Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

8/9/08

Εκείνη..

"Ήθελε να δείχνει κακή, εξωφρενικά κακή φτάνει να μην ήτανε εκείνη ....
Η καρδιά του μικρού παιδιού που κουβαλούσε μέσα της , έπρεπε να πεθάνει για να Ζ ή σ ε ι ......"

Άρχισε να βρέχει, εκείνη μέσα από το παράθυρο και το παράθυρο κλειστό. Θάνατος η βροχή τούτη. Τόσο νιώθει μέσα της πνιγμένη, που οι μικρές στάλες στο τζάμι μοιάζουν με σίγουρο θάνατο. Πνίγεται και θέλει αέρα, ανοίγει το παράθυρο, κι ο άνεμος τυλίγει το αναψοκοκκινισμένο της , σχεδόν μελανιασμένο κορμί. Την ραπίζει σαν κατακτητής, τρυπώνει μέσα από τα λεπτά της ενδύματα, αγκαλιάζει το σφιγμένο εγώ της, και την φιλά στα χείλη. Κι εκείνη, ανήμπορη σαν πεταλούδα, ανοίγει τα φτερά της να ισορροπήσει, στηρίζεται στις άκρες των δαχτύλων σαν να κάνει πιρουέτα.. Όλο της το είναι αντιστέκεται. Φοβάται τον άγνωστο τούτον άνεμο, το μετά.. Φοβάται μη πάρει μορφή και σχηματίσει το πρόσωπό του.. Εκείνου... Κι όλα όσα με τίμημα έχτισε αποδειχθούν ψέμα. Μα περισσότερο, μήπως, αυτή η εφήμερη διάθεση ονείρου, την ξεγυμνώσει κι έπειτα την προσπεράσει..
Κάτι μέσα της της μιλά, της φωνάζει πως όλο αυτό μόνο εφήμερο δεν είναι. Μα κάτι τέτοιο θα ήταν πέρα για πέρα καταστροφικό. Θα σήμαινε πως η ζωή της δεν είναι ούτε θα μπορούσε ποτέ να γίνει, κάτι περισσότερο από ένα φύλλο στον άνεμο. "Όχι" σκέφτηκε, φανερά μετανιωμένη που άνοιξε το παράθυρο, "όχι, τα φύλλα έρχονται και παρέρχονται. Το δέντρο, ο κορμός έχει αξία. Αυτός είναι καλά ριζωμένος, και θα είναι εκεί και το επόμενο καλοκαίρι, και τον άλλο χειμώνα". Και με απόφαση και πόνο, έκλεισε το παράθυρο, ανάσανε βαθιά, και μηχανικά κίνησε για να φτιάξει καφέ πριν ξυπνήσουν τα παιδιά και της στερήσουν την ελάχιστη αυτή απόλαυση.

Νικόλας Παπανικολόπουλος

35 σχόλια:

jacki είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο. Σε ευχαριστώ που μου έδειξες το σπίτι της Γεωργίας Νεφέλης. Το έψαχνα καιρό αλλά σε λάθος δρόμο.
Καλημέρα.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Η γεωργία κι εσύ έχετε πολλά κοινά, νομίζω.Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Καλημέρα!

Σταλαγματιά είπε...

Νομίζω πως είναι από τα ομορφότερα κείμενα που έχω διαβάσει.
Σε ταξιδεύει,
σε μελαγχολεί
και σου δίνει δύναμη.

"όχι, τα φύλλα έρχονται και παρέρχονται. Το δέντρο, ο κορμός έχει αξία. Αυτός είναι καλά ριζωμένος, και θα είναι εκεί και το επόμενο καλοκαίρι, και τον άλλο χειμώνα".

BUTTERFLY είπε...

Παραξενα συναισθηματα μεσα απο αυτο το κειμενο σου...Απογνωση; Παγιδευμενη σε μια ζωη που θελει αλλα δεν τολμα να αλλαξει; Σιγουρια και ασφαλεια; Ισως ακομα δυναμη να αντισταθει στο πεπρωμενο;
Τελικα, ανοιγουμε παραθυρα και αφηνουμε τον ανεμο να μπει και ας σαρωσει τα παντα η τον αφηνουμε πισω απο πορτες κλειστες και τζαμια και βουλιαζουμε στο βαλτο της σιγουριας και της στασιμοτητας;

Ηλιαχτίς είπε...

Μέσα από κείνο το παράθυρο χώρεσε όλη της τη ζωή. Τα παιδικά γέλια,δε την άφηναν να ακούσει τον αέρα που χτύπαγε με φόρα στο τζάμι.
Ίσως και να τον άκουγε, είχε όμως διαλέξει..!!

