Την κοίταξε στα μάτια.. σα μέλισσα που θέλησε να τρυγίσει το φως. Επίμονα.. με λαχτάρα μα και τρυφερά πολύ... Σκίρτησε στο βλέμμα του το στήθος της.. Στα χείλη της ένιωσε τον αέρα
από τα φτερά της μέλισσας...Το φιλί ήρθε μόνο του.. χωρίς προηγούμενη
σκέψη.. Κι ήταν γλυκό όπως το μέλι.. κι αλμυρό όπως ο άνεμος της
θάλασσας...
Δυο περαστικοί αγγέλοι,
παρασυρμένοι από τη βοή του χρόνου, κοντοστάθηκαν... "Ευτυχισμένοι
άνθρωποι" , είπε ο ένας στον άλλον.. " Τι πιο όμορφο στον κόσμο αυτόν
υπάρχει;" ... Από τον ουράνιο κήπο, κόψανε δυο λαμπερά αστέρια.. Το ένα
το φόρεσαν στην καρδιά τους.. το άλλο στα δικά της μαλλιά... Πόσο ζήλεψε η
θάλασσα τα ωραία αστέρια, έτσι όπως φέγγανε... Πόσο τα σπλάχνα της,
γυρέψανε δικά της να τα κάνει.. Τόσο πολύ, ώστε η νύχτα που ήρθε... άλλο
φως από τη δική τους φωτιά, δεν είχε...
"Κράτα
με" , είπε το κορίτσι.. "να μη κρυώνω... να μη φοβάμαι... Κράτα με, να
ακούω την καρδιά σου... να ζεσταίνομαι στην πνοή της αγάπης σου. Κράτα
με, να είμαι Εσύ.. να γίνεις Εγώ... Ταίρι σου και ζωή σου, Ζωή μου, πνοή
μου, σάρκα μου!" Κι εκείνος την πήρε αγκαλιά, πλημύρισε άστρα κι
αλμύρα το κορμί τους.... Κι η θάλασσα ολόγυρα σίμωνε... σκέπασε τις
φτέρνες , τους αστράγαλους, τους μηρούς.. τα στήθη... Στο τέλος και τα
μαλλιά.. Κύμματα γίνανε.... γλάρος... κι ερημονήσι..Και τα αστέρια,
αστερίες στο βυθό της θάλασσας... να βαδίζουν στην άμμο, όπως οι
άνθρωποι όταν αγαπάνε, στη φωτιά.. με την αφή...
Κι από τότε, στα βήματα
όσων αγαπάνε, η άμμος ανάβει τα κρυμένα της άστρα, και λάμπει... επειδή
το κορίτσι γελά στο αγόρι.. ο χρόνος ξεχνιέται, κι ο θάνατος κοιμάται...
Είναι τότε, που φτερουγίζουν χαμηλά οι άγγελοι.. να γλυκαθεί με μέλι,
το αιώνιο μέσα τους..
Νικόλας Παπανικολόπουλος
Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου
21/5/12
ατιτλο
Πόσα να κρύψω ήθελα, στη βαθειά Νύχτα..
Όμως.. στο σκοτάδι αιμοραγούν, λάμπουν
ασήμι ακριβό που χλωμιάζει την Πανσέληνο
στο σεντόνι μου σχηματίζει την παρουσία σου..
Με προδίδουν χείλη και μάτια, το αόρατο άγγιγμα...
Και συ, ανατέλεις τότε μέσα στη Νύχτα,
ήλιος λαμπρότερος από τον ήλιο στο φως
που στέργει ένα δάκρυ, ή ένα χαμόγελο..
Τίποτα, δεν μπόρεσα να κρύψω.. Από Εσένα..
Όμως.. στο σκοτάδι αιμοραγούν, λάμπουν
ασήμι ακριβό που χλωμιάζει την Πανσέληνο
στο σεντόνι μου σχηματίζει την παρουσία σου..
Με προδίδουν χείλη και μάτια, το αόρατο άγγιγμα...
Και συ, ανατέλεις τότε μέσα στη Νύχτα,
ήλιος λαμπρότερος από τον ήλιο στο φως
που στέργει ένα δάκρυ, ή ένα χαμόγελο..
Τίποτα, δεν μπόρεσα να κρύψω.. Από Εσένα..
15/5/12
ατιτλο
Το πρόσωπό σου κέρωσε στο φως των αστεριών,
μία ευχή σου θύμισε που κάποτε είχες κάνει.
