Ένα γράμμα, ένα τσιγάρο, και λίγο ποτό. Η νύχτα γλυκιά με την απουσία σου. Γλυκιά, σε αυτά που με κάνουν να θυμάμαι, μα και σκληρή. Κρύα.. Τις ώρες εκείνες που μέσα στη θολή μου θλίψη, πιστεύω πως είσαι κάπου εκεί και χαμογελάς.. Σου μιλώ, και δεν απαντάς. Και γω ξυπνάω.. στην πραγματικότητα που δε γράφει το όνομά σου.
Μερικές φορές σκέφτομαι, πως αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία, ίσως έκανα πάλι τα ίδια λάθη.. Να περιμένω να καταλάβεις πιο πολλά από όσα δείχνω, να διαβάσεις την σκέψη... τις ανάγκες μου. Έτσι είμαι... Μπορώ να αλλάξω μόνο για λίγο, μα ο χρόνος ξαναφέρνει στο φως όλες τις κακές μας συνήθειες. Έπειτα, ούτε εγώ μπόρεσα να διαβάσω εσένα. Ακόμη και κείνη την μέρα της έκρηξης, την μέρα που έχανα κάτω από τα πόδια μου ό,τι τυφλός θεωρούσα δεδομένο. Εσένα.. την ζωή μου κοντά σου.
Το ξέρω πια, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όλα πρέπει να κερδίζονται ξανά και ξανά... να χτίζουμε διαρκώς καινούργια γεφύρια. Κι όμως , ακόμη δεν ξέρω αν μπορεί να με ωφελήσει αυτή η γνώση. Αν μου έκανε καλό. Μπορώ να προσπαθήσω, μα αληθινά δεν ξέρω πόσο.. το χειρότερο, τρύπωσε μέσα μου ο φόβος. Η αμφιβολία. Και αν ακόμα γυρίσεις, το δηλητήριό του θα μετριάζει την χαρά. Και δεν θα είναι χαρά, κι ας μην είναι κι ο θάνατος που νιώθω..
Θέλω ακόμα να σου πω, πως για τα πιο μεγάλα ταξίδια, φτάνει μια αγκαλιά, μόνο. Πως, κάθε φορά που γυρνάς την πλάτη, ότι και να σε ανάγκασε, χάνεις ένα κομμάτι από τον καλύτερο εαυτό σου, Και βάζεις υποθήκη την ζωή σου στην μοναξιά... Πως φταις κι εσύ, όσο εγώ. Ίσως περισσότερο, γιατί δεν μου φανέρωσες πόσο πολύ πονάς.. Άφησες να γεννηθεί και να μεγαλώσει ένα ποτάμι υπόγειο, που στο τέλος σάρωσε τα πάντα. Το άκουγες τις νύχτες που κοιμόσουν πλάι μου. Και σφράγιζες την ψυχή σου να μη το ακούσω.. καλοπροαίρετα ίσως.. και να η κατάληξη.
Σε θέλω τόσο πολύ, κι όμως δεν είμαι πια σίγουρος.. Είμαι ωστόσο βέβαιος πως θέλω πάλι να προσπαθήσουμε. Κι ας ξέρω, πως μπορεί να μην οδηγήσει πουθενά...
Το γράμμα αυτό το έγραψα με αφορμή ένα άλλο γράμμα, αντί σχόλιου. Ένα γράμμα της συνμπλόκερ Maya, την οποία ευχαριστώ για την έμπνευση!
18 σχόλια:
Νικολα, υλιμμενο πολυ...μιαζει με γραμμα δικο μου, με αισθηματα δικα μου...απο αυτα που σε κανουν διστυχισμενο.....εσει αγορι μου εισαι ευτιχισμενος...ανοικεις στους αγγελου....μην αφησεις εμας τους εκπτοτους να σε τραβηζουμε στην κολαση.....δεν ηρθαμε εδω γιατι το θελαμε....ετσι ετυχε η ζωη βλεπεις, η μοιρα....ζησε Νικολα, ζησε ψυχη μου και αγαπησε οσο μπορεις....η αγαπη σωζει......τα φιλια μου και την αγαπη μου για παντα.....
Μέσα από όλη αυτή τη θλίψη νιώθω μια ελπίδα, μια αισιοδοξία στο γράμμα αυτό.
Πολύ όμορφο. Ένα γράμμα που όλοι θα θέλαμε να παραλάβουμε κάποτε.
Καλημέρα Νικόλα.