Καλέ μου Νικόλα,πόσο μου λειψε η γραφή σου!
Καλό Φθινόπωρο να έχουμε, ελπίζω να πέρασες ένα πανέμορφο καλοκαίρι, γεμάτο εικόνες που συντροφεύουν την καρδιά σου!
Σε φιλώ!

Ανώνυμος είπε...

Εσυ ψυχη μου δεν εισαι ανθρωπος θνητος....ανοικεις στους αγγελους που πολυ σπανια κατεβαινουν στη γη....δεν μπορω να γραψω κατι αλλο γιατι με εχεις συγκηνησει τοσο πολυ που τα δακρυα δεν σταματανε....μονο την αγαπη μου μπορω να σου δωσω και ελπιζω οσο μακρια και αν βρισκομαι να μπορεσεις να την νιωσεις....φιλια πολλα

Leviathan είπε...

ontos se taxideuei to keimeno!!kalo sou vradi!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Αναστασία... σε ευχαριστώ! Αφετηρία η μαγεία μιας ψυχής, φίλης καλής. Και να, που τούτη η μαγεία συνεχίζει να ταξιδεύει από ψυχή σε ψυχή. Να μοιράζεται!
Καλό σου βράδυ!!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Butterfly, οι ζωή πολλών συνανθρώπων μας, θα τελιώσει χωρίς ποτέ να απαντηθεί αυτό το δίλημα...
Καληνύχτα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ηλιαχτίδα, χαίρομαι που σε βλέπω μετά τόσο καιρό! Το πιο λεπτό σημείο του διλήματος, το έθεσες με τον πιο όμορφο τρόπο. Τα παιδικά γέλια... :)) Να είσαι πάντα καλά! :))
Καλό βράδυ!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Γεωργία, με συγκινείς με όσα γράφεις, και, θα στο ξαναπώ, με κάνεις να κοκκινίζω! Σε ευχαριστώ για την αγάπη σου, είναι ότι πιο όμορφο μπορώ να νιώσω! Την δική μου, πάντα, σε σένα! :))

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

leviathan, καλώς όρισες στο σπίτι μου! Σε ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο. Καλό βράδυ!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

τι ομορφο κειμενο...;απο τα ωραιοτερα που εχω διαβασει...
αυτος ο ανεμος τελικα μπορει να μεταφερει πολλα...μυστικα..φιλια...κρυφες λεξεις...μπορει ομως και να γκρεμισει...να σηκωσει θυελες...να κλεισει πορτες...
καμια φορα τον καλοπιανω με ενα νανουρισμα...τον γλυκαινω κι εκεινος μου χαιδευει το προσωπο...παιρνει σταλαγματιες απο τα ανθη του βασιλικου και μου δροσιζει τα χειλη...καμια φορα γινομαστε φιλοι...
νικολα οπως διαβασα να σε φωναζουν...υπεροχο το κειμενο...
σου στελνω νεραιδενιο φιλι με τον ανεμο!!!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ναϊδα αυτός ο άνεμος, από την ψυχή μας γεννάτε,και στην καρδιά μας θέλει να κατοικεί. Όταν τον κλείσουμε απέξω, τότε γίνεται ανατρεπτικός, βίαιος, και κάποιες φορές τόσο μα τόσο, θλιμένος...
Σε ευχαριστώ για τα νεραιδένια σου , πολύτιμα φιλιά! Καλό βράδυ!

Aura είπε...

Στο εγώ και το εμείς δε χωράει ζυγαριά. Μισώ τις ζυγαριές..

Δωρίνα είπε...

μα τι ομορφιες κι εικονες...

καλημερα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Αύρα καλημέρα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Δωρίνα, ευχαριστώ! Καλημέρα!

marianaonice είπε...

Πόσες φορές δεν προσπάθησα να σκοτώσω αυτή την καρδιά του μικρού παιδιού μέσα μου...
Στάθηκε αδύνατο! Πάντα πισωγύριζα έστω και αν ήξερα ότι θα ..."πεθάνω"!
Φύλλο στον άνεμο είναι η ζωή μας, έτσι όπως το λες, ...Με κλειστά παράθυρα κινδυνεύουμε λιγότερο άραγε να μας παρασύρει ο καταστροφικός άνεμος;;
Καμιά φορά λέω αξίζει το ανοιχτό παράθυρο και ας με πάρει ο άνεμος στο πουθενά!! Είναι καλύτερο από τη φυλακή του νου και της ψυχής!!!

Όπως πάντα υπέροχο ποιητικό πεζογράφημα!!!
Καλό φθινόπωρο Νικόλα!!

faraona είπε...

