Γεμίσαμε με θάνατο από το πρώτο άνοιγμα των φτερών μας.. όμοια όπως γεμίσαμε ζωή.. Γεμίσαμε ζωή και κύνδινο απώλειας.. κι απώλειες.. και φόβο.. Κι ο φόβος έσμιξε με τη ζωή, όπως το σκοτάδι με φως, γέμισε τον ουρανό άστρα, προσευχές κι ευχές, ελπίδες.. κι ακόμα μεγαλύτερο φόβο.
Γεμίσαμε με ζωή, κι αυτό μας έκανε να γνωρίσουμε το θάνατο.. μας δόθηκε η χαρά της πτήσης, κι είναι όμοια πλατιά όσο κι ο πόνος. Μαθαίνεται η ύπαρξη, χτίζεται από τα δυο αυτά υλικά, όποιο όνομα κι αν τους δώσει κανείς. Ζωή και Θάνατο, Φως και Σκοτάδι, Χαρά και Πόνο, Ελπίδα και Φόβο.
Και εγένετο ο Άνθρωπος. Ευλογία και κατάρα μαζί.. τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους άλλους..
Κι άλλοι ανοιχτήκανε στα πέρατα του Ωκεανού της Ύπαρξης: "Ας χαθούμε λεύτεροι" σκεφτήκανε.. Κι άλλους τους φυλάκισε ο φόβος.. κι άλλους τους συνέτριψε ο πόνος.. Κι έγιναν μόλοι και βυθισμένες άγκυρες.. Και από τα ερείπια της ύπαρξης, αναδύθηκε μεγαλύτερος από κάθε θαύμα, τόσο μεγάλος που να αναιρεί τα "θαύματα" που τον γέννησαν, ο Θεός.
Και μίκρυνε ο άνθρωπος για να είναι ο θεός μεγάλος.. Και υπερασπίστηκε το μεγαλείο του Θεού, ακόμα και μαχώμενος την ίδια την Ύπαρξη.. εκείνη, που αντέχει να ταξιδεύει καταμεσίς των Ωκεανών, πάρά τους Φόβους και τις απώλειες, που αυτός κρύβει στα σπλάχνα του.. Τα σπλάχνα των Ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου