ΑΝΕΜΟΣΚΟΡΠΙΣΜΑΤΑ: νύχτα και μέρα..

9/9/08

νύχτα και μέρα..

Χάδι οι λέξεις εβένινου πέπλου, την αρμονία του ανταμώματος μέρας και νύχτας χτύπο κάνουν στην καρδιά μου. Άσμα ζωής, που το ακούς αγγίζοντας τον καρπό, ασπάζοντας του λαιμού την έλειψη, καθώς απαλά το κεφάλι γέρνει στον ώμο. Χορογραφία στήνουν οι ήχοι των φωνηέντων με τ΄άστρα, σεντόνι το φως της νύχτας, που σέρνεται και αποκαλύπτει το κάλλος ψυχής γυμνής. Κάθε αχτίδα του ήλιου, φιλί. Τέτοιες στιγμές, η μέρα αδημονεί να έρθει κι η νύχτα διστάζει να φύγει.... Τα ίδια όνειρα, στην ίδια αγκαλιά. Ώρα άπιστη. Και το κορμί, παραδομένο στην πυρά..

34 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...: Καλημέρα δεν είμαι ανώνυμη είδα τα σχόλεια σου στην Shambala και είπα να κοιτάξω το blogs σου το ψευδώνυμό μ είναι Χριστίνα Cristi θα ήθελα να σου πω ότι γράφεις υπέροχα :); 10/9/08, 9:15 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Στης νύχτας το αντάμωμα δυο σταγόνες από ιδρώτα κύλησαν στην άμμο για να γράψουν τ'όνομα της την ώρα που τα μάτια άγγιζαν την τελευταία ασημένια κλωστή πριν ξημερώσει.....Δεν ήσουν εκεί όταν σε περίμενα εξαγοράζοντας με την θύμηση σου λίγα λεπτά της νυχτάς από το πρωινό που ερχόταν. Μια νύχτα και μια μέρα αρκούσε για να σ'αγκαλιάσω για να σε χάσω για να σε νιώσω.Μια νύχτα και μια μέρα στην χάος της ζωής, στον αδιφάγο χρόνο σ'αγάπησα

ΚΑλημέρα από το Δελφινοκόριτσο , Χριστίνα; 10/9/08, 9:20 π.μ.
jacki είπε...: Τι όμορφα που περιγράφεις αυτή τη στιγμή. Άσμα ζωής, που το ακούς αγγίζοντας τον καρπό, ασπάζοντας του λαιμού την έλειψη, καθώς απαλά το κεφάλι γέρνει στον ώμο.
Αλλά αυτό που μου αρέσει πιότερο είναι τα ίδια όνειρα, στην ίδια αγκαλιά.
Μου αρέσει που μπορεί μια αγκαλιά να σε ταξιδεύει για πάντα...; 10/9/08, 9:26 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Χριστίνα, ευχαριστώ για το ευγενικό σου σχόλιο, μα κυρίως για το γράψιμό σου. Γιατί το γράψιμο, είναι συμμετοχή, μοίρασμα. Και το μοίρασμα συνώνυμο του Υπάρχω..
Έχεις σκεφτεί την περίπτωση, να φτιάξεις κάποια σελίδα; Διάβαζα τα σχόλιά σου, στο Λυκανέμι, κι αληθινά, πιστεύω πως υπάρχει λόγος να το κάνεις. Θα ήταν ένα όμορφο φως.. Ελπίζω να περνάς να τα λέμε, και πολύ θα χαιρόμουνα αν γίνουμε κάποτε και γείτονες!
Μια όμορφη μέρα να έχεις, γεμάτη αγάπη!; 10/9/08, 10:01 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Jacki, το περίμενα πως πιότερο από όλα, την αγκαλιά θα εκτιμούσες!
Καλημέρα, μικρέ άγγελε!; 10/9/08, 10:04 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Καλημέρα καλημέρα,
Μ'αρεσει να αφήνω το αποτύπωμα μου εκεί που υπάρχει φρέσκο χώμα για να μεγαλώσουν λουλούδια , δεν μου αρέσει να περιορίζομαι...Γι αυτό και το δελφίνι σαν εικόνα..Ισως γιατί περιορίζομαι σαν άνθρωπος αλλα το μυαλό μου είναι ελεύθερο...ίσως γιατί όπως πρεσβεύω όταν τα θέλω δεν μπορείς να τα κάνεις μπορώ τότε πρέπει να φροντίσεις να μπορείς τα θέλω σου ...Αν μου επιτρέπει καποια στιγμή θα δείς κάτι από την γραφή μου
Ευχαριστώ
Δελφινοκόριτσο; 10/9/08, 10:27 π.μ.
Μαργαρίτα είπε...: Καλημέρααα!!!

Το ένιωσα αυτό το χάδι Νικόλα..
χτύπος έγιναν οι λέξεις και
στην δική μου καρδιά..
ομολογώ πως μου είχε λείψει η
χορογραφία της γραφής σου!!!

Σ' ευχαριστώ*** :)); 10/9/08, 10:44 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Και συ μου έλειψες μικρή μου νεράιδα!
Χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω!; 10/9/08, 10:49 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Δελφινοκόριτσο, θα χαρώ πραγματικά να διαβάσω κάτι δικό σου! .... αδημονώ!; 10/9/08, 10:53 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: ΠΑΓΟΣ – ΦΩΤΙΑ
Στην φωτιά που κατακαίγει το θέλω μου την ψυχή μου στο μολύβι που δεν μπορεί να γράψει μια λέξη εκεί κάπου χωμένη στις εικόνες μου προσπαθώ να με δω .....που είμαι ....δεν ξέρω...με ψάχνω. Όλα ένας πάγος μια φωτιά, τι θα κρατήσει, ποιος θα νικήσει ....πόλεμος τα πάντα, γιατί....Πως τα κατάφερα έτσι .Δαίδαλος οι εικόνες για μια ζωή που όλοι ονειρευόμαστε και θέλουμε αλλά που, ποίος τολμάει να την ψάξει να την αδράξει να πληρώσει....Όχι όχι δεν είναι λεφτά χαρτιά ποιος νοιάζεται κανείς ....Πληρώνω με ψυχή....Γλιστράω πάνω στο πάγο της ζωής που έφτιαξα και ζω μέσα στην φωτιά της καθημερινότητας μου ....όλα ίδια όλα πεζά καθημερινά το μυαλό πετάει δεν μένει κάνει όνειρα και όμως δεν τα ορμηνεύει γιατί ....Πως έφτασα εδώ να γράφω τα όνειρα μου σε μια κόλα χαρτί και να ζω την ζωή μου τυλιγμένη σε αυτή την κόλλα ...Μια φωνή μου λεει κάψτην μπορείς έχεις τη δύναμη κάντο η καρδιά σου πάγωσε πια τα πόδια σου έχουν συνηθίσει περπάτησε δεν θα πάθεις τίποτε περισσότερο από κρυοπαγήματα ε και....τι έγινε τα πάντα γράφουν ακόμα και τα μάτια....Και ο χρόνο περνάει και ο πάγος προχωράει και η ψυχή σαν την tinky στο παραμύθι όχι όχι μη πεις ότι δεν πιστεύεις σε νεράιδες θα σβήσει θα πεθάνει......Ο πάγος είναι ο θάνατος και η φωτιά η ζωή έτσι είναι το πιστεύεις ?Όχι όχι Νεφέλη ζωή είναι το απλό, το απρόσμενο, το καθημερινό... Κι όμως κρυώνω, δεν με νιώθω στιγμές περνάνε και δεν είμαι εκεί. ΤΑ δάχτυλα μου τρέχουν μπροστά στο πληκτρολόγιο για να με ζεστάνουν με τις εικόνες ..ένα τοπίο γεμάτο πάγο το βόρειο σέλας εκεί πέρα μακριά.... Μα κοίτα ψυχή μου, κοίτα χρώματα, χιλιάδες χρώματα χορεύουν, πόσο απλά είναι πόσο λιτά και πάγος παντού ...έκοψες ένα κομμάτι και το σκάλισες ....ωωω τι υπέροχη φωτιά που σκάλισες πως μπόρεσες πες μου πως μπόρεσες να την σκαλίσεις κα γω να ζεσταθώ.... Μα μωρό μου είναι απλό. Πήρα το δάκρυ από τα μάτια σου και έκοψα τον πάγο, την κραυγή της ψυχής σου και σκάλισα την φωτιά να σε ζεστάνω....το βλέμμα σου μωρό μου το κράτησα και τη περιφρούρησα για να μη σβήσει και την κράτησα ζεστή μες την ζέση της αγκαλιάς σου...Γιατί πες μου γιατί τα έκανες για μένα ...Σ’αγαπώ έτσι απλά σου φτάνει σ’αγαπω γιατί είσαι πάγος και φωτιά μαζί γιατί τα βλέπεις και δεν τα κοιτάς .........Γιατί μπορείς και χορεύεις στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας...Μαγική εικόνα η θάλασσα. Πάγος και εκεί αλλά απέραντη και τα συνδέει όλα εκεί κάπου είσαι μέσα σε αυτό κολύμπα μωρό μ και γω απλά θα κρατώ το χρώμα της γαλάζιο , κολύμπα και αν κουραστείς έλα ξάπλωσε στην αγκαλιά μου και κοιμήσου, θα σου πω και παραμύθι...υποσχέσου μου όμως δεν θα κλάψεις....Γιατί πες μου γιατί...Είναι απλό θα λιώσεις κι άλλο πάγο θα πρέπει να φτιάξω κι άλλη φωτιά και φοβάμαι ....Γιατί....Μη σε κάψω και σε χάσω....Κοιμήσου και είμαι εδώ ...στον πάγο...στην φωτιά....στην θάλασσα ......

