Άτιτλο

Χαμένος κάπου μες τις μεταφράσεις,
αναζητώ όχι τη λύση, όχι ερμηνεία,
μα το χρόνο που διπλωμένος στα βιβλία
με ξεγελά πως δεν ζω εδώ...

Κι ίσως νά ναι ετούτη η αλήθεια,
το ψέμα να μας έγινε συνήθεια...
και προσπερνάμε ότι αληθινό
τάχα πως δεν έχουμε καιρό...

Ζηλεύει η ψυχή μου το λουλούδι
που ζει μια μέρα μόνο κι ύστερα δε ζει...
Χλευάζει η λογική την μία μέρα,
λες και ορίζουν τη ζωή οι αριθμοί..

Πόσο θαμπώνονται τα μάτια
στο κόκκινο σατέν που ανεμίζει
και κάπου στο ανεμισμά του μας θυμίζει
πνοή ανέμου, λεύτερη ζωή..

Κι είναι το κόκκινο σατέν σα το φαρμάκι
που ο Νέσσος χάρισε στη Δηιάνειρα
κι ο Ηρακλής μετά από θυσία
στο δυνατό του φόρεσε κορμί.