(2015) Αγάπη

Πως σμίγουν οι ψυχές, πως χάνονται… Βυθίζονται τόσο βαθιά μέσα μας, ώστε δεν τις τυλίγει άλλο από μαύρο… Σωπαίνει η αγάπη όταν πονά, κρατάει καλά την αναπνοή της και χαμογελά…. Δεν θα σε πικράνει παραπονούμενη, δε θα σταθεί μακριά. Με ευγένεια και όχι υποκρισία θα είναι εκεί, αδιαφορώντας για την όποια απολαβή, το όποιο κέρδος. Το κέρδος της αγάπης είναι η αγάπη, η πίστη στον εαυτό της, το να δίνεται χωρίς να ζητά. Κι από τα μέγιστα βάθη να βρίσκει τη δύναμη να πετά ψηλά το φως ορίζοντας, τις κινήσεις των άστρων και την θέληση της μοίρας. Αλλά ποτέ την δική της μοίρα. Την δύναμη να δίνεται ακόμα κι όταν δεν έχει τίποτα δικό της, παρά μόνο την σιωπή. Η αγάπη είναι μαγεμένο κάστρο, με ψηλές πολεμίστρες κι αδυσώπητα σκοτεινά κελιά. Αόρατο κάστρο που μέσα του γίνεσαι αόρατος. Και μόνο, όποιος σε έχει αγαπήσει μπορεί να δει και να σε δει, ακόμα κι αν βαστά τα κλειδιά.