαστρεβλώνουν όχι μόνο την φόρμα αλλά και την πηγή του φωτός... και σκοπό έχουν, να σε κρατήσουν για πάντοτε, για τον εαυτό τους, μέσα στο παραμύθι που τους γέννησε. Ο φόβος κέρβερός τους. Το μυστικό, είναι να κοιτάς πίσω από τον ψεύτικο κόσμο τους, να μη ξεχνάς το όραμα που ζητάς, τα θέλω σου και ποιος είσαι... Κι αγνοώντας τον φόβο λεύτερος να συνεχίζεις να ζεις. και παρά τις πληγές λεύτερος. Μόνο έτσι, οι καθρέφτες μπορούνε να σπάσουνε σε τόσα κομμάτια σαν να μην υπήρξαν ποτέ.. Κάνοντας τις πληγές λίπασμα για την Άνοιξη.

Σιωπή

Η σιωπή είναι μια γέφυρα γεμάτη αρετή.
Δεν πάει πουθενά, γυροβολά από το εδώ ως το εκεί
και πάλι επιστρέφει. Η σιωπή είναι γκαρσόνα
- εργαζόμενο κορίτσι δίχως άλλο-
που το πρωί χωρίς να θυμάσαι τ’ ονομά της
επιστρέφει στον τόπο της εργασίας της.
Κι ωστόσο, στα βήματα που πάτησε
όταν ήρθε, μα περισσότερο σαν έφυγε,
άνθισε μουσική… χωρίς την υποψία μιας λέξης.

Χαράζει κύκλους παγιδεύοντας σκέψεις
και συναισθήματα πάνω στο θολό είδωλό σου.
Η σιωπή αγαπά την ησυχία, την τάξη, την μελαγχολία.
Περισσότερο απ’ όλα την πίστη στο ανέφικτο.
Μετατρέπει ένα ποτάμι σε σταγόνες βροχής
και τον ωκεανό σε απέραντη λίμνη,

ο χρόνος μέσα της είναι βαρκούλα χωρίς πανί.
Σαν μωρουδίστικη κούνια που στέκει ακίνητη.

Αγαπά τις υποσημειώσεις, μα είναι τόσες πολλές,
που ποτέ δεν βρίσκει εκείνην που ψάχνει.
Χορεύοντας τότε με τον εαυτό της, και τα ψέματα.
Έχει χίλιες μορφές - πίσω από τις μορφές, χίλιες αιτίες…
Χωρίς καμία απάντηση, ένα “ίσως”, ή “αν”.
Είναι ένα απατημένο κάτοπτρο χωρίς αγαπημένο.
Δεν ρωτά, δεν ενδιαφέρεται, μόνο ζυγίζει
και διεκπεραιώνει… θολή όπως το είδωλό της.