Σα νά' ταν άλλου η ζωή κι όνειρο η δική σου,
κι απότομα σα ξύπνησες απόρησες τρομαγμένος.
Κι αρχίσανε φαντάσματα να παίρνουνε ζωή
από τον κόσμο της σκιάς ένα ένα ν΄ανεβαίνουν.
Μάτια γεμάτα με φωτιές κι ασάλευτα τα χείλη.
Κι όμως, το γνώριζες καλά τι θέλανε να πούν.
Ακόμη αξημέρωτα που κίνησες να φύγεις
πάνω σε βήματα παλιά, που φτάνανε στα άστρα.
μία ευχή σου θύμισε που κάποτε είχες κάνει.
Σα νά' ταν άλλου η ζωή κι όνειρο η δική σου,
κι απότομα σα ξύπνησες απόρησες τρομαγμένος.
Κι αρχίσανε φαντάσματα να παίρνουνε ζωή
από τον κόσμο της σκιάς ένα ένα ν΄ανεβαίνουν.
Μάτια γεμάτα με φωτιές κι ασάλευτα τα χείλη.
Κι όμως, το γνώριζες καλά τι θέλανε να πούν.
Ακόμη αξημέρωτα που κίνησες να φύγεις
πάνω σε βήματα παλιά, που φτάνανε στα άστρα.
Ατιτλο
Είναι η μορφή σου τ' ονειρό μου.
Με τα μάτια κλειστά το προσωπό σου κοιτώ...
Σ΄αγαπώ.. Πως γίνεται να σ΄αγαπώ τόσο,
και να επιβιώνω έξω από το σώμα σου,
ν΄ανασαίνω, χωρίς τα χείλια σου; Πως;
Ίσως επειδή έμαθα να ζω στ΄ονειρό μου.
Εκεί, να σε νιώθω.. να σ΄ανασαίνω.
Και να χωράω την υπαρξή μου,
σε κάτι τόσο δα λεξούλες.. και φράσεις.
Οι λέξεις γίναν το αίμα μου, το πνεύμα μου, Εσύ...
Έτσι, να σ΄αγγίζω μπορώ, να σου δίνομαι, να σ΄έχω...
Να σου ομολογώ τα κρυφά και ανείπωτα...
Και να ελπίζω, πως έστω λίγο, με νιώθεις...
Με τα μάτια κλειστά το προσωπό σου κοιτώ...
Σ΄αγαπώ.. Πως γίνεται να σ΄αγαπώ τόσο,
και να επιβιώνω έξω από το σώμα σου,
ν΄ανασαίνω, χωρίς τα χείλια σου; Πως;
Ίσως επειδή έμαθα να ζω στ΄ονειρό μου.
Εκεί, να σε νιώθω.. να σ΄ανασαίνω.
Και να χωράω την υπαρξή μου,
σε κάτι τόσο δα λεξούλες.. και φράσεις.
Οι λέξεις γίναν το αίμα μου, το πνεύμα μου, Εσύ...
Έτσι, να σ΄αγγίζω μπορώ, να σου δίνομαι, να σ΄έχω...
Να σου ομολογώ τα κρυφά και ανείπωτα...
Και να ελπίζω, πως έστω λίγο, με νιώθεις...
11/5/12
Ατιτλο
Μέτραγα τις μέρες
γράφοντας με το δάχτυλο στη σκόνη..
Ακατάλυπτα..
μόνο η ψυχή γνώριζε την ανάγνωση..
Μέτραγα τις μέρες πίσω απ' το προσωπείο,
παγίδες θανάτου.. σιωπής..
Πόσος κόσμος ανίδεος βάδισε τη σιωπή μου..
Ατέλειωτα χιλιόμετρα μοναξιάς..
Χάρτινα χιλιόμετρα..
Το βράδυ σα σβήναν στα ονειρά τους
τα τελευταία βήματα κι η μάσκα έπεφτε,
αποκαλύπτοντας κάθε μου έγνοια,
τα έκαιγα γεμίζοντάς τα με τ΄ονομά σου..
Ήσουν πάντα εκεί.. σιωπηλά περίμενες
εμένα.. Συνομωτικά ψιθυρίζαμε τότε
"Αγάπη μου!" .. με όλους τους τρόπους..
με δάχτυλα, χείλη, πόδια, στήθη..
Γεμίζε η νύχτα τυφερότητα,
ευώδιαζε γιασεμί και θάλασσα..
Το λευκό σου κορμί φάρος..
Μοσχοβόλογαν τα μαλλιά σου
βροχή και λατρεία..
Σκέπαζα απαλά την καρδιά μου,
σκέπαζα απαλά την καρδιά σου,
κάθε μου αίσθηση μεθυσμένη
από τη δική σου μυρωδιά..
και κείνα τα μάτια σου...
Πως με ταξιδεύανε!..
Πόσο σκληρό την αυγή να επιστρέφω..
Πίσω από το άκαμπτο προσωπείο.
Για να παραμείνει ο κόσμος σταθερός..
μη γύρει η γη.. και γκρεμιστεί.
Όμως, δε θα ξαναγυρίσω..
Στους Ουρανούς των ματιών σου, κατοίκησα..
Σε γη στέρεα. και στέρεα γη σου χαρίζω..
καρδιά μου, την καρδιά μου...
Ας γκρεμιστεί όλος ο κόσμος..
εμείς θα τον φτιάξουμε από την αρχή..
γιατί σ΄αγαπώ!
γράφοντας με το δάχτυλο στη σκόνη..
Ακατάλυπτα..
μόνο η ψυχή γνώριζε την ανάγνωση..
Μέτραγα τις μέρες πίσω απ' το προσωπείο,
παγίδες θανάτου.. σιωπής..
Πόσος κόσμος ανίδεος βάδισε τη σιωπή μου..
Ατέλειωτα χιλιόμετρα μοναξιάς..
Χάρτινα χιλιόμετρα..
Το βράδυ σα σβήναν στα ονειρά τους
τα τελευταία βήματα κι η μάσκα έπεφτε,
αποκαλύπτοντας κάθε μου έγνοια,
τα έκαιγα γεμίζοντάς τα με τ΄ονομά σου..
Ήσουν πάντα εκεί.. σιωπηλά περίμενες
εμένα.. Συνομωτικά ψιθυρίζαμε τότε
"Αγάπη μου!" .. με όλους τους τρόπους..
με δάχτυλα, χείλη, πόδια, στήθη..
Γεμίζε η νύχτα τυφερότητα,
ευώδιαζε γιασεμί και θάλασσα..
Το λευκό σου κορμί φάρος..
Μοσχοβόλογαν τα μαλλιά σου
βροχή και λατρεία..
Σκέπαζα απαλά την καρδιά μου,
σκέπαζα απαλά την καρδιά σου,
κάθε μου αίσθηση μεθυσμένη
από τη δική σου μυρωδιά..
και κείνα τα μάτια σου...
Πως με ταξιδεύανε!..
Πόσο σκληρό την αυγή να επιστρέφω..
Πίσω από το άκαμπτο προσωπείο.
Για να παραμείνει ο κόσμος σταθερός..
μη γύρει η γη.. και γκρεμιστεί.
Όμως, δε θα ξαναγυρίσω..
Στους Ουρανούς των ματιών σου, κατοίκησα..
Σε γη στέρεα. και στέρεα γη σου χαρίζω..
καρδιά μου, την καρδιά μου...
Ας γκρεμιστεί όλος ο κόσμος..
εμείς θα τον φτιάξουμε από την αρχή..
γιατί σ΄αγαπώ!
ατιτλο
Κρύψε με, μέσα σου...
κρύψου μέσα μου..
γυμνή.. γυμνός..
Δίχως ένα ρούχο να ψεύδεται,
χωρίς ένα αστέρι στα μαλλιά,
χωρίς φεγγάρι...
Τίποτα ανάμεσα
στο στήθος μου και το στήθος σου,
ούτε ανάσα..
Κοινή νά' ναι.. Ανάσα μου!
Κρύψε με στην αλήθεια σου, αγαπημένη..
Θα σε κρύψω στην αλήθεια μου..
Ύπαρξή μου, κι Αγάπη μου!
Στα μάτια μου να λάμπεις..
στα μάτια σου να ζω...
Στη γυμνή μας αλήθεια
δε θα μας βρούνε ποτέ..
κρύψου μέσα μου..
γυμνή.. γυμνός..
Δίχως ένα ρούχο να ψεύδεται,
χωρίς ένα αστέρι στα μαλλιά,
χωρίς φεγγάρι...
Τίποτα ανάμεσα
στο στήθος μου και το στήθος σου,
ούτε ανάσα..
