Μοίρα...

Τα σύνορα του κόσμου αναζήτησα
και στων χειλιών τις όχθες σου κατοίκησα.
Μια θάλασσα απέραντη, μου τάζεις,
μα τσόφλι καρυδιού, ψυχή μου βάζεις.

“Τα σύνορα που ζήτησα και ζήτησες
στ’ αλώνι του ο χρόνος τα συγύρισε,
ο άνεμος στα δάχτυλα τα ύψωσε
και στων ψυχών τα άστρα, φύσηξε.

Η μοίρα σου, από την μοίρα τους περνά
και η δική τους στη δική σου σταματά.
Ποτέ τα σύνορά σου δεν θα αγγίξεις
αν τον κόσμο δεν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις.”

Κι έτσι, με λόγια στα πόδια μου, βρεγμένα
και μάτια που κοιτούν τα περασμένα
με τρόμο την ψυχή μου ακουμπώ
στο δέντρο της ζωής μου το γυρτό.

Μάταια προσπαθώ να καταλάβω
το μέλλον που μ’ ακολουθεί σα σκλάβο,
σκιά ζητιάνου, με βλέμμα που ελπίζει
από τα ψίχουλα του είναι μου να ζήσει.

Σε σώμα ένα, ναυαγός που αγναντεύει
το σώμα που η παλίρροια θα φέρει.
Χιλιάδες γύρω μου κύματα οι πνιγμένοι
καθρέφτης σε κάθε αγάπη προδομένη.

Στο σώμα σου το σώμα μου ερμήνευσα
στα μάτια σου όλα τα άστρα γύρισα...
Κι αν η νύχτα, να σ’ επιστρέψει δεν προλάβει,
θα γίνω δάκρυ, στα μάτια σου να λάμπει.