Δρυοκολάπτης

Τα μάτια της που ήτανε γαλάζια
τώρα θαμπά, μοιάζουν με τυλιγμένη κάμπια
που στο κουκούλι της επέστρεψε ξανά.
Πέρα, πάνω στα πεσμένα της φτερά
χορεύοντας ο άνεμος
χτίζει σωρούς τα σπασμένα φύλλα,
τύμβους στιγμών κι ελπίδας.
Τα άδεια χέρια, πόσο πιο ελαφρά!

Τα ενδύματα που η γνώση είχε υφάνει
γύρω στο κορμί της να φορά,
ξηλώθηκαν σε νήματα και πάλι
που έκαψε των άστρων η φωτιά.

Στις φτέρνες της καρφωμένα αγκάθια
- που βάδιζε γυμνή ως το πρωί;-
Τα γόνατα στο στήθος διπλωμένα,
κι αθώα σαν αγέννητο παιδί!

Στην άκρη του κρεβατιού της ένα δάσος
κι ένας δρυοκολάπτης, τον άκουγε συχνά
την Νύχτα να πασχίζει να τρυπήσει
κατάστηθα.. ίσως για φωλιά…

“Παράξενο”, είπαν γνωστοί και φίλοι
κοιτώντας των πελμάτων την πληγή…
“πως γίνεται να έχει περπατήσει
αφού αδύνατον στα πόδια να σταθεί;”

Σκέψη

Κάποια μέρα συνάντησε μια γαλήνια λίμνη, και η λίμνη την κοίταξε στα μάτια, με τα δικά της μάτια... Τότε αυτή, άρπαξε μια χούφτα βότσαλα και με μανία βάλθηκε να την πετροβολά. Κυμάτιζε η λίμνη κάνοντας πολλούς ομόκεντρους κύκλους, που σπάγαν ο ένας πάνω στον άλλον, μα δεν σταμάτησε στιγμή να την κοιτά, και σαν κόπιασε τόσο που τα χέρια της δεν άντεξαν να σηκώσουνε άλλο βότσαλο, της είπε: "Μπες μέσα μου και κολύμπα.... αύριο ίσως να μην υπάρχει αύριο, κι ούτε να με ξέρεις ούτε να σε ξέρω.. Θα κρατήσω όλα όσα σε βαραίνουνε μέσα μου. Και καθώς θα γνωριζόμαστε πλέον τόσο καλά, σου υπόσχομαι, πως, όταν κοιταχτούμε πάλι στα μάτια, θα καταλάβεις πόσο πολύτιμη ήσουν και είμαι. Κι ύστερα, θα σε βγάλω απαλά στην όχθη... σε ένα μικρό αγριολούλουδο θα κρύψω τον κόσμο σου. Και θα το κρύψω κι αυτό, γιατί, η ομορφιά σαν φανερωθεί, είναι πολλοί που θα ζητήσουν τον θερισμό της.