Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

5/9/08

Ανατολή...

Νέφη τα μάτια σκοτεινιασμένα, η μέρα κρύφτηκε πίσω από τα σφαλισμένα βλέφαρα.Τι να βαστήξουν δυο μάτια κλειστά σαν είδαν τη θάλασσα, κι ακόμα ταξιδεύουν; Δεν ήτανε το πλοίο δικό μου, κι ας το αγάπησα. Ας μέρωσα το τραχύ ξύλο του με της αγάπης το "θέλω", η δύναμή μου μικρότερη ήσαν από τη δύναμη που έχουν τα κύματα. Από τον πόθο της ψυχής σου να ταξιδέψει πιο πολύ...
Λιμάνι μικρό η αγκαλιά μου, δε σε χωράει πια. Τα πανιά ορθάνοιχτα και φουσκωμένα παρά τον "αναποδιάρη" καιρό. Βλέπεις καρδιά μου, δε το έμαθες ακόμα, πως για τα πιο μεγάλα ταξίδια φτάνει μία αγκαλιά.
"Ξημέρωσε" είπες, " πρέπει να φύγω". "Ξημέρωσε" είπα, "φύγε..." Κι η νύχτα ήταν όλη βάρος δικό μου, να σε δω δεν ήθελα να φύγεις. Όχι μόνος.
Βάστηξα όλα τα άγρια κύματα, το μουγκρητό τους έκανα σιωπή να ακούς μόνο την καρδιά μου. Τίποτε άλλο. " Είμαι μαζί σου, πάντα.." .
Μα το ταξίδι είχε αρχίσει, προτού βάψω το αντίο μου κόκκινο, σαν την Ανατολή. Άνοιξα τα μάτια, κι η Ανατολή ήταν μόνο για μένα. Η θάλασσα λευτερώθηκε, κι αθόρυβα, όχι καθώς περίμενα, με τράβηξε μέχρι τον μαύρο βυθό της. Μου έδωσε την αγκαλιά που εσύ πια δε μπορούσες.
Με έπιασε βίαια ο ήλιος από το χέρι, και με έσυρε μαζί του, πάνω από την θάλασσα. Άφησε πληγές στο χέρι. Κοιτάζω τις πληγές, μα ο πόνος ξεκινά από της ψυχής το ρίζωμα . Κι είναι όνειρο κακό, να ζω και να μη μπορώ να ξυπνήσω. Χωρίς εσένα, να υπάρχω....

27 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είναι τόσο όμορφο χελιδόνι!
κι ας πονάει τόσο..
σαν Αληθινό! το έχω νιώσει
κι εγώ...
καληνύχτα!
αύριο θα ξημερώσει πάλι
για να νυχτώσει ξανά...

blue orizon

Ανώνυμος είπε...

Νικολα ποναει αυτη σου η εγγραφη....δεν κανει καλε μου μια ψυχη σαν την δικη σου τοσο αγνη να πονα...ειναι πανεμορφο και θλιμμενο συναμα....σαν να το εγραφα εγω....θα το κρατησω μαζι μου και να ξερεις οτι μια αγκαλια και μια αγαπη υπαρχει παντοτε γιατον καθενα μας....εμεις αλλοστε την βρικαμε....την αγαπη μου ποιητη μου....

ILive2LoveMe είπε...

Μάλλον ότι σκέφτομαι να γράψω θα ακουστεί συνηθισμένο. Και επειδή ξέρω πως την ώρα που κάποιος πονάει , οι λέξεις δεν λειτουργούν. Είναι σαν να έχουν πάρει κι αυτές το 'σωπαστικό' τους, όπως περιέγραφε σε ένα αγαπημένο βίβλιο η αγαπημένη μου συγγραφέας.
Να ξέρεις, και το ξέρεις πως υπάρχεις χωρίς ή με, υπάρχουν για κάποιον άλλον, και για κάποιο λόγο πάνω σε αυτή τη γη, και στις καρδιές και στις σκέψεις ανθρώπων. Μόλις καταλαγιάσει ο πόνος , μόνο τότε βλέπουμε αυτά που γνωρίζουμε αλλά που την ώρα που πονάμε δε μας νοιάζει να κατανοήσουμε.
Εύχομαι να περάσει σύντομα.
Καλό βράδυ φιλιά.

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Μέσα από τον πόνο η Χαρά Νίκο μου
παραμονεύει . ΄Ενα δικό μας νεύμα περιμένει για να πάρει τη θέση της στην καρδιά μας.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Σήμερα ειναι μια 'αλλη μέρα.
Λυγερή
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr

Ανώνυμος είπε...

Νύχτα υγρή πληγή...
Πέρασαν ώρες, μέρες...δεν θυμάμαι πιά...
Δεν έχουν ρολόι του πόθου σου οι αναπνοές...
ούτε στεριά ο ωκεανός της θλίψης γιά την δική σου απουσία ...μεθυσμένη γυρεύω, ταξιδεύω...
χωρίς ελπίδα γιά λυτρωμό, ή γυρισμό...
Κι όμως να!...εισβάλλει μέσα μου
το φως της νεογέννητης ανατολής
Από τις σκοτεινές γρίλιες...
δεν με ρωτά...
Τραβά από πάνω μου τον γκρίζο μανδύα,
Τινάζοντας τις στάχτες...του πόνου
Σβήνοντας τις πτυχές του πόθου,
...που η νύχτα χάραξε...
Με χαϊδεύει...με προστάζει.... Ζήσε...!!!

Πόσο υπέροχο και μαγευτικά θλιμμένο Νικόλα μου!Να'σαι καλά!
Τελικά όσο διαφορετικές πορείες κι άν έχουμε, είμαστε όλοι πλεγμένοι στον ιστό της ίδιας αράχνης που λέγεται Ζωή...
Καλημέρα σε πορτοκαλί της φωτιάς!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Γαλάζιε μου ορίζοντα, ο πόνος κι η χαρά, είναι το ίδιο λουλούδι. Ίδια ρίζα, άλλα χρώματα στον ανθό. Δεν θα υπήρχε πόνος, χωρίς απώλεια, κι απώλεια, χωρίς να έχεις... Αν δεν έχεις ψυχή για να νιώσεις, κι η χαρά και ο πόνος ελάχιστα.
Κάθε μέρα και κάθε νύχτα που φτάνει ως εμάς, ευλογία είναι. Κι ακόμη μεγαλύτερη ευλογία, να την ζεις. Να είσαι πάντα καλά!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Νεφέλη μου, εδώ που είμαστε εμείς, με τον ίδιο τρόπο, με τον ίδιο πόνο, βρισκόντουσαν και θα βρεθούνε, άλλοι. Από την ώρα που γεννιόμαστε γραμμένο είναι και το τέλος μας. Η απώλεια, μέρος της ζωής ... Υπάρχει κάτι αόρατο που ενώνει τα τόσα λαμπερά πλάσματα που χάθηκαν, με εμάς και όσους θα έρθουν. Το πνεύμα. Η δύναμή μας να κάνουμε την πείνα, την δίψα, τον έρωτα, τη γέννηση και τον θάνατο, οτιδήποτε κάνει το σώμα μας να αισθάνεται άσκημα ή όμορφα, πνεύμα. Ένα από τα πιο σημαντικά "εργαλεία" για το πνεύμα, είναι η διαίσθηση. Η διαίσθηση, που θα μπορούσε να ονομαστεί και "μοίρασμα" κατά κάποιο τρόπο, μας βοηθάει να νιώσουμε βιωματικά καταστάσεις που δεν έχουμε βιώσει απαραίτητα οι ίδιοι. Να μπούμε δηλαδή στη θέση κάποιο άλλου, να μοιραστούμε την αγωνία ή την χαρά του. Χαρακτηριστικό μέσο, που προάγει την διαίσθηση, είναι κάθε μορφής τέχνης. Θα έλεγα μάλιστα, πως η διαίσθηση γεννά την τέχνη. Πάρε για παράδειγμα το σινεμά. Κάποιες ταινίες σε κάνουν να κλαις, να βασανίζεσαι, να αγωνιάς.. Κι όμως, ανάγκη το έχουμε να τις δούμε. Το θέλουμε. Γιατί; Αφού προκαλούνε πόνο, γιατί να θέλουμε να υποφέρουμε;
Η εξήγηση που δίνω, είναι πως είμαστε όχι ένας, αλλά πολλοί. Όλοι. Όλοι οι άνθρωποι, κι ό,τι ζωντανό, είμαστε ένα σύνολο, κι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Έχουμε ανάγκη ακόμα να ζήσουμε όχι μια, μα πολλές ζωές. Ίδια τον πόνο και την χαρά, την απώλεια και την ζωή, το χωρισμό και το σμίξιμο. όσο υπάρχει συνάνθρωπος που νιώθει αυτά τα αισθήματα, η ψυχή μας το θέλει να τα γνωρίσει. Να γίνει πάλι ένα με τον συνάνθρωπο.
Σκέφτομαι, κάποιες φορές μήπως αυτή η ανάγκη που η φύση μας μαρτυρά, εξηγεί το πεπερασμένο της χρονικής παρουσίας μας στη γη, ως Νίκος, Μαρία, Νεφέλη, κ.τ.λ. Μήπως, τούτο συμβαίνει, γιατί πρέπει να ζήσουμε και να τα ζήσουμε όλα, σαν Νίκος μα και σαν Μαρία, και όποιον άλλον. Αν η ζωή, δεν τελειώνει αληθινά ποτέ, μόνο αλλάζει πρόσωπο...
Γι αυτό καλή μου Νεφέλη, να ξέρεις, πως κάθε ψυχή το έχει ανάγκη να γνωρίσει και τον πόνο και τη χαρά, όσο αυτά συμβαίνουν, σε όποιον. Όχι να του συμβαίνει ο πόνος, μα να τον μοιράζεται. Γιατί μοιράζομαι, σημαίνει Υπάρχω.
Την αγάπη μου πάντα σε σένα, καλή μου φίλη Γεωργία Νεφέλη!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

ILive2LoveMe, σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου. Είμαι καλά όμως, δε συνέβη τίποτε σε μένα. Η ιστορία φανταστική, τα ερεθίσματα για να γεννηθεί, συλλεγμένα από διάφορες στιγμές, διάφορους ανθρώπους και μνήμες... Νιώθουμε, κι όπως κάθε δράση γεννάτε αντίδραση. Με συγκίνησε ωστόσο ο λόγος σου. Να είσαι πάντα καλά!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Λυγερή μου, όπως ακριβώς το λες είναι! Καλό Σαββατοκύριακο!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μαγδαληνή μου, το ίδιο ακριβώς έλεγα σε σχόλιο παραπάνω. Είμαστε όλοι πλεγμένοι στον ίδιο ιστό! Η πορτοκαλένια σου καλημέρα μου αρέσει, θα την κάνω σημαία!
Σε ευχαριστώ για το ποίημα που μου χάρισες! Να ξέρεις αυτά τα δώρα είναι από τα πιο πολύτιμα, που μπορεί να μου προσφέρει κανείς!

Ανώνυμος είπε...

..."πολύτιμο"...είναι μιά από τις 5 πιό αγαπημένες μου λέξεις!Κάνω κυριολεκτικά κατάχρηση στα κείμενα μου!...γιατί "πολύτιμα" είναι όλα εκείνα τα μικρά κι ασήμαντα που ακουμπάνε την καρδιά μας, αυτά που συνήθως οι νεκρωμένες αισθήσεις μας έχουν ξεχάσει ν'αναγνωρίζουν...
Κι εγώ σ'ευχαριστώ Νικόλα...
Καλό Σαββατοκύριακο

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

:))

Ανώνυμος είπε...

