Άπνοια

Κοιμούνται τα δάχτυλα καθώς τα πλήκτρα αγγίζουν. Άτονα, αδύναμα, μετέωρα ξεμένουν ανάμεσα στ’ ονειρικό και το βαθιά πραγματικό. Εκεί στο ενδιάμεσο, όλες οι λέξεις λιώνουν και ξαναπλάθονται από την αρχή, έρημος σύννεφο και βροχή, φως και σκοτάδι… Καμιά επιλογή δεν είναι σωστή ή αρκετή, καμιά δεν είναι λάθος. Λέξεις φράσεις κι άναρθροι ήχοι ένα μπερδεμένο κουβάρι, θάλασσα με μύριους χρωματισμούς και διαθέσεις. Η ακινησία γίνεται ο πιο πρέπον τρόπος της μαρτυρίας αυτής… Πως να ορίσουν τόση δύναμη, ομορφιά και ασκήμια; Μια τρίχα από την πλούσια κόμη, λίγοι κόκκοι άμμου, ένα δάκρυ φωτός κι ένα μαύρο, ακόμη αγέννητο… Δώρα του τυχαίου στο Όλο. Στο βάθος ακούγεται μουσική.. στο δικό σου μετερίζι δεν ακούγεται… Τώρα. Μετά μπορεί. Ποιος ξέρει αν κάποτε οι ίδιες νότες, ο ίδιος ρυθμός, μπολιάσει και τους δυο. Κλείνεις τα μάτια κι αφήνεσαι, απολαμβάνοντας της δίνης την δύναμη. «Άχαρο την μοίρα σου να μη ορίζεις», σκέφτεσαι με το νου, μα η καρδιά σου βαστά γερά ακόμα εκείνα τα νεκρά μαλλιά, μια τούφα ξανθή από κάποιο παλιότερό σου ταξίδι που έλαβε χώρο στη συνείδηση… Αφουγκράζεσαι τη σιωπή και χορεύεις… εφήμερες οι Καρυάτιδες στη σιωπή σου μπροστά. Οι πλανήτες οδηγούν το σώμα σου, που μοιάζει άγαλμα πέτρινο… Μα κι αυτό, για λίγο μόνο, καθώς στιγμιαία όλα μεταβάλλονται. Κι ωστόσο αιώνια… Όσο ακριβώς διαρκεί δηλαδή ένα ταξίδι, από την αρχή ως την αρχή, κι από την νεότητα ως τη νεότητα. Γιατί ακόμα έχεις τα μάτια ανοιχτά και τα δάχτυλα κοιμισμένα, ονειρεύονται! Που σημαίνει πως τα πάντα μπορούνε να γίνουν, καθώς, όπως ο κόσμος αποκτά υπόσταση στο όνειρό σου, έτσι και συ, υπάρχεις κι αποκτάς υπόσταση, είτε το θες είτε όχι, μέσα στο όνειρο κάποιου άλλου. Γιατί αυτό που αποκαλούμε «ζωή», δεν είναι άλλο, από ένα απέραντο χωνευτήρι και μήτρα ψυχών. Ποιος μπορεί να πει, αν μια χούφτα θάλασσα είναι, από ποιο ποτάμι νερό, βροχή, ή ιδρώτας; Από τον κόρφο ποιανού άστρου γεννήθηκε, από πόσο σκοτάδι και φως;