Ζω

Φοβάμαι.. με ένα θάνατο στην Ψυχή φοβάμαι...
Είναι μια ώρα χωρίς Θεό,
σύννεφα σκέψεις χωρίς βροχή..
Και σ' ένα από αυτά - άραγε ποιο,
να ζω να σε προσμένω...
Σύννεφα χωρίς βροχή,
στα μάτια τα δικά σου ν' ανασαίνω...

Πως την αλήθεια μου να βρω πρι να χαθώ
πως το σύννεφο που ζω πριν γκρεμιστώ,
πως το ποτάμι ζωντανός ν΄ακολουθήσω
και σε ποιας θάλασσας τον σιωπηλό βυθό
τα λόγια σου αναγνωρίζοντας θα ζήσω;;;

Δεν έχει κόσμο εδώ άλλον για μένα
από της καρδιάς σου το ουράνιο νησί,
του ονείρου σκέπη, η σκέψη σου και συ
μα η αυγή με βρίσκει στη σιωπή.
Κι όλο λαθεύουν οι δρόμοι του ονείρου
είσαι αδιέξοδο κι ελπίδα μου μαζί.

Θάνατος μοίρα, ζωή σαν πλημύρα,
κεράσι τα χείλη στα χείλη προσφορά,
μαραίνονται και πια δεν είναι ωραία...
Δική μου μοίρα. Δική σου η πλημύρα.
Στις πληγές μου το αλάτι σου σκορπώ.

Φλόγα δική μου, ζωή κι απειλή μου
με στάχτη τ΄ονομά σου σχηματίζω,
με το κορμί, με τη ψυχή σε ψιθυρίζω..
Καπνός, την υπαρξή μου δεν ορίζω,
και μες τα σύννεφα σύννεφο ζω...

... και δε ζω...