Από το Δελφινοκόριτσο (βαφτισμένη από το Λυκάκι μ ); 10/9/08, 11:39 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Σε ευχαριστώ για την αμεσότητά σου.. Όμως δε θα σου πω τώρα, τίποτα σχετικά. Θα το κάνω στη σελίδα σου, αυτήν που θα φτιάξεις. Άντε, και πολύ άργησες! Να πας τώρα κι όλας να την φτιάξεις! Κι αν θες βοήθεια, εδώ είμαι.. :)); 10/9/08, 11:59 π.μ.
ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...: MNHMH MNHMH... καλημέρα Νίκο σ΄ευχαριστώ για το ευγενικό σου πέρασμα και για το καλωσόρισμα.

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ
Υ.Γ. Θα με βρίσκεις στην ιστοσελίδα μου; 10/9/08, 12:13 μ.μ.
BUTTERFLY είπε...: Νικολα, για αλλη μια φορα ντυνεις τις λεξεις με χρωματα, τα χρωματα με συναισθηματα. Οι αγκαλιες και τα ονειρα, τα ταξιδια...ολα υπεροχα...μα πιο πολυ μου αρεσε εκεινο για την ομορφια της ψυχης της γυμνης...μονο ξεγυμνωμενη η ψυχη μας αποκτα φωνη, δυναμη και λογο υπαρξης. Μια ψυχη γυμνη δεν μπορει ποτε να ειναι αδεια, εχει παντα να δωσει και να ζεστανει, ειναι γεματη μυστικα που περιμενουν καρτερικα να τα ανακαλυψει καποιος...αυτος που θα ξεκλειδωσει καθε λουκετο μιας ψυχης, την εχει κανει δικη του για παντα...; 10/9/08, 12:27 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ευχαριστώ Νικόλα αλλά εν ξέρω πέρα από το να γράφω αυτά περί σελίδων άσε που είναι ομορφο να γράφεις και να ζωγραφίζεις τι σκέψεις σου μαζί με άλλους κάνει ωραίους πίνακες :)Χριστίνα; 10/9/08, 12:29 μ.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Σοφία, η σελίδα σου ποιητική κι όμορφη!
Καλημέρα!; 10/9/08, 1:01 μ.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Χριστίνα ( butterfly ), σωστά λες, πως οι ψυχές δεν είναι ποτέ άδειες.. Κυρίως όταν είναι γυμνές, έχουν μόνο να δώσουν...
Καλημέρα!; 10/9/08, 1:01 μ.μ.
Ηλιαχτίς είπε...: Νύχτα και μέρα.. μαζί αποτελούν κάτι το ολοκληρωμένο, σαν κι αυτό το ζευγάρι που τα χέρια τους τρέμουν να ανταμώσουν, το κεφάλι αναζητά κείνον τον γνώριμο ώμο..
Και το φιλί.. (μην είναι τα χείλη του παραδείσου η πύλη..;) κλειδώνεται εκεί ανάμεσα όλη τους η αγάπη.. Και παγώνει ο χρόνος..!

Καλησπέρα καλέ μου ποιητή!
Μου αρέσει πολύ η εικόνα που έπλασες, κομμάτι ψυχής.
Καλό μεσημέρι να έχεις!; 10/9/08, 2:27 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Παιχνίδι αιώνιο της νύχτας με τη μέρα στον κύκλο του αύριο στην ανάμνηση του χθες...
Την καλησπέρα μου...; 10/9/08, 4:14 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Μονο απο εναν αγγελο μπορουν τετοιες γραφες να γινουν.....δεν θα σε ξαναπω μικρο .....αγγελος σου ταιριαζει τοσο....την αγαπη μου παντα; 10/9/08, 5:18 μ.μ.
Άστρια είπε...: Νύχτα και μέρα ονειρεύονται αυτοί οι στίχοι και δεν κοιμούνται ποτέ.

