Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

11/9/20

Λάσπη

Υπάρχει ένα μέρος στον κόσμο, όπου δεν μπορεί κανένας να σε δει. Δεν αντέχει, δεν θέλει, δεν έχει τα μάτια. Κι ας είσαι παιδί, ας παίζεις και χοροπηδάς όπως τόσα άλλα παιδιά, με το ίδιο χαμόγελο στα χείλη, το ίδιο δάκρυ στα μάγουλα, τις ίδιες ανάγκες, “θέλω”, “μπορώ”. Όχι, δεν έχει καμιά σημασία. Αν ζεις σε αυτό το μέρος του κόσμου, όσα μπορείς δεν τα μπορείς, όσα θα έπρεπε δεν σου ανήκουν, ακόμα κι η ζωή σου που χτυπά σαν ατσάλινο καρφί στην καρδούλα σου ο χρόνος, δεν σου ανήκει. Άλλοι αποφασίζουν γι’ αυτήν. Πατάς βλέπεις τα βέβηλα πόδια σου στα ιερά χώματά τους. Μερικές φορές, το να μην σε βλέπουνε είναι καλό… σε προσπερνάνε. Μα άλλες πάλι, περνάνε από πάνω σου, από μέσα σου, γίνεσαι ένα με το χώμα, και τα απόνερα από την μπουγάδα τους… Πνίγεσαι, γι’ ακόμα μια φορά δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, και τότε, σε πιάνει το παράπονο… Υπάρχει ένα μέρος στον κόσμο, όπου δεν μπορείς να είσαι παιδί, γυναίκα, έφηβος, ανθρώπινο ον. Ένα εξόριστο μέρος όπου η ανθρώπινη υπόσταση ανήκει στα παραμύθια, σε διηγήσεις ενός κόσμου αλλοτινού, κι ενός κόσμου που ακόμη δεν έχει ανατείλει. Παραμύθια ζωγραφισμένα πάνω στην στάχτη της καρδούλας σου, έρμαια των ανέμων, σκορπισμένα κάτω από βήματα σε πολυσύχναστα σταυροδρόμια. Ένα μέρος θαμμένο πίσω από τον καθρέφτη. Όλοι βλέπουν τον εαυτό τους, αλλά κανείς εσένα. Κι ενώ γελάς τόσο όμορφα, σαν όλα τα παιδιά του κόσμου, με το ουράνιο τόξο ζωγραφισμένο σε κάθε δάκρυ σου, πασχίζοντας, σαν το λουλούδι που φυτρώνει καταμεσής της ασφάλτου ν’ ανθίσεις, τεντώνοντας τα διάφανα πέταλά σου στο φως, το φως ανήκει μόνο σε όσους ζουν στην άλλη πλευρά του καθρέφτη. Και συ μαραζώνεις το τρυφερό σου κορμί, γίνεσαι ένα με την στάχτη , τον άνεμο και τ’ απόνερα. Γιατί, ό,τι και να ακούς, βαθιά μέσα σου γνωρίζεις, πως κλέφτης, έστω και φωτός, δεν ήσουν ούτε θέλησες ποτέ σου να γίνεις. Υπάρχει ένα μέρος πέρασμα σε ένα άλλο μέρος. Σ'ένα μέρος όπου ζουν μόνο άνθρωποι με καρδιά ανοιχτούς ορίζοντες, όπου το φως λάμπει στα πρόσωπα και μεταδίδεται από παλάμη σε παλάμη, ένα φως που δεν καίει, δεν δημιουργεί σκοτάδι, και μέσα του γαληνεύει από τα πάθη η ψυχή… Η ψυχή, που τόσο σε επίμονα τυραννά σ’ αυτόν τον κόσμο, κάθε χούφτα λάσπης.

Δεν υπάρχουν σχόλια: