Κι αν..

Κι αν έχανα τη μιλιά μου...
Κι αν τα χέρια μου καιγόντουσαν
ξερόκλαδα που ξάπλωσε πάνω τους η σελήνη...
Αν τα μάτια μου σώπαιναν
και μαύρα τριαντάφυλλα φέρναν στη ψυχή...

Φωνή μου θα έκανα τα σύννεφα,
μιλιά τη βροχή,
της καρδιάς μου ν΄ακούς τον χτύπο
που ξέρει λέξη μόνο μία: "Σ΄αγαπώ!"
Στο κορμί σου να κυλώ,
τα μαλλιά, τα χείλη το στήθος...
Στης σελήνης το φως
πλοίο που ταξιδεύει στην ανάσα σου,
συντρίμι στα κύματα του παλμού σου,
όνειρο βυθισμένο σε θάλασσα αγάπης.

Σα τους τυφλούς, χνάρια θα μαζεύω
τριγυρνόντας ανάμεσα στ΄άστρα των πόθων,
πλανήτες καινούριους θ΄ανακαλύπτω
στα μέρη που δε φτάνει των ανθρώπων το φως
και ψιθυριστά θ΄ακουμπώ τ΄ονομά τους
πάνω στα χείλη σου..

Νύχτα βροχερή θα γίνω
ν΄αφουγραστώ κάθε σου επιθυμία,
αγιόκλιμα ευωδιαστό
στο πιο βαθύ σου "θέλω", να ριζώσω.