Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

30/7/16

ατιτλο

Το πιο όμορφο σε μια γυναίκα είναι... όταν καίγεται με βαθιές ρουφηξιές, σαν τσιγάρο... εντός της.... Κι απαλαίνει τη φλόγα με το κόκκινο κρασί... της ψυχής σου...

11/7/16

ατιτλο


Διάφανο το δέρμα, νύχτα μοιάζει, καθώς πάλλονται ως άστρα οι μικρές φλέβες στον καρπό, στον λαιμό,  κατάστηθα, φωτίζοντας τα μάτια με το θαμπό ευγενικό κι άγριο φως τους.  Μα σαν ανάμεσα απ’ τά πόδια σου περνώ αέρας, το θρόισμα του φορέματός σου μ’ αγκαλιάζει. Σα χάδι, που τώρα πια δεν είμαι εγώ... φωλιά μου θα το κάνω.... φωλιά να κοιμίσω και να τρικυμίσω όλα τ’ ανώνυμα όνειρά μου... Στις πτυχές κρυμμένα, στα πόδια σου ν’ ανεμίζουν αντί εμένα.. Όμορφα σαν πυγολαμπίδα που σβήνει στο φως το φως της, στο ρίξιμο του ενδύματος θα σβηστώ.. έτσι κι αλλιώς, ξεχασμένος είμαι από καιρό, στο δάσος ετούτο της ψυχής, το μαγικό..

7/7/16

πτερωτά


Κοιμήθηκε στα χείλη του η αγάπη,
η ποίησή του σύννεφα έγινε σκιάς και σιωπής,
χωρίς βροντή χωρίς βροχή χωρίς ταξίδι.
Δίδυμη εικόνα της παγωμένης λίμνης στην καρδιά.

Κοιμήθηκαν οι λέξεις της φωτιάς,
μα σαν κοιμάται ξυπνάνε και γίνονται πτηνά.
Γοργά πετούν ως την ελπίδα
και με το ράμφος ανάβουν τ΄ άστρα, τραγουδώντας.

Κρίνα λευκά τα μάτια του ξυπνώντας
δακρύζουν και δεν ξέρει το γιατί.
Καίει το φως τα άστρα πριν τα βρει
στις στάχτες τα πτερωτά κουρνιάζουν.