Κοινή νά' ναι.. Ανάσα μου!
Κρύψε με στην αλήθεια σου, αγαπημένη..
Θα σε κρύψω στην αλήθεια μου..
Ύπαρξή μου, κι Αγάπη μου!
Στα μάτια μου να λάμπεις..
στα μάτια σου να ζω...
Στη γυμνή μας αλήθεια
δε θα μας βρούνε ποτέ..
Ατιτλο
Δεν Θέλω ψωμί.. το σώμα σου Θέλω..
δεν Θέλω κρασί.. τα χείλη σου Θέλω..
Ωκεανούς απέραντους να ταξιδεύουμε..
Μόνο εκείνος ο γλάρος που σκούζει
πάνω στο κατάρτι με φτερούγα σπασμένη..
Σχίζει την ψυχή μου..
Δυο λουρίδες λευκό μετάξι..
Να σου χαρίσω ήθελα τη μια
στα μαλλιά να δέσεις..
Να δέσω την άλλη στην καρδιά μου.
Να μη νιώθω κάθε π' αποχωριζόμαστε.
Κορδέλες λευκές..
όταν φυσήξει δυνατά αν σκορπίσουν..
απαρατήρητες να περάσουν πάνω απ' τά πλήθη
που έχουν μάθει το γαλάζιο και κόκκινο
ν'αναγνωρίζουν.Να μη σε βρουν
στα μάτια μου έτσι γυμνή κι όμορφη..
Μη δουν τα μάτια σου και καταλάβουν
πως η νύχτα γέννημα είναι του πόθου μου
για Σένα..
Πόσο σκληρό να έχω μάτια μόνο να σε δω,
να κοιτώ και να μην είσαι..
Αδιάφορα βαδίζω μέχρι
το σκοτάδι να μας αγκαλιάσει ξανά..
δεν Θέλω κρασί.. τα χείλη σου Θέλω..
Ωκεανούς απέραντους να ταξιδεύουμε..
Μόνο εκείνος ο γλάρος που σκούζει
πάνω στο κατάρτι με φτερούγα σπασμένη..
Σχίζει την ψυχή μου..
Δυο λουρίδες λευκό μετάξι..
Να σου χαρίσω ήθελα τη μια
στα μαλλιά να δέσεις..
Να δέσω την άλλη στην καρδιά μου.
Να μη νιώθω κάθε π' αποχωριζόμαστε.
Κορδέλες λευκές..
όταν φυσήξει δυνατά αν σκορπίσουν..
απαρατήρητες να περάσουν πάνω απ' τά πλήθη
που έχουν μάθει το γαλάζιο και κόκκινο
ν'αναγνωρίζουν.Να μη σε βρουν
στα μάτια μου έτσι γυμνή κι όμορφη..
Μη δουν τα μάτια σου και καταλάβουν
πως η νύχτα γέννημα είναι του πόθου μου
για Σένα..
Πόσο σκληρό να έχω μάτια μόνο να σε δω,
να κοιτώ και να μην είσαι..
Αδιάφορα βαδίζω μέχρι
το σκοτάδι να μας αγκαλιάσει ξανά..
8/5/12
κι είναι φορές..
Κι είναι ο θάνατος φορές φορές σαν αδελφός
που στοργικά σκεπάζει την ψυχή μου
να μη κρυώνει η καρδιά μέσα σε φλόγες
πιο παγωμένες απ' τού θανάτου την καρδιά.
Χάσαμε απόψε, τη σκιά μας.Μα συ το αγνοείς.
Και γω, που δε θέλω να σε πικράνω,
κρύβομαι την ερημιά μου μη δεις..
καληνύχτα... σου λέω.. και κρύβομαι..
σε αλήθειες που δε θα ψάξεις να τις βρεις..
Πνίγομαι απόψε, σε μια θάλασσα από σκέψεις
κι είναι ψαράκι μολις, η ζωή...
σφυγμός που σαν όνειρο θα σβήσει ως το πρωί.
που στοργικά σκεπάζει την ψυχή μου
να μη κρυώνει η καρδιά μέσα σε φλόγες
πιο παγωμένες απ' τού θανάτου την καρδιά.
Χάσαμε απόψε, τη σκιά μας.Μα συ το αγνοείς.
Και γω, που δε θέλω να σε πικράνω,
κρύβομαι την ερημιά μου μη δεις..