Μα πως μπορείς να με αφήσεις μονάχη;
τα κύματα έστρωσα χαλί λευκό για σένα μόνο..
Βούτηξες να βρεις το ομοιώμά μου στα βαθιά..
Δεν μοιάζω με θάλασσα..
Είμαι..
Η αγκαλιά μου έχει πάρει πολλούς καπεταναίους..
παλικάρια όλοι τους..
Εσύ έφυγες..
Ξέφυγες..
Στον αφρό περπατάς..
Το ράμφος βουτάς..
κι αλαργεύεις και πάλι..
Γλαροπούλι λευκό..
Και εγώ δεν βαστώ..
να παλεύω σκαρί που γυρεύει λιμάνι να βρει..
Δεν μοιάζω με θάλασσα..
Στο είπα..
Η θάλασσα Είμαι..

L.N.E

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ελένη μου, σε ευχαριστώ για το ακριβό σου δώρο! Θάλασσα λοιπόν, εε; Χμμμ!
Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις!

Ανώνυμος είπε...

Την αγαπη μου απο εμενα...απο ολους του κοκκους που συνδιαζουν εμενα σε αυτη τη ζωη , σε εκεινη που προυπηρξα και σε αυτη που θα επανελθω....φιλια πολλα

Ανώνυμος είπε...

το δικό μου σχόλιο το ξέρεις Νικόλα θαρρώ:)
σε αναμονή της επόμενης ανατολής λοιπόν σε καληνυχτίζω και σευχαριστώ:) η γραφή σου με συγκινεί ιδιαίτερα..στο έχω πει?? δεν θυμάμαι..

Unknown είπε...

οι πληγές είναι εκεί, για να μας θυμίζουν πως υπάρχουμε...και συνεχίζουμε...

σε καινούργιες ανατολές, θάλασσες, ήλιους...

κι ας μη ξεχνάμε ποτέ.

φιλιά βρόχινα...

jacki είπε...

Νικόλα.... περιττά τα λόγια.
Για τα πιο μεγάλα ταξίδια φτάνει μία αγκαλιά.
Αγκαλίτσα;

M-meggie είπε...

Μια αγκαλιά μόνο είναι αρκετή.

Καλώς σε βρήκα και πάλι ανέμου σκορπίσματα

giota persis είπε...

Ο πονος που παντα μας συνοδευει αναμικτα με την χαρα..
Το ωραιο ειναι οτι μετα απο καιρο θυμομαστε μονο τα καλα και ο πονος μενει καπου πισω..Καλησπερα Ανεμοσκορπισματα

maya είπε...

απο τα πιο όμορφα αντίο.
τον πόνο τον ξέρουμε όλοι.
άμα μπορείς να τον μερέψεις σε λέξεις και εικόνες
έχεις για μια στιγμή βρει την ομορφιά της ζωής.
γιατί δεν είναι μόνο τα όμορφα ζωντανά.

πολύχρωμη καλημέρα
κι έτσι γράφεις υπέροχα
χχχχχχχχχχχχχ

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Γεωργία, πολύ όμορφη η σκέψη σου! Έτσι, δεν θα νιώθω μόνος σε καμιά ζωή! Την αγάπη μου!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Σταγόνα, ναι, το γνωρίζω! Είσαι πολύ καλή! Ευχαριστώ!
Καλημέρα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Νεράιδα της βροχής, η δύση είναι συνέχεια της Ανατολής, και απαραίτητη προϋπόθεση για να ανατείλει ξανά ο ήλιος. Έτσι Ύπαρξη και πόνος, δεν υφίστανται το ένα δίχως το άλλο.
Όμορφη μέρα να έχεις!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Jacki, τρυφερή ύπαρξη, άγγελε ξεχασμένε στη γη από αγάπη στους ανθρώπους, φυσικά ναι! Μια όμορφη μέρα σου εύχομαι, γεμάτη ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπάνε!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Νότα, μια αγκαλιά, ναι, αρκεί! :))
Καλημέρα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Maya ο πόνος μερεύει με την αγάπη. Λουλούδι η αγάπη κι η ρίζα του ο πόνος...
Καλημέρα!! Γεμάτη χρώματα κι άνθη!