Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

7/8/09

μικρό άτιτλο...

Ήταν ένα μικρό παιδάκι που λάτρευε τον ουρανό. Και τ’ αστέρια..
"Εκεί", του είχανε πει, "εκεί πάνε όσοι αγαπούμε. Εκεί είναι ο παππούς, εκεί και η γιαγιά σου.."
"Που; Δε τους βλέπω.."
"Να, εκεί... σε εκείνα τ’ άστρα.. φανερώνονται τη νύχτα, να μη φοβάσαι το σκοτάδι. Την ώρα που κοιμάσαι, οι άγγελοι τα χαμηλώνουν τόσο που σχεδόν αγγίζουν το μέτωπό σου.."
"Γι’ αυτό βλέπω όμορφα όνειρα;"
"Γι’ αυτό καρδιά μου όμορφη.. γι’ αυτό!"
Εκείνο το βράδυ φύσαγε παγωμένος βόρειος άνεμος, και το παιδί ξύπνησε από τη βοή. Σηκώθηκε, πήγε στο παράθυρο και έστρεψε τα μάτια του στον ουρανό. Δάκρυσε φοβισμένο. Ο ουρανός μαύρος, ούτε ο παππούς ούτε η γιαγιά του ήταν εκεί.. Ξάπλωσε πάλι στο κρεβάτι του, κι όσο κι αν τυλίχτηκε στις κουβέρτες, το σωματάκι του δεν έλεγε να ζεσταθεί. Ο ύπνος το βρήκε μες τα αναφιλητά.. Το πρωί σηκώθηκε κακόκεφο, αμίλητο.. Και όλη την εβδομάδα, αρνήθηκε πεισματικά να κοιτάξει πάλι έξω από το παράθυρό του. Δεν μπορούσε να καταλάβει αυτή την προδοσία.. Πως μια τέτοια φοβερή νύχτα, τον ξέχασαν, εκείνοι που τους θυμάται να του λένε πόσο τον αγαπούνε... Σκεφτόταν , πως η αγάπη δεν βαστά για πάντα. Πως ίσως ακόμη και οι γονείς του, να τον πρόδιδαν κάποτε. Και πίκραινε το σφιγμένο στόμα του.
Η μάνα του, είχε δει την αλλαγή. μια ανύποπτη στιγμή πλησίασε τον μικρό και τον ρώτησε, τι είναι αυτό που το βασανίζει. Τα παιδιά δεν αντέχουν τα μυστικά.. Της τά’ πε όλα.. και έπεσε στη αγκαλιά της κλαίγοντας.. "Δε θέλω να σταματήσετε να μαγαπάτε.. δε θέλω.. " Κι η μάνα του τον έσφιξε στην αγκαλιά.. "Πάντα θα σ’ αγαπώ... Το αληθινό φως δεν έρχεται από τ’ αστέρια καρδούλα μου.. Το αληθινό φως, αυτό που κάνει τα αστέρια φωτεινά, είναι το φως της αγάπης. Μπορεί τα αστέρια να τα σκεπάσουνε τα σύννεφα, μα η αγάπη μέσα σου σβήνει όταν συννεφιάζει;"
"Όχι."
"Έτσι δεν σβήνει και το φως.. Το βράδυ οι άγγελοι, φέρνουνε τ’ άστρα κοντά στο μέτωπό σου, όχι για να σε φωτίσουνε. Μα για να τα φωτίσουν."
"Και όσοι πήγαν στον ουρανό, παίρνουνε φως από μένα;"
"Ο ουρανός έχει ανάγκη το φως σου. Το φως της αγάπης.. όλοι, όσοι ζούμε στη γη, πρέπει να δίνουμε στον ουρανό φως.. Να νιώθουμε πόσο δυνατή είναι η αγάπη.. Και τότε, όσες καταιγίδες κι αν έρθουν, όλες θα είναι περαστικές. Να εμπιστεύεσαι το φως μέσα σου. Κι όταν ακόμη είναι σκοτάδι, και φυσά, και κάνει κρύο.. Άκου προσεχτικά την καρδιά σου και θα το νιώσεις.. Πως μόνος δεν είσαι. Ούτε ήσουν ποτέ.. "
Εκείνο το βράδυ το παιδί, ξάπλωσε ευτυχισμένο, έκλεισε τα μάτια του, και ψιθύρισε.. Ελάτε να πάρετε φως.. Σας αγαπώ! Πολύ πολύ!
Ήξερε, πως κι όταν ακόμη δε βλέπει αστέρια στον ουρανό, εκείνα υπάρχουν. Πως τις πιο σίγουρες απαντήσεις τις δίνει η καρδιά...

20 σχόλια:

O astegos aggelos... είπε...

"Ο ουρανός έχει ανάγκη το φως σου. Το φως της αγάπης.. όλοι, όσοι ζούμε στη γη, πρέπει να δίνουμε στον ουρανό φως.. Να νιώθουμε πόσο δυνατή είναι η αγάπη.. Και τότε, όσες καταιγίδες κι αν έρθουν, όλες θα είναι περαστικές. Να εμπιστεύεσαι το φως μέσα σου. Κι όταν ακόμη είναι σκοτάδι, και φυσά, και κάνει κρύο.."

Ήξερε, πως κι όταν ακόμη δε βλέπει αστέρια στον ουρανό, εκείνα υπάρχουν. Πως τις πιο σίγουρες απαντήσεις τις δίνει η καρδιά..."


Τα είπες όλα!Για άλλη μια φορά..Έτσι όπως μόνο μια καρδιά, που αγαπά, μπορεί να εκφράσει..
Νιώθεις.Αγαπάς.Αγαπιέσαι.
Πόσο σημαντικά είναι αυτά στη ζωή μας!:)
"Άκου προσεχτικά την καρδιά σου και θα το νιώσεις.. Πως μόνος δεν είσαι.. Ούτε ήσουν ποτέ.."

Μια γλυκιά καληνύχτα απ'τον ζαχαρένιο σου!

Mafalda είπε...

Toso omorfo... dakrusa diabazontas to. S'euxaristw.

Ανώνυμος είπε...

Τα παιδιά μπορούν αν πουν τις μεγαλύτερες αλήθειες και να διδάξουν τα ομορφότερα συναισθήματα. Δεν διδάσκουμε εμείς. Καθοδηγούμε. Εκείνα είναι αυτόφωτα.

Moody είπε...

Κατ΄αρχάς χάρηκα που κάπου σε πήρε το μάτι μου ,και μπήκα στο μπλογκ σου,και διαβάζοντας αποκόματα από τις πιο πρόσφατες αναρτήσεις σου,ένιωσα τυχερός..Ελπίζω να συνεχίσεις να γράφεις κατ΄αυτό τον τρόπο,και άμα αλλάξεις,εύχομα να ναι προς το καλύτερο...

Πάρα πολύ ωραίο κείμενο....Ίσως ,ξέρεις αν κάποιος κατείχε την απόλυτη αλήθεια,θα ταν σίγουρα τα παιδιά..Απλά καθώς μεγαλώνουν μαθαίνουν περίπλοκες λέξεις/ιδεολογίες,βάζουν όρια,φορούν παροπίδες,ημερεύουν την σκέψη τους...Με λίγα λόγια γεμίζουν το κεφάλι τους ανούσια πράγματα και χάνουν το νόημα..

Λαμπηδονα είπε...

Ακομα δεν ηρθαμε!!!
Μας την ειχες στημενη?
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!
φιλια πολλα Νικολα
καλο μηνα με διακοπες

Unknown είπε...

ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΚΑΙ ΕΚΛΑΨΑ ΝΙΚΟΛΑ,ΓΙΑΤΙ ΑΓΓΙΞΕΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ,ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ.ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΝΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΕΤΕΡΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΥΤΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΠΕΙΣΩ,ΑΥΤΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΝΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ,ΜΑΣ ΑΓΑΠΟΥΝ,ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ,ΑΠΛΑ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ.ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΤΡΥΦΕΡΟ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ.

✿ margarita είπε...

Το αληθινό φως δεν έρχεται από τ΄αστέρια καρδούλα μου.. Το αληθινό φως, αυτό που κάνει τα αστέρια φωτεινά, είναι το φως της αγάπης. Μπορεί τα αστέρια να τα σκεπάσουνε τα σύννεφα, μα η αγάπη μέσα σου σβήνει όταν συννεφιάζει;

Oxi Νικόλα μου,δεν σβήνει..σβήνει η αγάπη όταν υπάρχει μέσα σου?

"Ήξερε, πως κι όταν ακόμη δε βλέπει αστέρια στον ουρανό, εκείνα υπάρχουν. Πως τις πιο σίγουρες απαντήσεις τις δίνει η καρδιά"...