καληνύχτα... σου λέω.. και κρύβομαι..
σε αλήθειες που δε θα ψάξεις να τις βρεις..
Πνίγομαι απόψε, σε μια θάλασσα από σκέψεις
κι είναι ψαράκι μολις, η ζωή...
σφυγμός που σαν όνειρο θα σβήσει ως το πρωί.
ατιτλο
Σιωπηλά τα λόγια και οι πράξεις
κι οι σκέψεις φαντάσματα βουβά,
γυρεύουνε στη νύχτα παραθύρι
κι ας μην έχουν να πάνε πουθενά.
Τόση αδράνεια που κοιμάται ο πόνος
κι η ώρα ξεχάστηκε κι αυτή.
Περνάνε τα χρόνια σα να ήταν μέρες
μα η ζωή ακίνητη θωρεί.
Σκέπασε το ψέμα τους καθρέφτες
να μη δακρύζουνε οι ζωντανοί.
Παιδί, έφηβος, γυναίκα, άνδρας,
αδύναμου γέρου πήραν τη μορφή.
Κι είναι ο θάνατος στα θολά τους μάτια
ακόμα μία ώρα που περνά.
Στα κουρασμένα βλέφαρα μονάχα
φως ασημένιο το παράπονο κυλά.
κι οι σκέψεις φαντάσματα βουβά,
γυρεύουνε στη νύχτα παραθύρι
κι ας μην έχουν να πάνε πουθενά.
Τόση αδράνεια που κοιμάται ο πόνος
κι η ώρα ξεχάστηκε κι αυτή.
Περνάνε τα χρόνια σα να ήταν μέρες
μα η ζωή ακίνητη θωρεί.
Σκέπασε το ψέμα τους καθρέφτες
να μη δακρύζουνε οι ζωντανοί.
Παιδί, έφηβος, γυναίκα, άνδρας,
αδύναμου γέρου πήραν τη μορφή.
Κι είναι ο θάνατος στα θολά τους μάτια
ακόμα μία ώρα που περνά.
Στα κουρασμένα βλέφαρα μονάχα
φως ασημένιο το παράπονο κυλά.
ατιτλο
Γέμισμα της Σελήνης
την καρδιά μου πληγώνει,
παλλίροια έρωτος
τ' άστρα με την ψυχή μου ενώνει.
και ο χρόνος κυλά
και δεν νοιάζεται που, ξημερώνει,
κι η ψυχή μου
από τ' άστρα δεν έχει γυρίσει.
Ξημερώνει.. πάλι νυχτώνει..
αδειάζει η σελήνη.
Μα η ψυχή μου
από τ' άστρα, δε θα γυρίσει.
Τη μορφή σου στο φως
με φως ζωγραφίζει,
η εικόνα σου ουρανός
που τη ζωή μου φωτίζει.
την καρδιά μου πληγώνει,
παλλίροια έρωτος
τ' άστρα με την ψυχή μου ενώνει.
και ο χρόνος κυλά
και δεν νοιάζεται που, ξημερώνει,
κι η ψυχή μου
από τ' άστρα δεν έχει γυρίσει.
Ξημερώνει.. πάλι νυχτώνει..
αδειάζει η σελήνη.
Μα η ψυχή μου
από τ' άστρα, δε θα γυρίσει.
Τη μορφή σου στο φως
με φως ζωγραφίζει,
η εικόνα σου ουρανός
που τη ζωή μου φωτίζει.
7/5/12
ατιτλο
Ξύπνησα με σένα στη καρδιά μου
κι ήσουν ήλιος μέσα στις αυλές.
Βασίλεψαν τα όνειρα στο φως σου
κι ανέτειλε η ψυχή ξανά στο χθες.
Άσπρο γιασεμί η μυρωδιά σου
τρικυμίες τα βλέφαρα βαστούν.
Θάλασσα αταξίδευτη η ματιά σου
γυμνή η αγκαλιά σκορπά σ' ακτές.
κι ήσουν ήλιος μέσα στις αυλές.
Βασίλεψαν τα όνειρα στο φως σου
κι ανέτειλε η ψυχή ξανά στο χθες.
Άσπρο γιασεμί η μυρωδιά σου
τρικυμίες τα βλέφαρα βαστούν.
Θάλασσα αταξίδευτη η ματιά σου
γυμνή η αγκαλιά σκορπά σ' ακτές.
5/5/12
ατιτλο
Θυμάμαι ένα καράβι
να ταξιδεύει στο φως τις νύχτες
σ'άστρα ανάμεσα και γαλαξίες
και στων βυθών τις άχρονες αμμουδιές,
γυρεύοντας τα όρια του κόσμου
τον ορίζοντα - των ματιών σου -
π 'ακόμη τότε δε γνώριζα.
Γυρεύοντας στο δικό σου βλέμμα
να βρω εμένα,
την αρχή και το τέλος της ύπαρξης.
Σε ζητούσα χωρίς να γνωρίζω
πως αυτό έκανα: Σε ζητούσα!
Από την λάμψη του πρωτου άστρου
που μου έμαθε τι θα πει σκοτάδι
και το πρώτο "γιατί": Εσένα ζητούσα.
Που στα μάτια σου έμαθα
πόσο το φως και πόσο το σκοτάδι
της Αγάπης, ανυπέρβλητο είναι.
Κι έξω από αυτό,
ο κόσμος είναι τόσο μικρός, ασήμαντος,
που δεν υπάρχει.. και δεν υπάρχω.
να ταξιδεύει στο φως τις νύχτες
σ'άστρα ανάμεσα και γαλαξίες
και στων βυθών τις άχρονες αμμουδιές,
γυρεύοντας τα όρια του κόσμου
τον ορίζοντα - των ματιών σου -
π 'ακόμη τότε δε γνώριζα.
Γυρεύοντας στο δικό σου βλέμμα
να βρω εμένα,
την αρχή και το τέλος της ύπαρξης.
Σε ζητούσα χωρίς να γνωρίζω
πως αυτό έκανα: Σε ζητούσα!
Από την λάμψη του πρωτου άστρου
που μου έμαθε τι θα πει σκοτάδι
και το πρώτο "γιατί": Εσένα ζητούσα.
Που στα μάτια σου έμαθα
πόσο το φως και πόσο το σκοτάδι
της Αγάπης, ανυπέρβλητο είναι.
Κι έξω από αυτό,
ο κόσμος είναι τόσο μικρός, ασήμαντος,
που δεν υπάρχει.. και δεν υπάρχω.
ατιτλο
Κι είναι φορές που θέλω να στο πω
το σ'αγαπώ
μα με σωπαίνει θλίψη.
Μη συννεφιάσει ο ουρανός
και πριν το δεις το "σ' αγαπώ"
η μπόρα σε κερδίσει.
Είναι οι λέξεις μου κλειδιά
για μια σπασμένη κλειδαριά
το μυστικό που κρύβει.
Δεν έχω άλλο θησαυρό
απ'της ψυχής το σ'αγαπώ
και όλος σου ανήκει.
το σ'αγαπώ
μα με σωπαίνει θλίψη.
Μη συννεφιάσει ο ουρανός
και πριν το δεις το "σ' αγαπώ"
η μπόρα σε κερδίσει.
Είναι οι λέξεις μου κλειδιά
για μια σπασμένη κλειδαριά
το μυστικό που κρύβει.
Δεν έχω άλλο θησαυρό
απ'της ψυχής το σ'αγαπώ
και όλος σου ανήκει.
2/5/12
Νότα
Κύλησε μέσα απ τη καρδιά μου
τη μεταξένια σχίζει σιωπή σα δάκρυ,
τ' ονομά σου..
Θάλασσα τα χείλη μου, ορίζει
γεύση επίμονη
το ανεπίδοτο φιλί.
Ένα ταξίδι τους χάρτες μου που καίει
στα άστρα γεννημένο
απ τής ματιά σου το μπλε..
Νότα που στο αίμα μου κυλά,
και στίχος δεν αντέχει μόνο να είναι..
Τραγούδι είναι που την ανάσα σου ζητάει
να ζήσει όσο,
κι ύστερα ας πεθάνει...
τη μεταξένια σχίζει σιωπή σα δάκρυ,
τ' ονομά σου..
Θάλασσα τα χείλη μου, ορίζει
γεύση επίμονη
το ανεπίδοτο φιλί.
Ένα ταξίδι τους χάρτες μου που καίει
στα άστρα γεννημένο
απ τής ματιά σου το μπλε..
Νότα που στο αίμα μου κυλά,
και στίχος δεν αντέχει μόνο να είναι..
Τραγούδι είναι που την ανάσα σου ζητάει
να ζήσει όσο,
κι ύστερα ας πεθάνει...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)