Το σκουλήκι και το δέντρο

Στο δέντρο της βροντής, κρεμάστηκε ένα Χερουβίμ... Θέλοντας ανθός του να γίνει. Ένα χρόνο μετά, μια μέρα, μια στιγμή μικρή, ύπουλη, τύψης.... τα φτερά του σκορπισμένα ήταν κι άθλια, στα πέρατα... και το σώμα του σαν απίδι βαρύ, σκασμένο στο χώμα, γλέντοκόπι ήτανε γερό, στα σκουλήκια... Ένας γέροσκώληκας, κοίταξε το δέντρο και έβαλε με το νου του, πως αφού κάνει τόσο καλούς καρπούς, εκεί να ζήσει θέλει, τα γεραματά του. Στην κόχη ματιού αδειανού, σε κρανίο χωρίς νου, σάλα χορού να φτιάξει... Και ξεκίνησε, στο ροζιασμένο κορμό να ανεβαίνει. Τότε είδε μια κάμπια: "Τι σκουλίκη είσαι εσύ;" Την ρώτησε.. "Είμαι κάμπια των ψυχών" .. "Και τι κάνει μια κάμπια των ψυχών;" ... "Τρέφεται με ψυχές. Δαίμονας τ΄ονομά μου, μα σα φτερά βγάλω, και πετάξω, δεν έχω όνομα.. Δεν υπάρχει στο γένος των ανθρώπων όνομα για τόση ελευθερία" .. " Τότε, μοιάζεις με το θάνατο" .... κι η κάμπια, χωρίς χαμόγελο, κοίταξε το σκουλίκη με τρόπο που το έκανε να κουλουριαστεί... " Ξέρεις τι είναι ο Θάνατος , παρότι μιλάς ακόμα" .... " Ξέρω" ... " Θέλω να ζευγαρώσουμε σαν βγάλω φτερά"... Το σκουλήκι, την κοίταξε αμίλητο. Και συνέχισε τον δρόμο του ψιθυρίζοντας.. "Πάντα η ίδια η ιστορία... τα ίδια μου έλεγε κάποτε κι η μάνα σου, κι η γιαγιά σου... Μα μόλις βγάλεις φτερά, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία, από το να πετάξεις..." ...
Το δέντρο άκουσε το διάλογο, τα φυλωματά του, αναριγήσανε, κι είπε στον γεροσκώληκα. " Είσαι κλαδί απ΄ τα κλαδιά μου, και σώμα στο σώμα μου.. Εσύ με το σάλιο σου κι εγώ με τον κεραυνό μου, ταιριάζομαι, τα ψέματα κατατρώγοντας. Εσύ αργά, ήσυχα... κι εγώ... κατακαίγοντας τα πάντα..." ... " Κάνεις όμορφους καρπούς!" Είπε θαυμάζοντας το σκουλήκι.. " Οι χυμοί μου είναι γεμάτοι ορμή κι αλήθεια" , απάντησε το δέντρο. " Κανείς δεν αντέχει την αλήθεια.. μα συ... εσύ την χωνεύεις, την κάνεις ξανά χώμα.... Κι αυτό είναι το πιο όμορφο στον κόσμο. Μια χωμάτινη ψυχή.... Που μπορεί την βροχή να νιώσει, τον ήλιο. και πάνω της να φυτρώσουν λουλούδια και σύννεφα..."