Καλό φθινοπωράκι με εμπνεύσεις:)); 10/9/08, 7:15 μ.μ.
nina είπε...: Χάδι οι λέξεις...; 10/9/08, 9:16 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: ...λέξεις σαν θρόισμα...
Τι αξίζει το κορμί μας αν δεν το παραδώσουμε στην φωτιά της όποιας επιθυμίας;
΄Εχεις πρόσκληση γιά την..Tameland!
Παρακαλώ επίσημο ένδυμα δηλ.τζην,...χα,χα,χα...
Θυμήσου:..."κάθε σχέση με την πραγματικότητα είναι εντελώς φανταστική"...αλλά πάλι..."κι άν μέσα σ'αυτές τις ιστορίες βρεις κάτι από τον εαυτό ή ανακαλέσεις κάποια θύμηση...μείνε ανήσυχος...
Είσαι ακριβώς εσύ!μιά από τις χιλιάδες ψηφίδες του ατελείωτου παζλ της ύπαρξης..."
Καλό βράδυ Νικόλα!; 10/9/08, 10:07 μ.μ.
Αλεξάνδρα είπε...: Είσαι ένας ποιητής που χαίρομαι να διαβάζω...

Καραβάκια οι λέξεις σου τις αφήνω να με ταξιδεύουν.

Σ΄ευχαριστώ; 10/9/08, 11:34 μ.μ.
ΝΑΪΑΔΑ είπε...: μια ματια κλεφτη στην οπτικη σου...
μια ματια γεματη μεθυστικα αρωματα...
αγγιγματα ηδονικα ποιητικα αναφερομενα...μια αγκαλια ταξιδι στο ωραιοτερο παραμυθι που ειπωθηκε ποτε...τι αλλο να ζητησει κανεις...;
μια τετοια στιγμη που ονειρο και αληθεια ειναι ενα...νυχτα και μερα στο ιδιο φοντο...
μοναδικο Νικολα!
σε φιλω νεραιδενια!; 10/9/08, 11:51 μ.μ.
faraona είπε...: Απιστη ωρα Νικολα μου ,απιστη.
Ουτε νυχτα ουτε μερα ...γι αυτο μ αρεσει η δυση.

σε φιλω; 11/9/08, 12:09 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Ηλιαχτίδα, οι εικόνες είναι για όσους μπορούν να τις δούνε. Κι εσύ, με τη φωτεινή ψυχή σου, σίγουρα μπορείς!
Καλή σου μέρα!; 11/9/08, 9:34 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Ονίσιμε, η νύχτα κι η μέρα δυο κομμάτια της ψυχής μας...
Καλημέρα!; 11/9/08, 9:34 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Γεωργία Νεφέλη, καλή μου φίλη, επιμένεις να με κάνεις να κοκκινίζω, και να νιώθω άβολα με τα τόσο καλά σου λόγια! Βαστάω, ως πολυτιμότερο όλων, την αγάπη σου...
Την αγάπη μου, πάντα, σε σένα!; 11/9/08, 9:34 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Άστρια : )) Καλό φθινόπωρο λοιπόν, γεμάτο ταξίδια ψυχής!; 11/9/08, 9:34 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Μίνα, χάδι οι λέξεις... όταν μπορείς να τις μοιράζεσαι! Σε ευχαριστώ λοιπόν, που είσαι εδώ! Καλημέρα!; 11/9/08, 9:34 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Μαγδαληνή, ναι αυτό είμαστε... ψηφίδες στο απέραντο παζλ της ύπαρξης. Κι όλοι μαζί, μία εικόνα.
Καλή σου μέρα!; 11/9/08, 9:37 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Αλεξάνδρα, σε ευχαριστώ! Χαρά μου, αν μπορώ, όσο, να σε ταξιδεύω!
Καλημέρα!; 11/9/08, 9:37 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Νάιδα, τα λόγια σου με τιμάνε, μα ποιο πολύ η συμμετοχή σου σε αυτό μου το όνειρο! Σε ευχαριστώ!
Ένα μικρό δειλά φωτεινό, άστρο, φιλί για σένα!; 11/9/08, 9:37 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Faraona, η δύση και η ανατολή... Ώρες που ταιριάζουν στη ψυχή να γαληνεύει...
Καλημέρα!; 11/9/08, 9:37 π.μ.