"ζήσε.. και αγάπησε όσο μπορείς... η αγάπη σώζει..." Γι΄αυτό βαστώ, στις τρικυμίες του ουρανού, σωσίβιο την αγάπη σου!Και την δική μου, πάντα, καλή μου Νεφέλη!
Ιωάννα, πάντα υπάρχει η ελπίδα.. Όταν σταματήσει να υπάρχει ελπίδα, σταματάει η ζωή.
Καλή σου μέρα φίλη μου!
Καλημέρα Νικόλα ,
Υπέροχο γράμμα, γεμάτο αλήθειες που πονάνε ,αλλά βλέπεις η αλήθεια πάντα έχει μια πικρόγλυκη γεύση σαν την σοκολάτα μπίτερ. Κρατώ την φράση τα μεγαλύτερα ταξίδια γίνονται με μια αγκαλιά....μεγάλη αλήθεια άλλωστε η αγκαλιά γιατρεύει ακόμα και την έλειψη ελπίδας, γεμίζει το κενό που αφήνει ένα γιατί? και δεν κοστίζει τίποτα παρα μόνο αγάπη όχι για μένα ούτε για σένα μα για κανέναν αγάπη για την ζωή το φως....Αγάπη για το τίποτα που πέρνεις αλλά για την ζεστασιά που θέλεις να δώσεις την περίσια ζεστασιά της αγκαλιάς
Καλημέρα Καλό μήνα
Δελφινοκόριτσο :)
"για τα πιο μεγάλα ταξίδια, φτάνει μια αγκαλιά, μόνο. Πως, κάθε φορά που γυρνάς την πλάτη, ότι και να σε ανάγκασε, χάνεις ένα κομμάτι από τον καλύτερο εαυτό σου, Και βάζεις υποθήκη την ζωή σου στην μοναξιά... "
Εξαιρετικό... και πέρα για πέρα
αληθινό!!!
Την καλημέρα μου καλέ μου άνεμε
και καλό μήνα***
Καλό μήνα
και καλές βροχές
το "σ' αγαπώ" λέγεται με πολλούς τρόπους. μ' έναν ψίθυρο, ένα άγγιγμα, ένα γράμμα. όμορφο να το παραλαμβάνει κάποιος...
φιλιά βρόχινα...
Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει...Κάποιον που ξέρει να αγαπά ή κάποιον που μαθαίνει πως η αγάπη καμιά φορά είναι σκληρή. Ποτάμι κάτω απ την ηρεμία
Δεν καταλαβαίνω βρε Νικόλα πως γίνεται εμείς οι άνθρωποι να μπερδευόμαστε και να χανόμαστε τόσο πολύ τη στιγμή που η μεγαλύτερή μας ανάγκη ειναι κοινή.. να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε..
Καλησπέρα Νικόλα..το κομμάτι που νομίζω τα λέει όλα έιναι το :"Και βάζεις υποθήκη την ζωή σου στην μοναξιά..." Πόση αλήθεια κρύβει αυτή η φράση...
Καλό σου μήνα ΝΙκόλα...Καλό βράδυ...
Δελφίνι, σε ευχαριστώ για το ζεστό σχόλιό σου!
Καλό βράδυ!
Μαργαρίτα, πόσο πολύτιμη! Διαβάζεις πάντα με τα μάτια της ψυχής, και στέκεσαι σε ότι αγαπώ πιο πολύ! Ευχαριστώ!
Καλό βράδυ!
Πενθεσίλεια, οι ευχές σου πιάνουνε! Σήμερα είχε μία γλυκιά βροχή.. που καθάρισε την καρδιά μου! Καλό Μήνα!
Νεράιδα της βροχής, σήμερα έβρεχε.. Εσύ ήσουν, ναι; Φιλιά μου φάνηκε η βροχή!
Καλό βράδυ!
Ο άλλος, η αγάπη πάντα κάτι μας θυμίζει.. με όποια έκφραση, και όπου την συναντήσουμε. Άλλωστε, είναι το πιο κοινό μας σημείο, ανάμεσα στον καθένα..
Καλό βράδυ!
Σταγόνα, μερικές φορές φυλακίζουμε την αγάπη πολύ βαθιά στην καρδιά μας, την τριπλοκλειδώνουμε για να μην πληγωθεί.. Κι εκείνη αρωσταίνει, μαραζώνειή τρελαίνεται..
Καλό βράδυ καλή μου φίλη!
Καλή μου Αρτάνη, και συ διαβάζεις με την ψυχή! Σε ευχαριστώ!
Καλό σου βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου