Άπνοια

 

Δεμένοι μ`αόρατα σχοινιά

ελεύθεροι τάχα τριγυρνάνε.

Πέφτει το ένα σχοινί πάνω στο άλλο,

συχνά μπερδεύονται, σπάνε

την καρδιά τους, τραβώντας

όσο αντέχει η ψυχή, πονάνε!

Καθώς ανακαλύπτουνε το εύρος

της ζωής τους.

Και πόσο τα όριά τους εξαρτώνται

από τα σχοινιά που τους δένουν με άλλους.

Έχουν από γεννησιμιού μάθει

να υποτάσσονται στο “κοινό καλό”

που σαν μύλος αλέθει κάθε καλό.

Φοβούνται το “αχ πονώ”,

“με πρόδωσες”, τη μοίρα των παιδιών

“που καταστρέφουν”,

αν υποτακτικοί δεν μείνουνε

στα πρέπει και τα θέλω άλλων.

Τα ρόδινα χέρια τους,

που τόσο όμορφα φτιαγμένα είναι

για να στρέφονται προς τον ήλιο

και ν`αγγίζουν το φως,

πένθιμα και χλωμά μαραζώνουν,

διψασμένα έρωτα.

Έρωτα μελωδό, δημιουργό,

έρωτα που λευτερώνει στο φως

σαν πεταλούδα την κάμπια

και συνοψίζει την δύναμη του σύμπαντος

στο τώρα!

Αντί αυτού φτιάχνουν θλιβερές ιστορίες,

στολίζουν τον χώρο τους

ελπίδες δεμένες σε βαρίδια,

να μη δραπετεύσουν στ' άστρα

χωρίς αυτούς.

Και η ζωή περνά.

Την κοιτούν ονειρευόμενοι

να προσπερνά ξανά και πάλι,

ολοένα πιο άχρωμη, πιο σκοτεινή,

πιο σκιά…

Ώσπου η ζωή περνά,

αθόρυβα πατώντας και διάφανη,

ως άπνοια.