Χωρίς αποδέκτη

Πάει τώρα καιρός που δεν σου μιλάω. Δεν υπάρχει κάτι να ειπωθεί που να είναι πρέπον. Όλα μια μεγάλη παγίδα του νου, αν κάνεις ή κάνω το λάθος, το χάος μέσα μας θα μας καταπιεί. Και μαζί τον κόσμο που μας περιβάλλει και πατάμε. Δεν με νοιάζει για μας, άξια η πτώση μας κι ιδανική, η αναρχία κυλά ατίθαση επαναστάτρια στο αίμα μας, κάθε που τα μάτια μας είναι αντικρυστά. Αλίμονο αν μπορούσε κάποιος ν’ ακούσει την βοή στο ποτάμι που κυλά κάτω από το έδαφος. Πόσο θα τρόμαζε! Υπάρχει μια σιγή μέσα στον θόρυβο, μέσα στον χρόνο και τους ρόλους και την γκρίζα «πολύχρωμη» εναλλαγή της απόχρωσης της πόλης. Η διαρκής μετατόπιση εμποδίζει τον δείκτη να σκαλώσει παγώνοντας τον χρόνο, τις μέρες, τα χρόνια. Κι αυτό είναι όλο. Όσα έχω να πω, χωράνε σε αυτό το μικρό σύντομο προσπέρασμα του δείκτη. Ακριβώς όπως κάθε αγέννητη ιστορία. Χωρίς αποδέκτη.