Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

25/8/14

Πεπερασμένο κι αστέρια

Η ζωή, όσο κι αν είναι αδιανόητο για κάποιους να το σκεφτούν ακόμη, είναι ψυχοσωματική. Και λέω "ζωή" επειδή δε θέλω να αδικήσω καμία εκδοχή της. Ότι ζει, έχει ψυχή, κι ανάμεσα στα ζωντανά πλάσματα και ο άνθρωπος. Αν ήθελα να το πάω ακόμα πιο πέρα, θα έλεγα πως όλοι είμαστε φτιαγμένοι από τα ίδια άστρα, το ίδιο "μηδέν", διαδρομή και προορισμό. Χωρίς το σάρκινο σώμα μας η ψυχή θα ήταν τυφλή, κουφή, χωρίς χέρια ή πόδια, πείνα ή δίψα.
Διδάσκεται η ψυχή, μαθαίνει και συνειδητοποιεί την ύπαρξή της, την μοναξιά, την συνύπαρξη. Μα όλα αυτά που μαθαίνει και της μαθαίνουν τον εαυτό της,  η πείνα, η δίψα, η ερωτική επιθυμία, το να είναι άντρας ή γυναίκα, η χαρά της κίνησης, του χορού,  οι εικόνες κι ο λόγος  θα ήταν αδύνατα χωρίς το κορμί.
Δεν ξέρω τι είναι πέρα από εδώ…  Αν η ψυχή παραμένει κάτι από τον εαυτό της όπως τον έμαθε μες το κορμί…  αν γδυμένη από τις ανάγκες της σάρκας,  κρατά μόνο τη συνείδηση της αγάπης, την παρουσία ή απουσία της. Το πιο πιθανό η πεποίθηση αυτή να πηγάζει από την ανάγκη μας να μη χάσουμε όσα γνωρίζουμε και απ’ τον φόβο για το άγνωστο. Έχω δει σπουδαία μυαλά μετά από εγκεφαλικό ή ατύχημα να χάνουν τη νόηση . Κι όπως χάνουν τη νόηση, με μια απλή λοβοτομή, είναι εύκολο  να χάσουν και τη συναισθηματική νόηση. Μπορούν ακόμη με παρεμβολή στις ορμόνες, να αλλάξουνε ερωτικές προτιμήσεις, ή με μια διαταραχή στους νευρώνες του εγκεφάλου, μια καλλιτεχνική φύση να γίνει εξαιρετικά πρακτική και το αντίθετο.
 Όχι, η ψυχή χωρίς το κορμί, δεν έχει σχέση με όσα γνωρίζει  για τον εαυτό της, και η γνώση μας πάνω στο θέμα αυτό είναι στοιχειώδης. Ίσως το ταξίδι «από τα άστρα» να συνεχίζεται… Ίσως τα αισθητήρια όργανά μας και ο νους δεν επαρκούν ώστε να συλλάβουμε την όλη εικόνα, και τίποτα από το μετά να  μην έχει καν σχέση με όσα  υποθέσαμε.

Η ζωή είναι εδώ, κι εμείς είμαστε εδώ. Η ψυχή είναι το ίδιο ευάλωτη με το κορμί μας και άρρηκτα συνδεδεμένη μαζί του.  Η συνείδηση της ψυχής είναι η μορφή του κόσμου όπως την ξέρουμε, για τον καθένα μοναδική, ανάλογη με το αν περιλαμβάνει περισσότερη αγάπη, μίσος, φόβο. Και όλη αυτή η συνείδηση βρίσκεται στο μέρος του κορμιού που ονομάζεται εγκέφαλος.  Ο «χρόνος των άστρων» είναι τώρα…  και το δώρο που μας δόθηκε μοναδικό κι ανεπανάληπτο. Ο χρόνος μας είναι τώρα…  το «μετά» αφορά υποθέσεις γεννημένες από πεπερασμένη γνώση, φόβο κι επιθυμίες.

Οι σκέψεις αυτές δημιουργηθήκανε προσπαθώντας να κατανοήσω μία πράξη αυτοχειρίας ή μία πράξη αυτοθυσίας.  Και οι δυο πράξεις μπορούν να συμβούν για να διαφυλάξουνε αρχές και πιστεύω. Ωστόσο μπορούν να συμβούνε κι από υποταγή στο φόβο κι απελπισία.
Τιμούμε τους ήρωες που διαφυλάξανε γενικότερες αρχές και αξίες , που αφορούνε το γενικό καλό. Γιατί λοιπόν να αρνηθούμε, ως ηρωική πράξη εκείνους που γίνανε αυτόχειρες για να διαφυλάξουνε την δική τους ακεραιότητα; Μήπως η προσωπική πίστη σε αρχές και ιδέες δεν είναι αυτή που στο σύνολό της, δημιουργεί την πίστη στις ιδέες και αρχές γενικότερα, στις αξίες; Κι αν αξία είναι μια ιδέα που είναι γεννημένη μέσα από τις συμβάσεις και την πολυπλοκότητα της κοινωνίας μας, από την ανάγκη της συνύπαρξης  και του προσδιορισμού της θέσης μας σε αυτόν τον κόσμο –μια ιδέα δέσμια της εποχή της λοιπόν και του τόπου που γεννήθηκε, τότε, πως μπορούμε να μη χαρακτηρίσουμε ως αξία πανανθρώπινη εκείνες τις αξίες που σε κάθε τόπο και χρόνο αποδεδειγμένα  γεννιούνται μαζί με το πρώτο κλάμα κι ανάσα ; Την αγάπη, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια; Κανείς δε θέλει να ζει χωρίς αγάπη, υποδουλωμένος, ή χωρίς αξιοπρέπεια.

Αρέσκεται η κοινωνία να αντιμετωπίζει ως ασθενείς ή ακόμα χειρότερα, παράσιτα ή καρκινώματα όσους δεν μοιάζουν στην εικόνα που θέτει για τον εαυτό της. Το πρόβλημα εδώ είναι πως η εικόνα αυτή που τόσο επιμελημένα διδάσκεται στα νέα μέλη της κοινωνίας, και τόσο απεγνωσμένα διαφυλάττεται, είναι η εικόνα μίας άνισης κοινωνίας που έχει πάψει από καιρό να είναι ανθρωποκεντρική κι εξυπηρετεί  - καθώς η ισχύ δίνει την ικανότητα σε εκείνον που την διαθέτει να διαμορφώνει κατά το συμφέρον του την εικόνα της κοινωνίας  - συγκεκριμένα συμφέροντα. Η πυραμίδα αξιών της εποχής μας είναι φαραωνικού τύπου κι  έχει στην κορυφή της το χρήμα, ως υπέρτατη αξία, όπου μπορεί να αγοράσει κάθε άλλη αξία. Και στη βάση , ως μυρμήγκια – γρανάζια απαραίτητα αλλά όχι και μη αναντικατάστατα , τον άνθρωπο. Αυτή η κοινωνία θα μιλήσει για πατρίδα, για θρησκεία, για παράδοση, και θα στείλει στο όνομα της πατρίδας, της θρησκείας, των συνεκτικών αρχών, τον στρατιώτη να πολεμήσει για τα πετρέλαια κάποιων ισχυρών, κι ας είναι εκείνοι οι ισχυροί που κάνουνε την οικογένειά του να πεινάει, τον σταυροφόρο ή τον τζιχατζιστή να καταστρέψει ανθρώπους και να λεηλατήσει στο όνομα της μεγαλοσύνης ενός θεού, ή για να προστατέψει μία παράδοση υποταγής. Οι ισχυροί διαφυλάττουν τον εαυτό τους και την ισχύ τους  με όπλα την επιταγή του καθήκοντος, την πίστη,  αλλά και την τιμωρία και παραδειγματισμό, όσων δεν συμμορφώνονται με τις επιλογές τους. Αυτή είναι η συνήθης εικόνα μιας κοινωνίας που στην πραγματικότητα, ασθενής είναι η ίδια, καθώς δεν επιτρέπει στα «κύτταρα της» που το καθένα είναι ένας κόσμος ολόκληρος από μόνο του, να ζήσουν τιμώντας τη ζωή, ως ελεύθεροι άνθρωποι με δική τους βούληση, νιώθοντας σημαντικοί ως μονάδες και μέλη της κοινωνίας επειδή είναι άνθρωποι κι όχι επειδή είναι ισχυροί, με σεβασμό, αγάπη, δικαιοσύνη  κι αξιοπρέπεια. Μία κοινωνία που δε διαθέτει αυτά τα στοιχεία, είναι ανίκανη να διαμορφώνει ορθή κρίση περί ηθικής. Η διάκριση μεταξύ αυτοθυσίας, αυτοχειρίας , δολοφονίας και ηρωισμού δε μπορεί να υπάρξει .

Είναι λάθος , για μένα, να βασίζεται κανείς σε μια ανελεύθερη κοινωνία για να διαμορφώσει την προσωπικότητά του. Η ζωή μας  δίνεται μόνο μία φορά, και πέρα από τα χρήσιμα κι απαραίτητα για τη διαβίωση, είναι και όλα εκείνα που αποτελούνε τη ζωή. που για αυτά ζούμε. Δε ζούμε για να γίνουμε γιατροί,  να χτίσουμε ένα σπίτι, να βγάλουμε  χρήματα..  Αυτό είναι χρήσιμο ίσως, αλλά όχι το ουσιώδες. Ζούμε για να είμαστε ελεύθεροι, να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε, να έχουμε αξία που δεν χάνεται όταν δεν έχουμε τίποτα – αυτό αποκαλώ αξιοπρέπεια, και να δημιουργήσουμε έργα ψυχής.. με το ίδιο τρόπο που ένα παιδί φτιάχνει με τη φαντασία του μία λασπότουρτα..  Η ζωή είναι σύντομη, και δεν μας αφήνει μεγάλα χρονικά περιθώρια για να πορευόμαστε λάθος. Η ζωή συμβαίνει, και είναι τώρα. Και το πιο σημαντικό της δώρο σε μας, είναι η ίδια η χαρά της ζωής…. το να είμαστε και να δρούμε χωρίς φόβο και παρωπίδες, ως ελεύθερα πλάσματα που απολαμβάνουν να δίνουνε και να παίρνουνε αγάπη, και με «λάσπη» την αγάπη, να φτιάχνουνε τις πιο όμορφες τούρτες και να χτίζουν γέφυρες, ανάμεσα στο πεπερασμένο και τα αστέρια!

4/8/14

Κοιτώντας το ίδιο φεγγάρι



Κοιτάζουνε το φεγγάρι κι αυτό αρπάζει φωτιά.
Κάποια άστρα γεννήθηκαν στο πρώτο αυτό άναμμα
στην προσευχή της επιθυμίας να είναι κοντά.
Η απόσταση δε μετρά. Μόνο η επιθυμία
που πάνω από κάθε απουσία κι απόσταση
φτιάχνει γέφυρες από φως και φωτιά.
Κοιτάζουνε το φεγγάρι μαζί κι ας ζούνε χώρια.
Εκείνη γέρνει μ' εμπιστοσύνη στο μπράτσο του,
κι εκείνος τρυφερά την βαστά σα μωρό.
Πως ν' αντέξει τόση επιθυμία χωρίς να καεί
το φεγγάρι; Πυρώνει η νύχτα, αργοκυλά
σε ποτάμια και θάλασσες να δροσιστεί.
Και μαγεύει...  όπως γυμνή γλιστρά, τα νερά
και τα όνειρα.. Μεθά με το άρωμα του έρωτα
τα κοριτσίστικα μάγουλα - κάθε γυναίκα
είναι κορίτσι σαν ερωτεύεται - και τα χείλη
των αγοριών με ρόδα κι αγκάθια.

Κοιτάζουνε το φεγγάρι κι νύχτα ανθίζει.
Μεθά το φεγγάρι, τα άστρα μεθούνε,
ως το πρωί θά' χουν πνιγεί - μεθυσμένα
και θα κείτονται νεκρά
στην δική τους κόλαση και παράδεισο.
Κάτοικοι άλλης γης  κι άλλου ουρανού.