Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

16/1/09

Κλέφτης στιγμών...

Είναι φορές που θες να πετάξεις και νιώθεις αφόρητη στους ώμους την απουσία αυτής της δυνατότητας. Σα την βροχή περνάνε γρήγορα οι μέρες μας. Και μεις στο παράθυρο κολημένοι τεχναζόμαστε ταξίδια στη λίμνη του πεπρωμένου, πέρα από τον ορίζοντα... Ποιος τρελλός Δημιουργός φαρμάκωσε με όνειρα το δύστηχο σώμα μας; Τι περίμενε από λίγη λάσπη που στάθηκε όρθια, σε δυο πόδια.. να υποτάξει τη ψυχή; Πως; .. Και πως το κορμί τις προσταγές ν΄ακολουθήσει της επαναστατημένης ψυχής;Φυλακισμένοι βρέθηκαν κι οι δύο, δέσμιοι το ένα με τ΄άλλο... Πολλά τα "θέλω" και τα "πρέπει" κι αλληλοτρώγονται... Μία ζωή.. μία καρδιά.. να "φτάσει" τι... Μόνο στα πόδια του συλογισμού, ίσα ν΄αγγίξει ικέτης τα γόνατα, προλαβαίνει.. Να νιώσει την ευλογία, πως προσπάθησε. Μα είναι μάταιο. Και θλιβερό σα την πιο μεγάλη νύχτα, αυτή που γεννιέται μέσα μας, κάθε φορά που συναντάμαι το όριο. Ίσως η μόνη πραγματική υπέρβαση, ο Θάνατος. Μα πάλι.. τη στιγμή ακριβώς που κόβεις το νήμα των ορίων, και πριν γευτείς τη νίκη σου, τά χεις χάσει ήδη όλα. Ο κόσμος μας είναι για τους χαμένους, μόνο. Ανθρώπους κι αγγέλους ξεπεσμένους, που ζούνε ως δυνατότητα, ξεκλέβοντας αραιά και που στιγμές του ουρανού, μικρές ανάσες αιωνιότητας. Χαμίνια ελπίδων, που μεγαλώνουν έξω από το κάστρο του Παραδείσου, ζώντας με ζητιανιά και τεχνάσματα.
Κάποτε, μια ψυχή καταφέρνει ξεχνώντας το "Τώρα", να υψωθεί στις μύτες των ποδιών, και να δει στην αυλή του Παραδείσου. Τότε, συχνά τρελαίνεται. Γιατί συνηδειτοποιεί πόσο μόνη είναι, πόσο μόνος είναι ο καθένας μας και πόσο διαιρεμένος ο κόσμος. Ο πύργος της Βαβέλ, σκόρπισε στη γη αυτή την κατάρα. Ο ένας είμαστε όλοι, κι όλοι είμαστε ένας, κι όμως, συναστρέφεται πιο εύκολα το είδωλό του στο κάτοπρο κανείς, παρά τον ίδιο του τον εαυτό που κατοικεί σε σώμα άλλο. Όλοι είμαστε μοναδικοί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.. Η μοναδικότητα του καθενός συμπληρώνει τη δική μας μοναδικότητα. Αυτή η βροχή, που θα μπορούσε να ήταν η καρδιά και το κύμα ωκεανού... είναι φθόγκοι θλίψης, ασχημάτιστα γέλια και κλάματα, που τόσο άσκοπα χάνονται..
Το μόνο που μας απόμεινε, παιχνίδι θεικό, να ξεχνάμε τη θνητή μας φύση, ο Έρωτας. Το μυσταγωγικό του άγγιγμα, η έκφραση που γίνεται οδός να περπατήσει.. Ότι ωραίο μας έχει απομείνει, Έρωτας.. Έρωτας εντός πολλών ορίων, έρωτας μυστικός, τυφλός, έρωτας κλέφτης. Κλέφτης στιγμών...

52 σχόλια:

marianaonice είπε...

Ναι θες να πετάξεις!!
Με όλη σου τη δύναμη!!
Ν' ανοίξεις τα φτερά και να ξεφύγεις από τη λάσπη!!
Όμως η λάσπη καμιά φορά είναι πολύ βαριά και σε εγκλωβίζει μέσα της...

O astegos aggelos... είπε...

Ο κόσμος μας είναι για τους χαμένους,μόνο. Ανθρώπους κι αγγέλους ξεπεσμένους, που ζούνε ως δυνατότητα, ξεκλέβοντας αραιά και που στιγμές του ουρανού, μικρές ανάσες αιωνιότητας. Χαμίνια ελπίδων, που μεγαλώνουν έξω από το κάστρο του Παραδείσου, ζώντας με ζητιανιά και τεχνάσματα.
...
Κάποτε, μια ψυχή καταφέρνει ξεχνώντας το "Τώρα", να υψωθεί στις μύτες των ποδιών, και να δει στην αυλή του Παραδείσου.

Ο άστεγος άγγελος,κάτοικος του blog του παραδείσου, έχω να δηλώσω ότι υποκλίνομαι!
Οι σκέψεις μου είναι και δικές σου..Το κείμενο αυτό αναρτημένο λίγα λεπτά πριν από ένα αντίστοιχο δικό μου..
Πέρασα να αφήσω μια καληνύχτα και μπορώ να πω πως ξαφνιάστηκα με την ομοιότητα των σκέψεων μας..
Τι να πει κανείς..?!?!

Την καληνύχτα μου!

ΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑΙΝΑΣ είπε...

Η γραφή σου μου δίνει την αίσθηση πως σε βασανίζει δίψα ακόρεστη. Μα μην ανησυχείς, τα έχει αυτά η ηλικία σου. Θα έρθει στιγμή που θα ξεδιψάς πολύ εύκολα. Για όλους μας έρχεται κάποτε αυτή η στιγμή. Όταν αργοπεθαίνουμε...

Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Ο Έρωτας...
Αυτός ο χαριτωμένος απατεωνίσκος πάντα σε ρίχνει στη συναλλαγή.

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι τυχαίο που ο Έρωτας στην κοσμογονία του Ησίοδου είναι πρώτος από όλους τους θεούς... επειδή έχει την ικανότητα να ενώνει χωρίς διακρίσεις πάνω από τους θεούς...

Με αιφνιδίασες με το κείμενο... τουλάχιστον εγώ δεν έχω συνηθίζει τέτοιου είδους γραφή...

Δεν θέλω να κολακεύσω αλλά ο προβληματισμός που βγάζει αφορά ερωτήματα αιώνων... και οι απαντήσεις πρώτα από όλα μέσα μας...

Τι περίμενε από λίγη λάσπη που στάθηκε όρθια, σε δυο πόδια.. να υποτάξει τη ψυχή; Πως;

Απλά υπέροχο

Sideras είπε...

«...Η μοναδικότητα του καθενός συμπληρώνει τη δική μας μοναδικότητα...» Χμμ ,πολύ μεγάλο για μια κλεμμένη στιγμή.

Όπως και να έχει, σιδερένια καλησπέρα σου.

truth around us......... είπε...

tin kalispera mou sou stelno Πολλά τα "θέλω" και τα "πρέπει" κι αλληλοτρώγονται... Μία ζωή.. μία καρδιά.. να "φτάσει" τι..meno edo giati se niotho apolita kai giati o erotas einai i litrosi einai opos leo i kolasi ki o paradisos mas..
ta filia mou

flash είπε...

Ό,τι και να γράψεις, ποιητής θα λέγεσαι Νικόλα, ποιητής είσαι!... και τι σημασία έχει η μορφή, όταν μιλάμε για Λογο-τεχνία;
Τέχνη σπουδαία το ονομάζω αυτό που διάβασα, κρίνοντάς το από τον τρόπο που με επηρέασε...
Τι να σου πω; Μπράβο;
Ευχαριστώ θα πω!
Για κάτι τέτοια αξίζουν οι βόλτες μέσα εδώ... σήμερα ρίξαμε μια ματιά στο δικό σου θησαυρό από στιγμές, αύριο ενός άλλου... γιατί εμείς είμαστε οι κλέφτες στιγμών, όχι ο έρωτας, αυτός είναι η πιο πλούσια τράπεζα τους... και εδώ που τριγυρνάμε όλοι μας κάτι σαν παγκόσμια γιάφκα... σχεδιάζωντας, αναμένωντας το μεγάλο κόλπο! ;)
Καλό απόγευμα!

flash είπε...

Τράπεζα είπα οτι είναι ο έρωτας;
Δηλαδή κλέφτης και αυτός!
Σωστός είσαι. :)

nina είπε...

...αλλά και έρωτας παροχέας στιγμών...και ας φεύγουν...και ας πονάμε...τις ζήσαμε!

Ανώνυμος είπε...

δεν ξέρω αν πρέπει και γω να σηκωθώ στις μύτες των ποδιών μου...φοβαμαι τι θα αντικρίσω.Νίκο πόσο κοινές οι ανησυχίες όλων μας,με τη διαφορά ότι τις αποτυπώνεις μοναδικά.Σε χαιρετώ καλό βράδυ

Ανώνυμος είπε...

Ενα ουφ μου ξέφυγε διαβάζοντας. Ποιος δρόμος φωτίζεται και μπορείς να τον ακολουθήσεις με καθαρή κατιά όταν οι πόρτες μπρος του είναι όλες κλειστές; καμιά φορά μόνο μια ικεσιά, κάτι σαν προσευχή, απλά βοηθά να ανασαίνεις ζωή. Και ίσως λίγο η επλίδα ότι αυτή η μοναδικότητα στο άλλο σώμα, το δικό σου και το ξένο μαζί, κλείνει μέσα στην χούφτα της όλη την ύπαρξή σου σε μια στιγμή. Που πάντα θα λες "ναι, άξιζε και μόνο γι αυτήν"

Ανώνυμος είπε...

να πεταξεις......με του ερωτα τα φτερα....στ'αληθεια η ψυχη μπορει ....ναι το ενιωσα ...το νιωθω και δεν θα το αλλαζα με τιποτα απο αυτη την ζωη.....ειναι ονειρικο, φανταστικο....αληθινο και φαντασικο συναμα......
ερωτας.....θεος....δεν θα μπορουσα να ζησω......χωρις το αγγιγμα του....φιλακια καλε μου με ολα την αγαπη μου......

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Έρωτας... με πόσα " ω-μέγα! " γράφεται αυτός και με πόσα το ματώνω;

Τις καλησπέρες μου!

magdalini36 είπε...

...τα φτερά που κουβαλάμε στην πλάτη μας, μα...οι περισσότεροι από μας δεν το γνωρίζουν...εκτός κι άν έχουν αγαπήσει πέρα από...οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς...
Ο...αδύναμος (και εύπλαστος) πηλός που πρέπει να αντέξει το βάρος της ύπαρξης...η καταδίκη της μοναξιάς των "αφυπνισμένων"...

Συγκλονιστικό κείμενο αγαπημένε μου Νικόλα κι ένας μοναδικός ύμνος
στον ζωογόνο και λυτρωτικό ΄Ερωτα..
που σε πονάει μα και σε δυναμώνει ταυτόχρονα...
Φιλιά και μιά όμορφη Κυριακή:))

Skouliki είπε...

οσο ψηλα και να πας οσο και να θες να ξεφυγεις παντα η στιγμουλα σου θα σε ακολουθει να σου θυμησει πως οτι αγαπας αυτο θα σε λυτρωσει

akrat είπε...

εξαιρετικό
πολλά φανταστήκαμε για τους εαυτούς μας
καλή Κυριακή

Ανώνυμος είπε...

καλημερα μοναδικε.......

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

marianaonice .. καταλαβαίνω απόλυτα τι λες!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ζαχαρένιε και καθόλου άστεγε άγγελε, οι άνθρωποι είμαστε ίδια ύλη.. Τολμώ να πω μία ψυχή διαιρεμένη σε πολλά σώματα.. το παράξενο είναι, που δε το βλέπουμε πάντα, πόσο ίδιοι είμαστε όλοι.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Πάνο, συχνά οι άνθρωποι καθώς μεγαλώνουν κι αποκτάνε εμπειρίες, πολλές εκ των οποίων δυσάρεστες, αρχίζουν να παίρνουν αμυντική στάση απέναντι στη ζωή. Ο φόβος δημιουργεί καχυποψία, κι η καχυποψία προκατάληψη. Αρκετά οδυνηρό να φοβάσαι, και να κλειδώνεις εκτός δράσης κι αντίδρασης τον εαυτό σου για να τον προφυλάξεις. Εκτός ζωής. Τα τείχη, χτίζουν πρωτίστος όσους τα σηκώνουν.. Μία τάση, αποδυνάμωσης της όλης οδύνης, είναι η απάθεια. Όταν φτάσει κάποιος σε αυτό το επίπεδο εγκλωβισμού του, τότε ναι, αργοπεθαίνει.. ή αλλιώς, δεν ζει. Ευτυχώς, η γνώση του εαυτού μας, μία γνώση που αποκτάτε μόνο μέσω της αγάπης προς τον συνάνθρωπο, κι η συνειδητοποίηση πως η οδύνη των παθών είναι πολύ πιο ασφαλής, απέναντι σε μας και ότι αγαπάμε, από την οδύνη της απάθειας, που καταργεί τη ζωή, μπορεί να δώσει έξοδο από μια τέτια εκμαυλιστική τροχιά.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

pandora λατρεύω τη συναλλαγή με τον έρωτα! :)
Καλή Κυριακή!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Οδοιπόρε, πόσο σωστά το έθεσες με το παράδειγμα της κοσμογονίας του Ησιόδου. Έτσι ακριβώς! Όταν ζεις, ο έρωτας είναι παντού.. :)

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Σιδερά, καλέ μου φίλε, το πέρασμά σου πάντα όμορφο είναι!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

truth around us...... σε ευχαριστώ που νιώθεις! :) ... κόλαση και παράδεισος μαζί.. ναι! :)

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

flash σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.. γιάφκα του έρωτα.. χμμμ! :) Μ΄αρέσει!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

nina οι στιγμές που ζήσαμε πραματικά, έχουν κάτι το αιώνιο.. Γιατί, όσο ζούμε, στολίζουν κι ομορφαίνουν την ψυχή και τα όνειρά μας!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Νικόλα, όπως είπες, κοινές οι ανησυχίες Όλων μας. Ίδιοι είμαστε.. και μόνο κοινός μπορεί να είναι κι ο δρόμος μας..

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Freedula το κλειδί είναι αυτό που μαρτύρησες. Να ενώσουμε τη μοναδικότητά μας, για να γευτούμε, έστω λίγο, το όλο.. Η μοναξιά αφόρητη, και χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο..

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Καλή μου Νεφέλη, δίχως τον έρωτα, κανείς δε ζει.. αδύνατο!
Την αγάπη μου, πάντα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Βαΐα χμμμ με βάζεις στα δύσκολα...:) Γιατί θα πρέπει να ματώνει ο έρωτας;

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Φωτεινή, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, μα πιο πολύ που είσαι εδώ.. και νιώθεις!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

skouliki αυτό πιστεύω και γω! :) Το έγραψες πολύ μελωδικά, σαν τραγουδάκι! :)

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

akrat σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Νεφέλη, όσες φορές και να περάσεις από δω, χαρά φέρνεις! :)

eisai gluka είπε...

Εικάζω μια αδιαφιλονίκητη έλξη να χαθείς μέσα στο άπειρο... και μια λαχτάρα, ένας κρυφός πόθος γεννιέται: "πόσο απειροελάχριστη θέλω τούτη την ώρα να γίνει η ύπαρξή μου, να καταφέρει να εισχωρήσει μέσα σου και να φτάσει, να αγγίξει τις παρυφές του υποσυνήδειτου σου. Να μείνει εκεί... να θαυμάσει το μεγαλείο αυτής της δύναμης...κι ας χαθεί μαζί σου στο άπειρο!!"

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

eleanadim16 το κείμενο, που ακολουθεί την , εικασία λες, διαίσθηση το ονομάζω, είναι ποιητικά όμορφο και δυνατό σαν απόσταγμα.. με μάγεψε..

Ανώνυμος είπε...

Αχ τι κάνει αυτός ο έρωτας....!!!!
Πόσο αξιολάτρευτος είναι από όλα τα πλάσματα του κόσμου!!!!

O astegos aggelos... είπε...

Καλησπέρα
Καληνύχτα
Καλημέρα
........
Με όνειρα..γλυκά!;)

Ο ζαχαρένιος σου..

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

di-ne-tou, είδες τι κάνει αυτός ο έρωτας; :) Ευτυχώς!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ζαχαρένιε άγγελε, καλημέρα! :) Γεμάτη όνειρα και αγάπη! :)

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Νικόλα μου, ξέρεις τι; Τελικά έχεις δίκιο! Ο έρωτας δεν ματώνει, η φθορά του ματώνει... που αυτήν σίγουρα θα έχεις κάποιο άλλο όνομα.

Καλησπερένια σου!

Mafalda είπε...

"Τι περίμενε από λίγη λάσπη που στάθηκε όρθια, σε δυο πόδια.. να υποτάξει τη ψυχή;" Den upotassetai h psuxh. Den xwraei se ena swma... Grafeis uperoxa. Mhn stamathseis pote!

Eulie Aeglie είπε...

ως που μια μέρα η ψυχή θ’ απλώσει σε όλο το είναι τον έρωτα, θα σηκώσει τον πηλό από τη γη, θ’ ακυρώσει τη βαρύτητα, θα αιωρηθεί το σώμα μαζί με το πνεύμα που το κατοικεί

Tzeve είπε...

καταπιάνεσαι με τόσα θέματα...που κάθε ένα από αυτά χρειάζονται μέρες συζητησεων και αναλύσεων...

θα μείνω σε δύο φράσεις σου οι οποίες με χαρακτηρίζουν...

Ποιος τρελλός Δημιουργός φαρμάκωσε με όνειρα το δύστηχο σώμα μας;

πως το κορμί τις προσταγές ν΄ακολουθήσει της επαναστατημένης ψυχής;

...καλησπέρα

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μαφάλντα, σε ευχαριστώ, για την ενθάρυνση και τα καλά σου λόγια! :)

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Aeglie ... σκέφτομαι κάποιε φορές πόσο αλλλένδετο είναι το σώμα με την ψυχή, μέσα στους τόσους περιορισμούς της θνητής μας φύσης. Χμμ.. Η ψυχή, μαθαίνει ζώντας μέσα στο σώμα. Μαθαίνει τον πόνο το άγγιγμα, να υμνεί τον έρωτα, να τραγουδά και να χορεύει.. Η εικόνα που μού φερε στο νου η εγγραφή σου, είναι η εικόνα μιας κάμπιας, που γίνεται πεταλούδα...

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Λασπολόγε, :) αυτό το πως... είναι το κλειδί που ψάχνουμε. Καλημέρα!

Μαρία Έλενα είπε...

Να πετάς και να αισθάνεσαι όμορφα.
Φιλάκια ...

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μαρία Έλενα, εύχομαι το ίδι και για σένα!

ΑΛΙΚΗ είπε...

Η υποταγή μας στον έρωτα... η υποταγή του σ'εμάς... Πώς να περιορίσει ένα σώμα την ψυχή; "έρωτας κλέφτης, κλέφτης στιγμών"
Υπέροχο κείμενο...

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Αλίκη μου, σε ευχαριστώ που νιώθεις!
ΜΙα όμορφη Κυριακή να έχεις!