Ας ρωτάμε πιο συχνά την καρδιά μας λοιπόν..εκει βρίσκονται όλες οι απαντήσεις!

Νικόλα πολύ πολύ όμορφο..πήρες τις απαντήσεις απο την καρδιά,εσύ! :))

Να έχεις ενα πολύ όμορφο βράδυ!

Artanis είπε...

ΠΟλύ όμορφο και ευαίσθητο κείμενο..Παιδιά είμαστε κι εμείς κατα βάθος...
Καλό Σ/Κ, σε φιλώ...

She είπε...

Nικόλα,

Τέτοια ευαισθησία σε άνδρα δεν έχω ξαναδεί..Είσαι ξεχωριστός, αλλά σε βοηθάει αυτό?

Μπράβο για το κείμενό σου, ήταν διαφορετικό από όλα τα προηγούμενά σου και καλογραμμένο.

Όντως, έχεις θέματα φίλε μου...

Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Μόνο όταν έχεις μπορείς να δώσεις ... και να δώσεις απλώχερα γιατί δεν χάνεις τίποτα...καθώς συνεχίζεις να αναβλύζεις ... ζωή και Αγάπη...

Καλημέρες

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

παντα τις πιο σιγουρες και πιο αληθινες απαντησεις τις δινει η καρδια...
τα παιδια το ξερουν...εμεις οι λιγο πιο μεγαλοι ισως το ξεχναμε και με το κακο μας συνηθειο να νομιζουμε πως τα ξερουμε ολα θελουμε να το μεταδωσουμε και στα παιδια για να ξεχασουν κι εκεινα...
εκεινα ειναι που μας θυμιζουν την αληθεια...κι εμεις μαθαινουμε ξανα απο αυτα να θυμομαστε την αγαπη...
αγνη...καθαρη και γεματη αρετες!

πανεμορφο Νικολα μου!
ενα μικρο αληθινο παραμυθακι!!!

πολλα νεραιδενια φιλακια σε σενα!!!

georgia_nefeli είπε...

δεν μπορω να ελεγξω αυτο που νιωθω.....μονολογησε...

ανεβηκε βιαστικα τις σκαλες........

εκλεισε πορτες και παραθυρα.......

τραβηξε τις βαριες κουρτινες.......

κρυφτικε κατω απ'τα μαξιλαρια.......

σημερα δεν θελω να μιλησω με κανενα.......

σημερα θελω να χαθω.........να χαθω ......ναι να χαθω.........

δεν μπορει να συμβαινει σ' εμενα αυτο.........

δεν γινετε..........

χανομαι.........

πως μπορω να σκεφτομαι ενα ονειρο..........

εκλεισε τα ματια .......αφησε τα δακρια να κυλισουν.........

τρελλα ειναι...........

πρεπει να ξεφυγω.........να χαθω..........

ειμαι αρρωστη.......ναι.........τωρα ειμαι συγουρη......εχω την αρρωστια του ερωτα.........


georgia_nefeli

Μαρια Νικολαου είπε...

Πολυ γλυκιά ιστορία Νίκο
Ολοι εχουμε αναγκη απο αγάπη.
Και μεις και οι αλλοι

Thalassini είπε...

Oλοι έχουμε ανάγκη από αγάπη, ελπίδα και φως....
να δώσουμε και να πάρουμε , πόσο μάλλον ένα μικρό παιδί...
πολύ όμορφο παραμύθι για μικρούς και για μεγάλους!

λογια εικονες τραγουδια είπε...

"τις πιο σιγουρες απαντησεις τις δινει η καρδια"

ας την ακουμε


αισθαντικο αληθινο ομορφο

Marie είπε...

Πραγματικά με άγγιξε!!!! Τρομερό! Το λάτρεψα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Σας ευχαριστώ όλους για την αγάπη και την σκέψη σας!
Φιλιά σας στέλνω από την όμορφη Νάξο, όπου θα βρίσκομαι ως και την Τρίτη...

Z.S.T. είπε...

Όπως πάντα εκφραστικότατος.....!!! Με έκανες να χαμογελάσω, το ξέρεις?

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Τότε.. μπορώ να χαμογελάσω και γω! :))

Z.S.T. είπε...

Νικόλα μου? Καλησπέρα...γιατί χάθηκες? Ελπίζω να είσαι καλά!