Κουκούλι από άστρα

“Κουράστηκα” του είπε. “Άσε με να περπατήσω μαζί σου… αμίλητη σκιά, σχεδόν διάφανη, χωρίς να είμαι εμπόδιο στο φως… Άσε με να ταξιδεύω δίπλα σου κι υπόσχομαι τόσο να μην νιώθεις την ύπαρξή μου, ώστε να μη θυμάσαι κι αν υπήρξα.” “Έλα”, της έγνεψε, ή έστω έτσι ερμήνευσε τα σημάδια η ίδια, γιατί δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από αυτό. Έλυσε τα μαλλιά της, έβγαλε τα ρούχα της, κι έβαλε φωτιά και τά’ καψε, να μην αφήσει σημάδι στο πέρασμά της από τον ορατό κόσμο στον αόρατο. Κάπου κάπου ωστόσο, κάτω από τα γυμνά πέλματα παιδιών που τρεχοβολάνε, ή την γδαρμένη σάρκα εραστών από χαλίκια και φυτά ατίθασα, επέστρεφε φλογερή βροχή στο στήθος το μέτωπο και τις παλάμες, γιατί παρά την πρόθυμη ολόψυχη υπόσχεσή της, το κουκούλι από άστρα μέσα στο οποίο τύλιξε το κορμί της, η γη ακόμα κι έτσι, μπορούσε κι αντάριαζε την ψυχή της.