Εσύ...

Ταξίδεψα σε μέρη σιωπήλά,
ακούγοντας τους άλλους,
τρύγησα το τίποτα
και ήπια το χυμό του όλου.
Κάθε μικρή στιγμή χαράς,
κελάηδημα, κελάρισμα, ανάσα,
στο ένα βήμα γεννιότανε
στο άλλο σκορπούσε.
Ο δρόμος μικρά σοκάκια
που κρύβουν ευθεία κι ορίζοντα.

Το μόνο που απόμεινε σίγουρο, εσύ...
Το πιο βέβαιο δικό μου κομμάτι.
Σε κάθε βήμα είσαι εκεί,
μουσικό κλειδί ονείρων
καρδιάς που χτυπά.
Κι όσες φορές κλειδωθώ
με λευτερώνεις.

Μπορεί να χάσω τον εαυτό μου,
μα όσο πιστεύω σε σένα,
ξανά θα τον βρω.
Γιατί, εγώ είμαι εσύ,
ένοχος κι αθώος,
άγνωστος και γνωστός.
Δίχως φτερά, δίχως αθανασία.
Απλά Άνθρωπος...