Νικολα μου κι ο κορμος ομως, αντεχει,... μεχρι ποσο μπορει να αντεξει?Φθαρτα ειναι ολα να παρει ευχη ...ευτυχως που υπαρχουν τα απολιθωμενα δαση.Μας θυμιζουν τα παλια δενδρα που σταθηκαν καποτε στο «υψος τους»

φιλια πολλα και καλο Φθινοπωρο.

Eva F. είπε...

Νικόλα μου θα πω απλά υπέροχο.....
Υπέροχη η Γεωργία Νεφέλη αλλό υπέροχος και συ.
Να είσαι καλά.

ILive2LoveMe είπε...

Πολύ όμορφο Νικόλα πραγματικά. Είναι πολλές οι στιγμές που δεν θα έπρεπε να χάνουμε. Καμιά φορά είναι αρκετές ακόμη κι όταν είναι λίγες. Καμιά φορά όχι. Αλλά πάντα πολύτιμες.
Φιλιά καλό σου απόγευμα.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Marianaonice το μικρό παιδί μπορείς να το φυλακίσεις, να το σκοτώσεις όμως όχι. Μπορείς να κλείσεις τα αυτιά, μα όχι και να βουβάνεις τον πόνο στη καρδιά, από το κλάμα του μικρού παιδιού. Μονόδρομος λοιπόν, να το γνωρίσεις και να το αποδεχθείς.
Καλό Φθινόπωρο!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Faraona, ο κορμός αντέχει, μα το ταξίδι είναι για τα φύλλα... Με αυτά παίζει ο άνεμος, για εκείνα τραγουδάει η βροχή, μαζί τους ο ήλιος ερωτοτροπεί. Ο χρόνος στα χρώματά τους ντύνεται τα ενδύματα των εποχών.
Υπάρχει μια πεταλούδα που ζει μόνο εικοσιτέσσερις ώρες. Στο διάστημα αυτό πετάει ελεύθερη, αναπαράγεται, και πεθαίνει. Αν την ελευθερία της ανταλάσαμε με εκατό, διακόσια χρόνια ζωής, θα ήταν μήπως η ζωή της καλύτερη; Η ελευθερία ύψιστο αγαθό, δεν μπορεί αληθινά να ζυγιστεί...
Καλό Φθινόπωρο, καλή μου φίλη!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Εύα σε ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο! Να είσαι και συ πάντα καλά!
Καλό απόγευμα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

ILive2LoveMe η ζωή μετριέται σε στιγμές, μοναδικές όμορφες στιγμές... Η διάρκειά τους, ελάχιστες μοιάζουν, μα στην καρδιά βαστάνε κι ανθίζουν για πάντοτε. Όμορφες στιγμές, γεμάτες αγάπη κι ελευθερία. Κυρίως αγάπη, γιατί αγάπη σημαίνει μοίρασμα, και μοιράζομαι σημαίνει Υπάρχω...
Καλό απόγευμα σου εύχομαι, γεμάτο αγάπη!

nina είπε...

Όμορφα τα ποιήματά σου, όμως αυτά τα δυο κείμενα που διάβασα είναι πραγματικά απίστευτα όμορφα!
Μπραβο σου! Θα περιμένω με ενδιαφέρον να διαβάσω και άλλα.
Καλό βράδυ.

Ανώνυμος είπε...

και πποσο σου πανε τα πεζα
μαρεσουν**
κι ολο με ταξιδευεις
κλεινω το παραθυρο,καληνυχτα

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Nina χαίρομαι που σου αρέσανε! Σε ευχαριστώ!
Καλό βράδυ!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

In the sky , ευχαριστώ! Καληνύχτα!

Unknown είπε...

μμμ...αχ αυτός ο γερά ριζωμένος κορμός; νιώθουμε άραγε καμιά φορά πως αρχίζει να σαπίζει; οι άνεμοι φυσούν ανάσες...

...κι η βροχή εισχωρεί στην ψυχή...

...αν είναι όλα να γίνονται εκ του ασφαλούς, τότε τι χρειάζονται τα παράθυρα;

φιλιά βρόχινα...

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Νεράιδα της βροχής, "οι άνεμοι φυσούν ανάσες.. κι η βροχή εισχωρεί στην ψυχή"... αυτὀ μου άρεσε και το βαστάω!

Καληνύχτα!

Ανώνυμος είπε...

είχα καιρό να...
πρώτη φορά που...
Ομορφο αυτό που έγραψες ασπρο μου φτερό :)

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μάνια, χαρά μου που σου άρεσε! Καλό Φθινόπωρο, κι από εδώ!

fotini είπε...

γιατι;; γιατι την ευτυχία να φοβηθει;; γιατι να κλεισει την ελπιδα μιας επαφής ονειρικης απέξω;;; γιατι όλοι να ζήσουμε φοβόμαστε και κρυβόμαστε στη σιγουρια της καθημερινότητας μας;;;